προγονικής αρετής, που σηκώνει στους ώμους της μια παράδοση αιώνων. Που θα σέβεται και θα τιμά τις θυσίες των επώνυμων και ανώνυμων ηρώων που έχυσαν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας...
Η ενέργεια αυτή πρέπει να χαρακτηρίζει ολόκληρο το ανάδελφο γένος των Ελλήνων και περισσότερο αυτούς που διαχειρίζονται τις τύχες αυτού του τόπου. Ο φλογερός και πατριωτικός τους λόγος που αντηχεί από άκρη σε άκρη της χώρας κατά τις προεκλογικές περιόδους δεν πρέπει να μένει στα χαρτιά, αλλά να προχωρά ασίγαστα στη μετατροπή του σε μετεκλογική πράξη. Για να απαλύνει τον πόνο του πολύπαθου λαού μας και να προβάλλει διεθνώς την αξία και την υπερηφάνεια της φυλής μας.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα κάνουμε την Ελλάδα μας πρωταγωνίστρια στο δρόμο της προόδου, που θα της δώσει ισχυρό προβάδισμα έναντι των άλλων... Αυτό το έργο της συνεχούς δράσεως και της ανόδου δεν το επιδιώξαμε στο παρελθόν. Αντί αυτού επιδοθήκαμε στις εύκολες λύσεις: του δανεισμού και της εξάρτησης, της υποθήκευσης και της δημιουργίας δυσβάσταχτων χρεών, της θέσπισης νόμων προστασίας της διαφθοράς και των διεφθαρμένων πολιτικών... , καταστραφήκαμε. Χωρίς ακόμα να μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας, γιατί δεν δημιουργούμε, δεν παράγουμε... Η απραξία, μας κατέστησε δημιουργικά ανίκανους. Ανήμπορους να συγχρονιστούμε με τις διεθνείς και σύγχρονες παραγωγικές εξελίξεις.
Και δεν είχαμε μόνον το σκέλος της οικονομίας στο οποίο αποτύχαμε εξαιτίας των δικών μας επιλογών. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε και τον κίνδυνο αποτυχίας και επί των εθνικών μας ζητημάτων, τον οποίον δυστυχώς δεν αποφύγαμε με την υπογραφείσα επαίσχυντη συμφωνία παραχώρησης του ονόματος της Β. Μακεδονίας στο γειτονικό μας κρατίδιο. Και ο φόβος είναι να μην οδηγηθούμε και σ’ άλλες συμφορές, ιδιαίτερα σήμερα που υφιστάμεθα ισχυρή πίεση, στα βόρεια σύνορά μας, από τις καθοδηγούμενες ορδές των μανιασμένων μεταναστών...
Όλα τα παραπάνω καταδεικνύουν την αποτυχία μας στην ενάσκηση της οικονομικής και εθνικής μας πολιτικής. Που, λόγω ελλείψεως ενωτικής δράσης, εξακολουθεί να χτυπά ακόμα και τώρα την καρδιά της Ελλάδας... Γιατί όμως; Μήπως δεν αγαπήσαμε εμπράκτως την πατρίδα μας και μείναμε μονάχα στα ωραία λόγια; Και για αυτό ποιος φταίει; Φταίει ο λαός της Ελλάδας, ο οποίος πολυθρήνητα οδύρεται για το μαύρο ριζικό του; Όχι. Φταίνε αυτοί που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο, οι οποίοι με τις λανθασμένες και ύποπτες επιλογές τους έγιναν οι δημιουργοί της ηθικής εκτροπής και της διαφθοράς...
Επομένως, οι λανθασμένες και επίβουλες πρακτικές είναι αυτές που μας οδήγησαν στα οικονομικά και εθνικά ατοπήματα. Γιατί απουσίαζε η εθνική στρατηγική, η οποία, εκτός των άλλων, θα έβαζε τις κόκκινες γραμμές που θα απέτρεπε τον εκτροχιασμό της χώρας. Αυτό δεν έγινε, διότι δεν συνέφερε στο κομματικό κατεστημένο, στην ιδιοτέλεια, στο αρρωστημένο πάθος για την εξουσία...
Και επειδή εκ του αποτελέσματος έκαστον των πριν γενομένων κρίνεται, συμπεραίνουμε ότι αυτοί που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο δεν επέδειξαν έμπρακτο βάθος αγάπης προς την πατρίδα. Γιατί ο λόγος τους δεν ήταν καθαρός. Δεν υποστήριζε αξίες ευημερίας και προόδου, παρά μόνον βάσανα και συμφορές. Γιατί έλειπε ο πραγματικός πόνος και η αγάπη σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, που σε κάθε βήμα ένας άγιος, ένας ήρωας και σε κάθε βλέμμα φως και ουρανός... Αυτήν την πατρίδα με το αμέτρητο βάρος μιας ιστορίας αιώνων κάποια παιδιά της την κατέστρεψαν...
Αυτό το μεγάλο κακό που κάνανε οι Ελληνες στον τόπο τους δεν πρέπει να επαναληφθεί. Θα το πετύχουμε, αν λαμπρύνουμε την παιδεία με την ομορφότερη αξία της ζωής μας: την αγάπη προς την πατρίδα, η οποία επιβάλλεται να καλλιεργείται στη συνείδηση των ελληνοπαίδων από την οικογένεια, το σχολείο, την κοινωνία. Έτσι, ως Ελληνες θα γίνουμε δυνατοί και ανυποχώρητοι σε κάθε δύσκολη στιγμή της πατρίδας και του έθνους.
Ας το επιχειρήσουμε λοιπόν.
Από τον Κων/νο Τσιρονίκο
