επενδυτική πολιτική, ο τουρισμός, δεν εμπνέει εμπιστοσύνη για το μέλλον. Η μετά το 1974-1981 μονοδιάστατη πολιτική αποξένωσε τη χώρα από την όποια τεχνολογία αλλά και τον πρωτογενή τομέα. Συνεχώς ο Ανδρέας Παπανδρέου που αμφισβήτησε πολύ έντονα τη μέχρι τότε κυριαρχία του αντιπάλου πολιτικού χώρου και έφτιαξε τον λεγόμενο Μεσαίο χώρο τόνιζε: «Δεν παράγουμε, ξοδεύουμε». Τα πρωτοφανή στην ιστορία μας οικονομικά προγράμματα της Ε.Ε. δημιούργησαν μία ‘Ὀμορφη εποχή’ (Βelle époque, όπως προ του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου), αλλά ολοκληρώνουν τον κύκλο τους. Σήμερα ο κορονοϊός μαζί με την όξυνση των ελληνοτουρκικών δείχνουν ότι δεν μπορούμε να σταθούμε. Εξ ού και οι υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα (Μακεδονικό, θάλασσες), όπου δεν χάνουμε μόνο σε γόητρο αλλά στην οικονομία (π.χ. το brand name Macedonia).
Την τεχνολογία προώθησαν χώρες έχοντας ομοιότητες ανάλογες με της Ελλάδος στην έκταση και τον πληθυσμό (π.χ. Ολλανδία από τις παλαιές, Ισραήλ από τις νέες). Συγκρατούν τον δικό τους πληθυσμό αλλά και αποκτούν δυνατότητα να αξιοποιούν τη διεθνή αγορά εργασίας, τους παραγωγικούς οικονομικούς μετανάστες, κι όχι τους χειρώνακτες όπως εμείς. Μη επενδύοντας στην τεχνολογία, απωθούμε τα καλά μυαλά, και μαζεύουμε ανειδίκευτους, αμόρφωτους, δερβίσηδες (πραγματικά και μεταφορικά) και καμαρώνουμε να τηρούμε τα ανθρώπινα δικαιώματα! Έξυπνα παιδιά!
Η μη επένδυση στην τεχνολογία, η ανεργία που συνεπάγεται, είναι η αιτία που έκανε τα κόμματα να πέσουν καταπάνω στον έλεγχο του δημόσιου χώρου, που συμπληρώνει την εσωτερική αγορά, τόσον για τις εντυπώσεις, όσον και για τους ψηφοφόρους. Γιατί κόπτονται π.χ. στον ΣΥΡΙΖΑ, τη νέα πολιτική δύναμη, πως θα ελέγξουν τα πάντα. Μας πείθουν ΜΜΕ για τα δικαιώματα των αλλοδαπών, ενώ είναι μπίζνα που κάνουν πάνω τους. Τους θέλουν μόνιμους ψηφοφόρους, ενώ στερούν την ψήφο σε κατηγορίες αποδήμων που ζουν την πραγματική οικονομία. Το νέο αφήγημα, είναι ένα: τάζουν συνεχώς, για να προσελκύουν πελάτες από ειδικές κοινωνικές ομάδες, μάζες που αναζητούν, ευρισκόμενες σε ανάγκη, πολιτικό σωτήρα. Συνεχίζοντας την παράδοση του ‘προοδευτικού’, αναδεικνύουν τη μοιρασιά, αλλά για τα απαιτούμενα έσοδα ούτε λένε, ούτε κάνουν. Με προσποιητό ύφος ομιλώντας στα ΜΜΕ αφ’ υψηλού ή βγάζοντας χολή και όξος, χωρίς ουσιαστική επιχειρηματολογία, στοιχειώδη διαλεκτική, κρύβουν την αλαλία και ανεπάρκεια που τους διέπει. Ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς θέλει να πλασαριστεί στον δημόσιο χώρο.
Αυτή η ιστορία, ο ελλαδικός προοδευτισμός, έληξε ως αφήγημα, λήγει και ο έλεγχος του μεσαίου χώρου με θολά κριτήρια. Η ύβρις του Ερντογάν να μας μπάσει με το ζόρι τους μετανάστες κατέδειξε τους άφρονες δικούς μας που στήριξαν τέτοια πολιτική για μια φτηνή ιδεολογία, ερχόμενοι σε αντίθεση με το κοινό αίσθημα. Χάνουν πλέον το παιχνίδι, η Ιστορία (πολιτική συγκυρία) δεν τους ευνοεί. Τι να αφηγηθεί πλέον ο κ. Τσίπρας που μίλησε για μη υπαρκτά θαλάσσια σύνορα; Πού κρύβονται οι κύριοι Βαρεμένοι; Χάθηκαν από τα ΜΜΕ μετά τις απίστευτες δηλώσεις τους, την ώρα που οι μετανάστες εισέβαλαν στον Έβρο! Τηρουμένων των αναλογιών, αυτά αντιστοιχούν με όσα προκάλεσε το πραξικόπημα στην Κύπρο (1974), που άλλαξε το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, δημιούργησε άνισες εντυπώσεις πάνω στο τι είναι πρόοδος και τι συντήρηση, κάτι που ακόμη πληρώνουμε. Σήμερα ο ‘προοδευτικός’, ο φίλος της ανοικτής κοινωνίας, ο οποίος στην Ελλάδα σήμαινε «είμαι Ανώτερος από έναν Κατώτερο» (και ίσως τότε δεν είχε άδικο), κατέληξε ως «μπάτε σκύλοι», στα σύνορα και παντού. Αν η πολιτική της ΝΔ, ίσως και του ΚΙΝΑΛ, σήμερα είναι ειλικρινής και έχει βάθος, αν προσδιορισθεί η σημασία της λέξεως «προοδευτικός» στην πράξη, δηλαδή εργατικός, παραγωγικός, αξιοκρατικός, θα δοθεί νέο ξεκίνημα στη ζωή του τόπου.
Ήδη έχει εμφανιστεί μία καινούργια γενιά ρεαλιστών πολιτικών, π.χ. ο κυβερνητικός χώρος διαθέτει μερικούς πανεπιστημιακούς αλλά και άλλους που εκφράζουν τον καταρτισμένο λόγο του ειδικού. Άτομα με ηγετικά ίσως προσόντα, αλλά περιδινημένα με υποσχέσεις, καταναλωτικές αφηγήσεις, τώρα δεν μπορούν να σταθούν όπως παλαιά στο δημόσιο βήμα. Έτσι μία σύγκριση ως προς το ύφος και τη σοβαρότητα που αποπνέουν οι περισσότεροι του τωρινού υπουργικού συμβουλίου με το αντίστοιχο που διέθεταν οι κυβερνητικοί ή κομματικοί παράγοντες επί Καραμανλή νεοτέρου δείχνει τη διαφορά. Έδειχναν καλοσυνάτοι, εξυπηρετικοί, αλλά ήταν λίγοι στη σκέψη, πολιτικό τους αφήγημα ο λαϊκισμός. Παραιτήθηκαν στα δύσκολα, ψάξτε να τους βρείτε...
Καμία πολιτική δύναμη δεν μπορεί να κυριαρχήσει χωρίς άνοιγμα στον κόσμο μέσω της πραγματικής οικονομίας. Τα διάτρητα σύνορα, πραγματικά και ιδεολογικά, βουλιάζουν το καράβι.
Από τον Σταύρο Γουλούλη
