Επειδή είναι γνωστός ο πετυχημένος τρόπος αντιμετώπισης του κορονοϊού στη χώρα μας, τουλάχιστον, στην πρώτη φάση της πανδημίας, καθώς και τα εύσημα που εισπράξαμε, δεν θα επαναλάβω χιλιοειπωμένα πράγματα. Να, όμως, που, μετά το σταδιακό άνοιγμα της αγοράς και των συνόρων χάριν του τουρισμού και της οικονομίας, τα πράγματα δείχνουν, πλέον, ότι δεν εξελίσσονται, καλά, και η αναζωπύρωση της νόσου βρίσκεται και πάλι προ των πυλών ή μάλλον μέσα απ’ αυτές, χτυπώντας, τώρα, και νεαρά άτομα. Είναι, μάλιστα, ενδιαφέρον το γεγονός, ότι στην αρνητική αυτή εξέλιξη, απ’ ό, τι δείχνουν τα στοιχεία, ελάχιστα, συνέβαλαν οι τουρίστες, γιατί αντιμετωπίστηκαν με μεθοδικότητα, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης αποδίδεται, κυρίως, σε ντόπιους παράγοντες.
Ένας απ’ αυτούς, και σ’ αυτόν μόνο θα σταθώ, είναι η πίστη αρκετών Ελλήνων, νεαρών αλλά και μεγάλων, ότι ο συγκεκριμένος ιός είτε είναι ανύπαρκτος και ένα φτιαχτό παραμύθι, που εξυπηρετεί μεγάλα συμφέροντα, είτε καρπός μιας παγκόσμιας συνομωσίας των αντίχριστων, που απεργάζονται το κακό της κοινωνίας και τη διάλυση των πάντων. Συμβάλλουν σ’ αυτό και κάποιοι σοβαροφανείς κονδυλοφόροι, που συνηθίζουν, μέσω του γραπτού και ηλεκτρονικού δικτύου, να ταΐζουν με εύπεπτο υλικό, όσους δυσκολεύονται να εφαρμόσουν τα μέτρα και όσους είναι επιρρεπείς στο να αμφισβητούν τους πάντες και τα πάντα.
Αυτές τις μέρες, μάλιστα, σε ρεπορτάζ τηλεοπτικού σταθμού είδα και άκουσα νεαρό με γραμμωτό κορμί, να υποστηρίζει με παρρησία, ότι όλα αυτά είναι φτιαχτά και ότι θα αλλάξει άποψη μόνο, όταν δει με τα ίδια του τα μάτια να νοσεί κάποιο απ’ τα συγγενικά του πρόσωπα. Αυτό, άλλωστε, αποτέλεσε και το έναυσμα, προκειμένου να ασχοληθώ με το θέμα, μια που η συμπεριφορά του και η όλη στάση του συγκεκριμένου νεαρού και αρκετών άλλων σαν αυτόν, θυμίζει τον άπιστο Θωμά του Ευαγγελίου, που, για να πιστέψει, ότι ο Χριστός αναστήθηκε, έπρεπε, πρώτα, να βάλει το δάκτυλό του στον τύπο των ήλων.
Αλήθεια! Ο συγκεκριμένος νεαρός και οι όμοιοί του δεν βλέπουν, καθημερινά, τη μάχη, που δίνουν κυβερνήσεις και γιατροί, παγκοσμίως, για να περιορίσουν το κακό; Δεν βλέπουν τα εκατομμύρια των κρουσμάτων, τις εκατόμβες, κυρίως, και τους ομαδικούς τάφους των νεκρών; Δεν είδαν και δεν βλέπουν, τι συνέβη στα γηροκομεία άλλων χωρών, για να καταλάβουν, ότι η κατάσταση είναι δύσκολη και κάτι πρέπει να κάνουμε όλοι μας, προκειμένου να περιοριστεί και να αντιμετωπιστεί το κακό; Δεν άκουσαν τίποτε για τον λοιμό της αρχαίας Αθήνας, την πανούκλα και τη λέπρα, που αφάνισαν πληθυσμούς στη χώρα μας και αλλού; Είναι, αλήθεια, λογικό, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, να περιμένουμε να δούμε, πρώτα, δικό μας άνθρωπο να χτυπιέται απ’ τη νόσο, για να εφαρμόσουμε τα μέτρα;
Μπορεί, βέβαια, να είχαμε, μέχρι πρότινος, αντιμετωπίσει τη νόσο στη χώρα μας με επιτυχία και τα νεότερης ηλικίας άτομα να κινδύνευσαν, ελάχιστα, οπότε ξεθάρρεψαν περισσότερο, απ’ ό,τι έπρεπε, και αυτό αποτελεί κάποια δικαιολογία. Μπορεί, ακόμα, να δεχθεί κανείς ως δικαιολογία, το ότι, όταν είναι κανείς νέος άνθρωπος, βράζει το αίμα στις φλέβες του, θέλει να συμμορφωθεί στα μέτρα, που ανακοινώνονται, αλλά του είναι πολύ δύσκολο να πειθαρχήσει, πόσο μάλλον, όταν αρχίζουν να χαλαρώνουν τα μέτρα, να το καταλάβω. Σε καμιά, όμως, περίπτωση δεν καταλαβαίνω αυτό, που επικαλέστηκε ο συγκεκριμένος νεαρός, που ταυτίζει τον κόσμο όλο μόνο με το σόι του.
Γι’ αυτό και απ’ τη στιγμή, που διαπιστώθηκε απ’ τους ειδικούς, ότι και οι νέοι δεν είναι άτρωτοι στη νόσο, πρέπει και αυτοί να καταλάβουν, ότι, χωρίς και τη δική τους συμμετοχή στην όλη προσπάθεια, η κατάσταση θα συνεχίσει να είναι προβληματική, ποιος ξέρει για πόσο, ακόμη, διάστημα. Δύσκολη η προσπάθεια, ομολογουμένως. Η ιστορία, όμως, αποδεικνύει, ότι ο άνθρωπος είναι ικανός ν’ αντιμετωπίζει και να βγαίνει λαβωμένος, αλλά νικητής από κάθε δύσκολη κατάσταση. Εύχομαι, γι’ αυτό, και ελπίζω οι απώλειες να συνεχίσουν να είναι μικρές, η κατάσταση, γρήγορα, να γίνει αντιμετωπίσιμη και η επιστροφή στην κανονικότητα ορατή στο άμεσο μέλλον.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
