Μέσα σε όλα τα προβλήματα που έχουν προκύψει από τη δουλική στάση Κυβέρνησης, συμπολίτευσης, τάχα αντιπολίτευσης και λοιπών συμπαρομαρτούντων κομμάτων, που αποτελούν το σημερινό προδοτικό κοινοβούλιο της χώρας, έρχονται να προστεθούν τα σωρηδόν νέα κόμματα που ιδρύουν οι ίδιοι και ίδιοι άνθρωποι που μέχρι χθες βρίσκονταν κάτω από κάποιον άλλο μανδύα ή πολιτικό φορέα. Κανείς, όμως, δεν έχει άλλο κίνητρο πέραν της εξυπηρέτησης προσωπικών φιλοδοξιών και συμφερόντων!
Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε όλοι καλά πως η Ελλάδα διακρίνεται από τα υπόλοιπα κράτη γιατί ήταν, είναι, και θα είναι μια βαθιά και αληθινά θρησκευόμενη χώρα. Από τη νηπιακή ηλικία του Έθνους μας, την αρχαία Ελλάδα, έδειχνε πως η αναζήτηση του Θεού ήταν από τα βασικά χαρακτηριστικά του.
Ήθελε πάντοτε τον Θεό στην καθημερινότητά του, επινόησε Θεούς σύμφωνα με τα πάθη και τα προβλήματά του, αλλά πάντα ζητούσε το Θεό σαν λυτρωτή και σωτήρα από τα ψυχικά του πάθη και τα προβλήματά του. Ήθελε πάντα τον Θεό όπως είναι και όπως σήμερα Τον γνωρίζουμε γιατί μας αποκαλύφθηκε.
Οι πρόγονοί μας πρόσμεναν τον άγνωστο Θεό και γι’ αυτό δέχτηκαν με τόση χαρά και Αυτόν και την αλήθεια τού Ευαγγελίου του σαρκωθέντος Αληθινού Θεού. Εμείς σήμερα, παρότι έχουμε τόσες χειροπιαστές αποδείξεις, παλεύουμε να αποτινάξουμε από πάνω μας την ίδια την ψυχή μας!
Αυτό λοιπόν, που σήμερα ο λαός προσδοκά και θέλει να πετύχει, είναι το να επανασυνδέσει τη ζωή των προγόνων και των Πατέρων μας με τη σημερινή μας ζωή, όπως ακριβώς ήταν πριν διακοπεί βίαια και οριστικά με τη δολοφονία του πρώτου και μαρτυρικού κυβερνήτη Ι.Α. Καποδίστρια.
Θέλουμε ως νεοέλληνες να επιστρέψει η ζωή και η διακυβέρνηση του τόπου μας, στα δημιουργικά εκείνα χρόνια που κατάφερε από καμένη γη να γίνει έθνος.
Θέλουμε και ποθούμε να δούμε την Πατρίδα μας και πάλι μεγάλη και τρανή και όχι υπόδουλη και κακομοίρα, όπως την έχουν καταντήσει σήμερα οι πολιτικοί μας. Αυτό το όραμα και τον πόθο μας δεν τον συμμερίζεται απολύτως κανένας πολιτικός σχηματισμός στην Πατρίδα μας!
Η κοινή πολιτική, δεν είναι το να λένε δύο κόμματα τα ίδια λόγια. Κοινή πολιτική δεν μπορεί να έχει ένα κόμμα και μια Παράταξη. Εμείς θέλουμε ως πολίτες όλα τα κόμματα ενωμένα και συμπαγή με προοπτική την καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης του συνόλου των ελλήνων.
…Και να βλέπουμε την αλήθεια ολόκληρη, με στόχο και προτεραιότητα, να εξασφαλίζουμε στους πολλούς συνανθρώπους μας που υποφέρουν αξιοπρεπή ζωή, προστασία και ασφάλεια. Υπήρξαν και υπάρχουν στον τόπο μας κάποια κόμματα ή κινήσεις που επικαλούνται τη χριστιανική τους φυσιογνωμία, επειδή κάποια ιδρυτικά μέλη τους δέχονται την Αλήθεια του Χριστού.
Ωστόσο, επειδή δεν ταυτίζουν την πολιτική με την πνευματική ζωή, η σχέση τους με την Εκκλησία και την έννοια του Πνευματικού είναι πολύ χαλαρή. Δεν θεωρούν αυτονόητο να παίρνουν οδηγίες από την εκκλησιαστική εμπειρία των γνησίων ποιμένων, αλλ’ ούτε θέτουν ως απαραίτητη προϋπόθεση τον αποκλεισμό από τις τάξεις, των υποψηφίων βουλευτών ή των επιτελικών προσώπων της Παράταξης όλων εκείνων που δεν συντάσσονται με το γράμμα και με το πνεύμα της ορθοδοξίας μας.
Παρατηρείται δηλαδή μια πρακτική ανθρώπων που θέλουν να μοντάρουν το Ευαγγέλιο στις πολιτικές πρακτικές. Κι επειδή μετά τη μεταπολίτευση ήταν στη μόδα ο σοσιαλισμός, μερικοί χριστιανοί θέλησαν να παρουσιάσουν το Ευαγγέλιο σοσιαλιστικό.
Ο σοσιαλισμός όμως δεν είναι τίποτε μπροστά στο Ευαγγέλιο. Ούτε ο κομμουνισμός είναι τίποτε μπροστά στο Ευαγγέλιο. Το Ευαγγέλιο έχει τις λύσεις τις πραγματικές. Αυτοί δε, που ισχυρίζονται πως έχουν τις ριζοσπαστικές λύσεις είναι επικίνδυνοι. Εμείς οι απλοί άνθρωποι και (χριστιανοί ορθόδοξοι) πολίτες δεν θέλουμε να σπάσουμε τις ρίζες.
Θέλουμε να επιστρέψουμε στις ρίζες μας και να τις προστατέψουμε γιατί χωρίς τις ρίζες δεν υπάρχει ούτε κορμός, ούτε καρποί.
Υπάρχουν άπειροι λόγοι για να πει κανείς και να αποδείξει πως η ισότητα, η ειρήνη, η κοινωνική δικαιοσύνη που επιθυμεί διακαώς ο πλανήτης δεν μπορεί να εφαρμοστεί εκτός της Εκκλησίας.
Ο πιο απλός όμως πηγάζει από το: Εάν δεν υπάρχει Θεός, εάν δεν έχει ο άνθρωπος αναζήτηση πέρα και έξω από τον εαυτό του γιατί να είναι καλό, δίκαιος με τους άλλους;
Γιατί να μην κοιτάξει να εξασφαλίσει τους οικείους και να αδιαφορήσει για τους υπόλοιπους;
Γιατί να ασχοληθεί με τον πόνο του διπλανού του;
Γιατί όταν θα του δοθεί η εξουσία να μην κοιτάξει να περάσει ζωή χαρισάμενη μέχρι να κλείσει τα μάτια του;
Γιατί αν δεν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατόν μας να μην περάσουμε καλά σε αυτήν τη ζωή;
Όσο και να αναρωτιέται κανείς πάνω σε αυτό το ερώτημα, αν όλα δεν ειδωθούν μέσα από τα μάτια που βλέπουν, μέσα από την Όντως Ζωή, δεν έχει νόημα τίποτε!
Εμείς, λοιπόν, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών που θέλουμε να εκκλησιαζόμαστε και να προσδοκάμε σε μια πατρίδα ένδοξη και σε ένα έθνος λαμπερό, πραγματικούς αγωνιστές πολιτικούς πατριώτες χρειαζόμαστε: που να θυσιάζονται αληθινά κι έντιμα (κατά την άσκηση των καθηκόντων τους), για τα «ιερά και όσια» της φυλής μας.
Τέτοιους θρησκευόμενους ανθρώπους συναντάς μέσα στην εκκλησία: απ’ όπου γαλουχήθηκαν, μεγάλωσαν και παρέμειναν ακλόνητοι στην πνευματική της ζωή. Αξίζει να τους υπερ-ψηφίζουμε κάθε φορά, μοναδική λύση σωτηρίας του ελληνισμού! Ίδωμεν.
Από τον Γεώργιο Ν. Ξενόφο
