«Αποστρατικο -Ποίηση Εθνική...»

Από τον Νικόλα Αλβιώτη

Είμαστε σίγουροι πως οι πονηρές απαιτήσεις, οι αξιώσεις, το θράσος, η ηλιθιότητα, η ιστορική κακοποίηση του Τούρκου (ατελεύτητη η των χαρακτηρισμών λίστα...) για αποστρατικοποίηση των Ελληνικών νησιών δεν θα γίνουν δεκτές από τον Έλληνα!

Η απόσυρση ελληνικών οπλικών αμυντικών συστημάτων ισοδυναμεί με παράδοση όπλων: με ντρόπιασμα όπλων και σημαίας! «Ου καταισχυνώ όπλα τα ιερά. Το θυμόμαστε; Θέλουν αποστρατικοποίηση; Ν’ αφαιρέσουμε τα όπλα μας; Το αναφαίρετο της άμυνάς μας το Δικαίωμα; Και μάλιστα από έδαφος ελληνικότατο - παλαιόθεν ελληνικό!- που χύθηκε αίμα για ν’ απελευθερωθεί;
Ας έρθουν να μας τα πάρουν!
«Come and get them, neighbors!»
«Μολών Λαβέ, γείτονες!»
Ε, ας έρθουν, λοιπόν να μας τα πάρουν. Και να μας πάρουν μαζί και μια Πίπα! (Καπνοσύριγγα εννοώ...).
Γίνομαι ωμός, χυδαίος, πρόστυχος, απαράδεκτος, αήθης λογοτέχνης; (Ατελεύτητη κι εδώ η των χαρακτηρισμών λίστα...).
Ε, ναι γίνομαι! Το παραδέχομαι τουλάχιστον... Έτσι είναι, όμως, φίλε αναγνώστη η Ποίησις!
«Αυτός το Απρόβλεπτο και αυτός οι Θεσμοί», γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης στο Άξιον Εστί για τον Ποιητή.
Αποστρατικο-Ποίηση, λοιπόν, απαιτούν αυτοί; Ποίηση αξιώνουμε εμείς! Και συνάμα θερινή Ικανο-Ποίηση...
Και για να σοβαρευτούμε λίγο. Να γίνουμε λίγο πιο ιστορικοί:
Η Τουρκία απαιτούσε και την απομάκρυνση της Ελληνικής Μεραρχίας απ’ την Κύπρο μας στη δεκαετία του 1960!
Κι εμείς επειδή αυτή μας φοβέριζε, υποχωρήσαμε και αφοπλιστήκαμε τον Νοέμβριο του 1967! «Σφάξε με αγά μου, ν’ αγιάσω», δηλαδή. Δουλοπρέπεια στο έπακρο. Μετά από εξίμισι χρόνια «έσκασαν μύτη» στην Κερύνεια. Εισέβαλαν στην Κύπρο μας και την κατέχουν παρανόμως. Σκοτίστηκε όμως ο Τουρκαλάς για διεθνές Δίκαιο και νομιμότητα...
Όμως, στην πολιτική όλα είναι «δούναι και λαβείν»: Τα πάντα! Κάτι δίνεις, κάτι παίρνεις. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Περίπλοκα και πολύπλοκα τα παιχνίδια της. Σκοτεινός, δυσώδης κι επικίνδυνος ο λαβύρινθός της. Αλίμονο αν εισέλθεις μέσα. Και μόνον στην Ποίηση μπορείς να προσφύγεις για να θεραπευτείς όταν «βγαίνεις με σημάδια από τους λαβύρινθους της πολιτικής», καθώς γράφει κι ο ξεχωριστός μας Τίτος Πατρίκιος.
(Κι εννοώ πως στην πολιτική όλα παίζονται! Όλα είναι πιθανά. Γίνονται πολλά κάτω απ’ το τραπέζι. Πολλές ανταλλαγές και συναλλαγές... Όλα να τα περιμένει κανείς).
Και τέλος, την Κωνσταντινούπολη οι Τούρκοι δεν μας την πήρανε με την αξία τους: τους την έδωσε το Βατικανό που είχε θανάσιμη κόντρα με το Βυζάντιο. Και μας την πήρανε με προδοσία! Όπως, άλλωστε, είναι το συνήθειό τους:
«Πάργα, Τουρκιά σε πλάκωσε, Τουρκιά σε τριγυρίζει.
Δεν έρχεται για πόλεμο, με προδοσιά σε παίρνει.».
διαβάζουμε στο έξοχο δημοτικό μας τραγούδι «Της Πάργας». Όπως και την Σμύρνη δεν την έκαψαν μονάχοι τους: είχαν άλλους από πίσω... Κι επαναλαμβάνουν διαρκώς πως μας έριξαν στη θάλασσα. Ε, λοιπόν, εμείς τους πνίγουμε νυχθημερόν στον Ωκεανό της Ποίησης - στου Καιρού τον Ωκεανό...Κι είναι πολύ περίεργο πέλαγος τούτο ‘δω: ιδιαίτερο! Πολύ λίγοι, ελάχιστοι γνωρίζουν να επιβιώνουν μέσα του.
(Κι οι πνευματικοί άνθρωποι είμαστε ‘δω! Στεκόμαστε στο δικό μας οχύρωμα: Στις επάλξεις της Ελληνικής Γλώσσας).
Και στην Κύπρο: Δεν άξιζαν να πατήσουν το ποδάρι τους εκεί. Κι αυτήν με προδοσία μας την πήραν!
Κι αυτό τους πονάει πολύ. Πάρα πολύ. Τους τσούζει: Αυτό είναι, άλλωστε, η αιτία των «διαρροϊκών καταστάσεων» του Ερντογάν...