από τα απολυταρχικά καθεστώτα και απέτυχε παταγωδώς. Ούτε τα Γκουλάγκ και τα ψυχιατρεία των Κομμουνιστών, αλλά ούτε και εις τα καθ’ ημάς, ο γύψος των Χουντικών, μπόρεσαν τελικά να καταπνίγουν την ελεύθερη σκέψη. Και τούτο, γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου, σε όλη τη μακραίωνη ιστορία του. Να σκέπτεται, ν’ αντιδικεί, να διαφωνεί, να αγαπάει και να μισεί, να αποδέχεται και να απορρίπτει, τις προσωπικές του γνώμες.
Η ελευθεροτυπία και η ελευθεροσύνη, αποτελούν τον ισχυρότερο βραχίονα της Δημοκρατίας. Μόνο το πολίτευμα της Δημοκρατίας, θεσμοθετεί το δικαίωμα της πολυφωνίας και της διαφωνίας. Εδώ ο πολίτης πληροφορούμενος σωστά, εκφράζεται μετά παρρησίας κι επιλέγει το καλύτερο, για τη λειτουργία του πολιτεύματος.
Ο Θεόκλητος Φαρμακίδης, εξέχουσα φυσιογνωμία της Νεοελληνικής Ιστορίας, υπήρξε ο ισχυρότερος υποστηρικτής, της ελεύθερης έκφρασης. «Ποτέ έλεγε, ένα Έθνος δεν είναι ελεύθερον, αν δεν έχει την άδεια από τους Νόμους, να λέγει να παριστάνει, να γράφει και να τυπώνει, ό,τι έχει εις τον νούν του αναφανδόν». (Εδημ. ΑΘΗΝΑ 1824). Αναγνωρίζω, ότι η τοιαύτη άνεσης του Έθνους ταράττει ολίγον, τους δεσποτικούς εκείνους, οι οποίοι δεν θέλουν να εξυπνήσει ο λαός ποτέ...».
Είναι παλιά συνήθεια να λέει πράγματα αντίθετα με τα πιστεύω μας. Πράγματα, που πικραίνουν την ακοή μας. Που αντιβαίνουν στις εκάστοτε επικρατούσες ιδέες και αντιλήψεις μας. Είναι αλήθεια, πως να λες ελεύθερα τη γνώμη σου, δεν είναι πάντα δυνατόν, αλλά και ακίνδυνο.
Η ιστορία μας έχει να αναδείξει πολλά θύματα της στραγγαλισμένης ελευθεροτυπίας. Στην Αθήνα, ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης, ο Διαγόρας και πολλοί άλλοι, διώχθηκαν, δικάστηκαν, ακόμα και θανατώθηκαν, γιατί εκφράστηκαν ελεύθερα. Παράδειγμα έχουμε την Ιερά Εξέταση, γεμάτη ανοησία, αμάθεια και εμπάθεια. Ακόμα και βιβλία έκαιγαν συγγραφέων, που έκαναν λάθος, να πουν την αλήθεια. Σκεφτικός έβλεπε τα συγγράμματά του ο Γαλιλαίος να καίγονται, ψιθυρίζοντας: «Και όμως, η γη κινείται». Να πούμε για τους Ναζί και τους Κομμουνιστές, οι οποίοι με αυταρχισμό, φίμωναν καθέναν, που τολμούσε να παρεκκλίνει της κομματικής γραμμής. Αλλά και στην Ελλάδα δεν πήγαμε πίσω.
Του πράγματος όμως έχω προσωπική τραυματική εμπειρία, όταν το δικό μου πόνημα ιστορικού περιεχομένου, αποσύρθηκε από την κυκλοφορία και εξαφανίστηκε από ανθρώπους αφελείς, αμαθείς και φανατικούς, εμφορούμενους, από πολιτική εμπάθεια και παράλογο φανατισμό. Αφορά το βιβλίο μου «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΙΘΡΙΟΥ ΖΩΗΣ». Ήταν μια επίπονη και αξιόλογη εργασία για τη γέννηση και την πορεία του μεγάλου και ιστορικού Σωματείου μας. Έκδοση προεγγεκριμένη από το Δ.Σ. της Υ.Ζ. μέλη του οποίου ως κρετίνοι εξαφάνισαν το βιβλίο, πριν καν κυκλοφορήσει. Μεσαίωνας εν έτει 1977! Η ελευθεροσύνη, με κάθε μορφή της είναι κόρη της Δημοκρατίας. Αποδεσμεύει τις ψυχοδιανοητικές δυνάμεις και οδηγεί στην ανέλιξη του Πολιτισμού. Κανένας Πολιτισμός δεν δημιουργήθηκε δίχως το ελεύθερον σκέπτεσθαι και λέγειν. Όχημα της ελεύθερης έκφρασης, είναι και ο διάλογος, ο οποίος αποτελεί, την πεμπτουσία της Δημοκρατίας. Και τον οποίο διάλογο, η λογοκρισία μάχεται απηνώς.
Αλλά με ποιο δικαίωμα μας λογοκρίνουν; Είναι βέβαιο, ότι όποια μορφή λογοκρισίας, προάγει τον σκοταδισμό. Κι ακόμα δημιουργεί δυσάρεστα συναισθήματα. Ο λογοκρινόμενος αισθάνεται αδυναμία για ν’ αντιδράσει. Πικρία για την αδικία, που του επιβάλλεται. Αισθάνεται δυσφορία, για τη φίμωση των θρησκευτικών και δημοκρατικών πιστεύω. Αηδία. Απόγνωση και απαξία. Αντίθετα ο λογοκρίνων, εφαρμόζει μια απάνθρωπη τακτική, που διέπεται από ένα βασανιστικό μίσος, ενισχυτικό του εγωισμού του. Και όμως το ξέρει, πως μια φίμωση παρόμοια, λίγα θα του αποφέρει. Το είπε ο Κολοκοτρώνης στον Ιμπραήμ «Μια ψυχή θα σβήσει, χίλιες θ’ αναστηθούν, για να σε φάνε». Και θα λέγαμε, μια φωνή θα πνίξεις, χίλιες θ’ ακουστούν.
Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
