όμως, τόσο κακό και τόσο αναποτελεσματικό, όσο λέγεται; Κατηγορηματικά, ΟΧΙ, απαντώ και θα εξηγήσω το γιατί, αφού το υπηρέτησα επί σειράν ετών.
Πρώτα πρώτα, αυτό το προβληματικό, κατά τα άλλα σχολείο, τροφοδοτεί, αδιάλειπτα, την ελληνική κοινωνία με μυαλά, που διαπρέπουν ως φοιτητές στα πανεπιστήμια του εσωτερικού και του εξωτερικού και, κατόπιν, ως επιστημονικά στελέχη πρώτης γραμμής, που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από στελέχη άλλων χωρών. Θα μπορούσε, βέβαια, ο αριθμός τους να ήταν μεγαλύτερος και το επίπεδο των αδυνάτων μαθητών και φοιτητών πιο υψηλό, και αυτό είναι το ζητούμενο, χρόνια τώρα.
Πέραν τούτου, η αρνητική στάση απέναντι στο δημόσιο σχολείο και η μηδενιστική συνδικαλιστική τακτική, που κυριαρχεί στη χώρα μας, έχουν ως αποτέλεσμα να αποσιωπάται, οτιδήποτε θετικό έχει συντελεσθεί αυτές τις δεκαετίες, χάρις στις πρωτοβουλίες των εκάστοτε κυβερνήσεων, αλλά και στους αγώνες των εκπαιδευτικών. Χάριν συντομίας, θα αποφύγω να πω, πώς ήταν το δημόσιο σχολείο στα δικά μου μαθητικά χρόνια, (είμαι γεννημένος το 1950), αλλά θα υπενθυμίσω δύο τινά, που ταλαιπωρούσαν, επί δεκαετίες, τη σχολική κοινότητα: την εξασφάλιση, εδώ και αρκετά χρόνια, της πρωινής λειτουργίας όλων των σχολείων, που σημαίνει ότι κάθε σχολείο έχει το δικό του, πλέον, διδακτήριο, και τη σύγκλιση απόψεων στη διατήρηση του θεσμού των πανελληνίων εξετάσεων, που κάποιοι, παλιότερα, ήθελαν να τις καταργήσουν. Και το ένα και το άλλο αποτελούν κατακτήσεις πρώτου μεγέθους και βάση για παροχή καλύτερης εκπαίδευσης.
Αλλά και η κατάργηση της επετηρίδας διορισμού των εκπαιδευτικών και η καθιέρωση πρόσληψης διδακτικού προσωπικού μέσω Α.Σ.Ε.Π. έβαλαν ένα, ακόμα, λιθαράκι για την αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου, αφού γίνεται προσπάθεια να επιλέγονται οι καλύτεροι, κάθε φορά. Αν, μάλιστα, περιορισθεί ο αριθμός των αναπληρωτών, αν καθιερωθεί, προσεχώς, όπως προβλέπεται απ’ το, προσφάτως, ψηφισθέν πολυνομοσχέδιο, η αξιολόγηση του έργου των εκπαιδευτικών, και αν η επιλογή στελεχών αρχίσει να γίνεται με αξιοκρατικά και όχι κομματικά κριτήρια, θα δημιουργηθεί, πιστεύω, το σασί για την ομαλή, σύγχρονη και αποτελεσματική λειτουργία των σχολείων.
Θα συμβάλλει σ’ αυτό και αν εφαρμοσθεί, επιτέλους, ο νόμος, που ισχύει, εδώ και δεκαετίες, και απαγορεύει την παροχή ιδιαιτέρων φροντιστηριακών μαθημάτων από καθηγητές του δημοσίου, τα οποία, σημειωτέον, οδηγούν στη φοροδιαφυγή, και, λόγω κούρασης, αποδυναμώνουν την προσφορά αυτών των εκπαιδευτικών στο σχολείο. Θα έλεγα, μάλιστα, αν η Πολιτεία αδυνατεί να το κάνει, ότι είναι προτιμότερο, αφού οι γονείς δε βοηθούν στην πάταξη του φαινομένου, να τα νομιμοποιήσει, για να σταματήσει και η αφαίμαξη της οικονομίας και ο εξευτελισμός της ίδιας.
Είναι, ακόμα, θέμα λίγου χρόνου, πιστεύω, για να δούμε τη λειτουργία του θεσμού της, κατά τακτά χρονικά διαστήματα, υποχρεωτικής επιμόρφωσης όλων των εκπαιδευτικών στις νέες τεχνολογίες, προκειμένου να μην επικαλούνται κάποιοι άγνοια, όταν το επιβάλλουν οι συνθήκες, όπως συμβαίνει, συχνά. Το ίδιο θα γίνει, πιστεύω, και με την ψυχοπαιδαγωγική κατάρτισή τους, μια που, δυστυχώς, υπάρχουν, ακόμα, πανεπιστημιακές παραγωγικές σχολές, που δε δίνουν αρκετά εφόδια, για να σταθούν, ικανοποιητικά, όλοι οι εκπαιδευτικοί στο σχολείο και στην τάξη.
Αν, μάλιστα, βρεθεί πιο αποτελεσματικός τρόπος, προκειμένου τα διδακτήρια να προστατεύονται, να συντηρούνται, τακτικά, να αντικαθίστανται οι παλιές αίθουσες από καινούργιες και με λιγότερους μαθητές, ει δυνατόν, ανά τμήμα, θα γίνει, τότε, ένα, ακόμα, βήμα προς τα μπρος. Ίσως, τότε, εκλείψει και το άλλοθι της γάγγραινας των μαθητικών καταλήψεων, που, δεκαετίες τώρα, ταλαιπωρούν τη χώρα.
Στηρίζω την αισιοδοξία μου και στο γεγονός, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών έχει κουραστεί απ’ τα καμώματα και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις της συνδικαλιστικής ηγεσίας και, γι’ αυτό, δε συμμετέχει, πλέον, μαζικά στις απεργιακές κινητοποιήσεις, που, κατά καιρούς, εξαγγέλλονται, χωρίς αυτό να σημαίνει, βέβαια, ότι συμφωνούν με κάθε τι, που, κατά καιρούς, αποφασίζεται από διάφορες κυβερνήσεις.
Υπάρχουν, βέβαια, διαφορετικές προσεγγίσεις σε κάποια θέματα μικρότερης, όμως, σημασίας, όπως οι απουσίες και η διαγωγή των μαθητών, η λειτουργία πρότυπων σχολείων, η αριστεία και η βάση του δέκα, η τράπεζα θεμάτων και ορισμένες άλλες, που αντιμετωπίζει το, προσφάτως, ψηφισθέν νομοσχέδιο, αλλά απ’ την ώρα, που λύθηκαν ή δρομολογείται η λύση βασικών προβλημάτων και δείχνει να σταθεροποιείται το σασί λειτουργίας των σχολείων, βρισκόμαστε σε καλό δρόμο.
Εύχομαι και ελπίζω, να μη διαψευσθώ.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
