σεβασμός στη διαφορετικότητα της άποψης δημιουργούν ένα ήρεμο συντροφικό κλίμα απ’ το οποίο, κάποιες φορές, δεν λείπουν οι διαξιφισμοί, η ύψωση του τόνου της φωνής, το θέσφατο, το ανυποχώρητο, ο ισχυρισμός της κατοχής της απόλυτης αλήθειας...
Μέσα από ένα τέτοιο πλουραλιστικό σύνολο μπορεί να αντλήσει κανείς χρήσιμα συμπεράσματα, ως αποτέλεσμα του δημοκρατικού διαλόγου του εμπλουτισμένου με τα στοιχεία: της γνωστικής εμπειρίας, της κριτικής, της ιδεολογίας και των ακολουθητέων πολιτικών, οι οποίες μπορούν να αποβούν σωτήριες στην επίλυση των κοινωνικών και εθνικών μας ζητημάτων. Θέσεις προσωπικές, διαφορετικές, που κάποιες φορές οδηγούν και σε ιδεολογικές αντιπαραθέσεις.
Αυτά συμβαίνουν στο στέκι της Κεντρικής πλατείας, που στο περιεχόμενό του θυμίζει λίγο «τους μοιραίους» του Κώστα Βάρναλη. Γιατί οι μαζεμένοι στέκονται, ο ένας πλάι στον άλλο, σκέπτονται, συζητούν, καταλήγουν... στα λόγια του ποιητή: «Ω, πόσο βάσανο μεγάλο, το βάσανο είναι της ζωής...». Της ανεργίας, της φτώχειας και της ανυπαρξίας μέλλοντος για τους νέους, αν δεν αλλάξει κάτι...
Αυτό είναι που καίει και απογοητεύει τις καρδιές των απόμαχων, κάθε φορά που μαζεύονται και κουβεντιάζουν. Γιατί έχουν παιδιά και εγγόνια και δεν θέλουν να ξεριζωθούν από τις πατρογονικές τους εστίες και να χαθούν στα σκλαβοπάζαρα της ξενιτιάς. Εκεί, όπου ο άνθρωπος αξιολογείται σαν «res». Σαν πράγμα που πετιέται στα αζήτητα, όταν καθίσταται αδύνατη η προσαρμογή του στις όποιες απαιτήσεις και συνθήκες του επιβάλλουν...
Μέσα σ’ αυτό το καταθλιπτικό και απαισιόδοξο σκηνικό ξεπροβάλλουν και φωνές ενθάρρυνσης και αισιοδοξίας. Δύναμης αντιμετώπισης των οικονομικών και εθνικών κινδύνων. Προσμονής ενός καλύτερου και δικαιότερου μέλλοντος. Που πρέπει να είναι και οι κυρίαρχες θέσεις. Γιατί είναι οι μόνες ικανές να νικούν τη μιζέρια και την ηττοπάθεια του λαού μας και να καλλιεργούν στην ελληνική κοινωνία τη δύναμη της θετικής ενέργειας. Που εδραιώνει τις αισιόδοξες και ελπιδοφόρες προοπτικές για μια Ελλάδα δυνατή και άτρωτη στους επίδοξους σφετεριστές των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Ικανή να κρατά στην αγκαλιά της το αναπαραγωγικό της δυναμικό. Τη νιότη. Και αυτό θα συμβεί, αν μετατρέψουμε αυτόν τον ευλογημένο και ενδοξότατο τόπο σε ένα απέραντο εργοτάξιο.
Αποτιμώντας τα διαδραματιζόμενα στο στέκι της Κεντρικής πλατείας διαπιστώνει κανείς ότι μέσα από τις συμφωνίες και διαφωνίες, ακόμα και όταν αυτές αποκτούν οξύ χαρακτήρα, προάγεται ο δημοκρατικός διάλογος και αναδεικνύονται οι αξίες του σεβασμού και της συντροφικότητας. Που όμορφα και νοσταλγικά εκφράζονται την ώρα του αποχωρισμού, το μεσημέρι. Όταν η παρέα αρχίζει να διαλύεται και ο κουρνιαχτός των έντονων συζητήσεων κατακάθεται. Τότε συμφωνούντες και διαφωνούντες, αναχωρώντας για τα σπίτια τους εύχονται, ολόκαρδα, ο ένας στον άλλο καλό απόγευμα και καλή επόμενη συνάντηση.
Η αξία της καθημερινής αυτής σύναξης είναι σπουδαία. Γιατί η κουβέντα μέσα από θέσεις και αντιθέσεις φορτίζει με γεγονότα τον νου και την ψυχή των παρισταμένων, τα οποία με το πέρασμα του χρόνου γίνονται άσβηστες μνήμες. Καντήλι αναμμένο που διαρκώς θα φωτίζει και θα διαλύει το σκοτάδι της λησμονιάς.
Τελειώνοντας τη σημερινή μας αρθρογραφία θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι αυτό το στέκι αποτελεί μια όαση πολιτισμού. Όπου οι συνταξιούχοι ξεδιψούν μέσα απ’ την ακένωτη πηγή της επικοινωνίας με αναφορές και κριτικές σε ιστορικά, κοινωνικά και πολιτικά θέματα. Όλα αυτά τους κάνουν να νιώθουν πιο ζωντανοί και αισιόδοξοι για τη ζωή και το μέλλον αυτού του τόπου.
Αυτές οι αξίες του διαλόγου, της γνώσης, της άποψης και της άδολης συντροφικότητας και φιλίας αναπτύσσονται στο στέκι της Κεντρικής πλατείας. Και οι συνταξιούχοι το νιώθουν σαν το σπίτι τους. Τροφό και πηγή ξεδιψάσματος απ’ τη μονοτονία της καθημερινότητας... Η νοσταλγία του θα τους συντροφεύει σε όλη τους τη ζωή.
Από τον Κων/νο Τσιρονίκο
