Στην αρχή του 19ου αιώνα, όλα τα μεγάλα ονόματα της γερμανικής λογοτεχνίας, ο Γκαίτε, ο Σίλερ εξυμνούν την Ελλάδα και δηλώνουν ότι είναι πατρίδα τους. Οι φιλόσοφοι Χέγκελ, Νίτσε και Χάιντεγκερ (Γερμανός φιλόσοφος, θεμελιωτής του υπαρξισμού) ορκίζονται στο όνομα της Ελλάδας. Οι γλωσσολόγοι μελετούν σε βάθος τα ελληνικά και τα γερμανικά και διακηρύσσουν ότι από άποψη γλωσσική οι δύο γλώσσες έχουν την ίδια κατασκευή, «είναι οι ίδιες γλώσσες, έχουν το ίδιο πνεύμα». Το «Walhalla», που έχτισε ο Λουδοβίκος Ιος της Βαυαρίας, στην κοιλάδα του Δούναβη, είναι μία απομίμηση του Παρθενώνα.
Για τους Γερμανούς η Ελλάδα εκπροσωπεί τη σκέψη, την αυθεντικότητα, την απόλυτη αλήθεια. Για να παρακολουθήσει κάποιος τα μαθήματα του Μάρτιν Χάιντεγκερ έπρεπε να γνωρίζει πολύ καλά αρχαία ελληνικά αφού τα κείμενα που διανέμονται είναι στα αρχαία ελληνικά. Η Χάνα Αρεντ και οι άλλοι μαθητές του εργάζονται πάνω σε αρχαιοελληνικά κείμενα και δεν τίθεται θέμα να τα μεταφράσουν. Για τον Χάιντεγκερ οι μόνες γλώσσες στις οποίες μπορεί να σκεφτεί κανείς είναι τα ελληνικά και τα γερμανικά. Το απαύγασμα της σκέψης είναι η Ελλάδα και η Γερμανία είναι το φυσικό της επακόλουθο.
Η Γερμανία οικοδομήθηκε έχοντας ως απόλυτο υπόδειγμα (μοντέλο) την αρχαία Ελλάδα. Αυτό το μοντέλο κατά καιρούς άλλαζε ανάλογα με τα δεδομένα (συμφέροντα) της κάθε εποχής και έσπασε οριστικά στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με την κατοχή.
Το 1821 αρχίζει στην Ελλάδα η επανάσταση για ανεξαρτησία από την οθωμανική αυτοκρατορία. Ο Μέτερνιχ (αυστριακός με γερμανική σκέψη και παιδεία), που είναι κυρίαρχος στην Ευρώπη, επιλέγει το στρατόπεδο της σταθερότητας και αρνείται να βοηθήσει την Ελλάδα που μόλις αναδύεται. Σίγουρα, οι Έλληνες είναι χριστιανοί και πολεμούν εναντίον μουσουλμάνων, αλλά οι Τούρκοι εκπροσωπούν μια αυτοκρατορία και ο Μέτερνιχ στηρίζει τις μοναρχίες στην Ευρώπη που μάχονται τις δημοκρατικές ιδέες. Τελικά, ένας Γερμανός μονάρχης, ο Λεοπόλδος της Σαξωνίας, ο Όθων κάθεται στον θρόνο της Ελλάδας! Για να γίνει αυτό, πρώτα εμείς δολοφονήσαμε τον Καποδίστρια.
Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γερμανοί είναι σύμμαχοι των Τούρκων! «Ως τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η ελληνική κουλτούρα ήταν αυτή που επέτρεψε στη Γερμανία να γίνει σύγχρονο έθνος. Από τότε, όμως, το Βερολίνο κοιτάζει την Αθήνα ως ένα αντι-παράδειγμα που αρνείται να εφαρμόσει τους κανόνες», γράφει σε άρθρο του στην Liberation ο Φιλίπ Ντουρού, και συνεχίζει: Όταν οι Γερμανοί έφτασαν στην Ελλάδα απογοητεύτηκαν από τους απογόνους των αρχαίων Ελλήνων. Έστειλαν, μάλιστα, ανθρωπολόγους των Ες Ες στη Σπάρτη για να φωτογραφίσουν ανθρώπους στα καφενεία και χαίρονταν όταν έβρισκαν κάπου-κάπου έναν ψηλό, ξανθό άντρα με γαλάζια μάτια. Έψαχναν τα ίχνη της γερμανικής φυλής! Έτσι πίστευε ο Χίτλερ και όλοι οι όμοιοι του! Ότι, δηλαδή, οι Έλληνες ήσαν απόγονοι των Γερμανών! Η απογοήτευση των κατακτητών μεταφράστηκε σε μια αδυσώπητη κατοχή, η οποία εδράζονταν στην πλήρη περιφρόνηση της ελληνικής φυλής. Τότε γεννήθηκε ένα αμοιβαίο μίσος που παραμένει ζωντανό ως σήμερα!
Δεκάδες χιλιάδες άμαχοι, ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά, δολοφονήθηκαν από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής σε πράξεις προμελετημένων αντιποίνων, τα οποία δεν αποτελούσαν παρά εγκλήματα πολέμου και ευθείες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου. Οι Γερμανοί ισχυρίστηκαν πως μεταξύ Ιουνίου 1943 και Σεπτεμβρίου 1944, 30.000 Έλληνες είχαν χάσει τη ζωή τους «στη μάχη», στην πραγματικότητα επρόκειτο για αμάχους που δολοφονήθηκαν ή εκτελέστηκαν με πρόσχημα την πραγματική ή υποτιθέμενη συμμετοχή τους σε ένοπλες αντικατοχικές ενέργειες. Σύμφωνα με την έκθεση που κατέθεσε η ελληνική κυβέρνηση ως τεκμήριο στη Δίκη της Νυρεμβέργης, 91.000 άνθρωποι είχαν δολοφονηθεί ή εκτελεστεί ως όμηροι στα πλαίσια της γερμανικής κατοχικής πολιτικής αντιποίνων στην Ελλάδα.
Αυτή η κτηνώδης πολιτική αντιποίνων έπνιξε στο αίμα και μετέτρεψε σε ερείπια τουλάχιστον 800 χωριά και κωμοπόλεις. Ανάμεσα σε πολλές τοποθεσίες που αποτελούν διαχρονικά ορόσημα της ναζιστικής θηριωδίας στην Ελλάδα, ξεχωρίζουν μεταξύ άλλων τα εξής: Καλάβρυτα, Δίστομο, Γιαννιτσά, Βιάννος, Κοντομαρί, Αλικιανός, Ανώγεια, Χορτιάτης, Κομμένο, Κλεισούρα, Μεσόβουνο, Κερδύλλια, Δομένικο, Παραμυθιά και Λιγγιάδες. Η μαζικότερη σε αριθμούς θυμάτων εκτέλεση έλαβε χώρα στις 13 Δεκεμβρίου 1943 στα Καλάβρυτα, όταν όλος ο ανδρικός πληθυσμός ηλικίας από 16 έως 65 ετών εκτελέστηκε ομαδικά και η πόλη παραδόθηκε στις φλόγες, από στρατεύματα της 117 Μεραρχίας Κυνηγών. Συνολικά 700 άτομα έχασαν τη ζωή τους στα πλαίσια της Επιχείρησης Καλάβρυτα, μεταξύ των οποίων 22 γυναίκες και παιδιά, ενώ 24 τοποθεσίες και τρεις μονές σε όλη την επαρχία καταστράφηκαν ολοσχερώς. Η σφαγή στα Καλάβρυτα συγκαταλέγεται στα μεγαλύτερα εγκλήματα που διαπράχθηκαν εναντίον αμάχων στην κατεχόμενη Ευρώπη, μαζί με το τσέχικο Λίντιτσε, το γαλλικό Οραντούρ και τις σερβικές πόλεις Κράλιεβο και Κραγκούγιεβατς.
Υστερόγραφο: Για τους Γερμανούς, οι Έλληνες δεν στέκονται σήμερα στο ύψος των αρχαίων προγόνων τους. Προσθέστε σε αυτό και τα κλισέ για τους Έλληνες, ότι είναι ψεύτες, τεμπέληδες κ.λπ, για τα οποία οι γερμανικές εφημερίδες (βλέπε Bild) αφιερώνουν σελίδες επί σελίδων.
Βιβλιογραφία: Γ. Χαροκόπος, Ιστορικός και Συγγραφέας. Γιώργος Χαβαλές από σχετική συνέντευξη του Γάλλου συγγραφέα και δημοσιογράφου Φιλίπ Ντουρού στην εφημερίδα Liberation!
Από τον Δρα Αυγουστίνο (Ντίνο) Αυγουστή, αναπλ. Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
