προστασία του. Χρειάζεται, βέβαια, να υφίσταται, για τον σκοπό αυτόν, η αναγκαία πολιτική βούληση και ο επαρκής συσχετισμός δυνάμεων ώστε αυτά τα εργαλεία να χρησιμοποιούνται εγκαίρως και με αποτελεσματικό τρόπο. Ισχύει, όμως, κι εδώ το: «κάλλιον το προλαμβάνειν ή το θεραπεύειν».
Η καθυστερημένη αντιμετώπιση του ακροδεξιού μορφώματος, της ονομασθείσας και «Μαύρης Νύχτας» από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Σιατίστης και Σισανίου Παύλο, ήταν που ώθησε τον θαρραλέο Ιεράρχη, τον Σεπτέμβρη του 2013, στη γνωστή δημόσια παρέμβασή του: «Άργησε η πολιτική ηγεσία να αντιληφθεί τι είναι η ΧΑ ή σιώπησε εν γνώσει της, έχοντας άλλες σκέψεις στο πίσω μέρος του εγκεφάλου της; Αν άργησε, τότε είναι επικίνδυνη για τον τόπο λόγω αδυναμίας και ανικανότητας να συλλάβει την κρισιμότητα των στιγμών και να αξιολογήσει τα δεδομένα. Αν σιώπησε ένοχα, γιατί νόμιζε ότι μπορεί να διαχειρισθεί το πρόβλημα, τότε θυσιάζει την πατρίδα στα πολιτικά της παιχνίδια».
Στο ίδιο περίπου πνεύμα, λίγο νωρίτερα, σε άρθρο μας («Κρίση και ρατσισμός», «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», 1-10-2012) τονίζαμε: «Με τις γνωστές πρακτικές αναβολής στη λήψη αποφάσεων εκ μέρους των κυβερνήσεων, αφήνονται τα προβλήματα να διογκώνονται και να αναπτύσσονται εκφυλισμοί οπότε βρίσκουν την ευκαιρία τα «πολιτικά ζιζάνια» των άκρων (όπως η ΧΑ) να προωθούν δυναμικά την πόλωση και να εγκλωβίζουν ομάδες νέων στον διχασμό γεμίζοντας την ψυχή τους με το δηλητήριο της μισαλλοδοξίας». Έναν χρόνο αργότερα σε άλλο άρθρο μας («Ή ταν ή επί τας», ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, 28 Σεπ 2013) επισημαίναμε: «Η συστηματική προσπάθεια του ολιγομίλητου, αλλά, κατά τα φαινόμενα, αποτελεσματικού κ. Ν. Δένδια, να εξαρθρώσει τη ΧΑ και τις παραφυάδες της σε κρατικές υπηρεσίες φαίνεται να ευδοκιμεί. Αυτό είναι ιδιαίτερα χρήσιμο εν όψει της προεδρίας της χώρας στην Ε.Ε. και για την εξουδετέρωση των πιέσεων που ασκούνται από εκεί ώστε να τεθεί το εν λόγω κόμμα εκτός νόμου».
Πράγματι, η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, υπό την πίεση διεθνών παραγόντων, ανέθεσε στον υπουργό Δημόσιας Τάξης κ. Δένδια να βρει τρόπους αποδυνάμωσης ή και εξάρθρωσης της ΧΑ. Η δολοφονία του καλλιτέχνη της ραπ Παύλου Φύσσα ξεχείλισε το ποτήρι των παράνομων συμπεριφορών εκ μέρους των χρυσαυγιτών και το σύνολο, σχεδόν, της ηγεσίας της οργάνωσης φυλακίστηκε. Στη συνέχεια, ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς υπέστη «κασιδιάρικο» πλήγμα καθώς δημοσιοποιήθηκε βίντεο επαφών του -εξ απορρήτων του- κ. Μπαλτάκου με τον φερόμενο ως υπαρχηγό του Ν. Μιχαλολιάκου, του βουλευτή Η. Κασιδιάρη. Μπορεί να θεωρηθεί πως κάποια συμφωνία δεν τηρήθηκε στους παραθεσμικούς διαδρόμους με αποτέλεσμα να «καεί» πάραυτα ο διαμεσολαβητής.
Κι αν η διασύνδεση του πρώην πρωθυπουργού με τις εθνικιστικού χαρακτήρα όψεις της πολιτικής μας ζωής («Δίκτυο 21», σχέσεις -μέσω Μπαλτάκου- με τη ΧΑ) μπορούν να αναχθούν στις νεανικές πολιτικές του καταβολές («Κένταυροι», «Ρέηντζερς») είναι, κυρίως, το κακώς νοούμενο (μικρο) πολιτικό συμφέρον που κάνει τα ελληνικά κόμματα εξουσίας να διατηρούν –κατά καιρούς-επαφές με εκπροσώπους της φασίζουσας ή και φασιστικής δεξιάς. Έστω κι αν αυτήν η «επαφή» είναι π.χ. η -παντελώς αχρείαστη- ρήση του πρώην Προέδρου της Βουλής Ν. Βούτση: «δεν υπάρχουν ευπρόσδεκτες και μη ευπρόσδεκτες ψήφοι (της ΧΑ)». Ή, ακόμη, η «φιλοξενία» στους κόλπους των κομμάτων πρώην στελεχών της ακροδεξιάς τα οποία στη συνέχεια, φορώντας στολή χαμαιλέοντος, αναρριχώνται σε ύπατους κυβερνητικούς θώκους.
Είναι, πάντως, κοινό μυστικό πως το κομματικό και πολιτικό μας σύστημα έχει, παλαιόθεν, την τάση να παρεμβαίνει, ποικιλοτρόπως και ιδιοτελώς, στη λειτουργία των θεσμών επιδιώκοντας τον έλεγχό τους. Εξαιτίας αυτής, ακριβώς, της τάσης δεν βρίσκεται σε ουσιαστική ισχύ στη χώρα μας η διάκριση των εξουσιών, μία από τις θεμελιώδεις αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος και του κράτους δικαίου. Με άλλα λόγια ο ενορχηστρωμένος «κομματισμός», διότι περί αυτού πρόκειται, υπήρξε το βασικό αίτιο για αντιδημοκρατικές αλλοιώσεις του πολιτεύματος καθώς σε συνδυασμό με τον έλεγχο του μιντιακού συστήματος και τα άλλα φαινόμενα διαπλοκής μπορούν να διαμορφώνουν ακόμα και εκλογικές τάσεις.
Συνεπώς, δεν θα ήταν αβάσιμος ο ισχυρισμός ότι «αδυναμίες» -όπως οι προαναφερθείσες- της πολιτικής μας ελίτ είναι ουσιωδώς υπεύθυνες για την εμφάνιση και ενδυνάμωση των άκρων. Διότι, όταν οι πολιτικές δυνάμεις που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν το μέτρο και τη σύνεση εκτρέπονται σε παιχνίδια ελέγχου των θεσμών, όταν τα φαινόμενα του νεποτισμού κυριαρχούν στην πολιτική ζωή, όταν οι παρέες κι όχι οι αρχές και οι αξίες καθοδηγούν τα παρηκμασμένα κόμματα, όταν η χρηματοδότηση των κομμάτων (κι όχι μόνο της ΧΑ) στερείται διαφάνειας κι όταν ο κυνισμός του λεγόμενου κομματικού οφέλους κυριαρχεί πλήρως, τότε είναι περισσότερο από βέβαιο πως το «θηρίο» εξακολουθεί να τρίβει τα χέρια του. Ακόμη κι αν, προσωρινώς, η κυρίαρχη σημερινή πολιτική του έκφραση φαίνεται-μέσω των δικαστικών αποφάσεων-να ηττάται. Σε αυτή, λοιπόν, την περίπτωση η νίκη της Δημοκρατίας μοιάζει με Πύρρειο νίκη.
Και θα είναι, όντως, Πύρρειος νίκη, εάν δεν προχωρήσει ο θεσμικός εκσυγχρονισμός μας, η ανάπτυξη κοινωνικού κράτους, η διεύρυνση του κράτους δικαίου και ο εκδημοκρατισμός της κοινωνίας. Αυτά είναι που ισχυροποιούν τη Δημοκρατία, εξουδετερώνουν τις δυνάμεις της εσωστρέφειας και καθηλώνουν τα ποσοστά δυνάμεων όπως η Χρυσή Αυγή.
Άλλωστε, μόνον η αληθινή Δημοκρατία ανοίγει τους δρόμους αναγνώρισης και αποδοχής του διαφορετικού, ενώ κατά τον σπουδαίο ελληνιστή Ζ. Π. Βερνάν: «Είναι η Δημοκρατία ένας έγκυρος δρόμος ώστε να μην παρεμβαίνουν κάποιοι, για να υπαγορεύουν τα όνειρα της κοινωνίας».
Από τον Δημήτρη Νούλα, χημικό
