Το περιαστικό δάσος του Μεζούρλου

Από τον Σωτήρη
Απ. Παπαποστόλου,
συνταξιούχο δασοπόνο

Διαβάζω στο υπηρεσιακό δασικό μου ημερολόγιο, το οποίο διατηρώ ακόμη στο αρχείο μου: «12-1-1970: Επίβλεψη Εργασιών αναδάσωσης, στο περιαστικό δάσος Μεζούρλο, του οικισμού Νεαπόλεως».

Θα μου πείτε, ποιο είναι το παράξενο σ’ αυτό το γεγονός; Είναι και παραείναι, αν δείτε πώς ξεκίνησε και έγινε το δασύλλιο αυτό.
Υπηρετούσα τότε στη Διεύθυνση Δασών του Ν. Λάρισας, όπου διευθυντής ήταν ο αείμνηστος Διονύσης Κρετσόβαλης. Ο οποίος έριξε την ιδέα να ιδρύσουμε μία Φιλοδασική Επιτροπή για τον Νομό Λάρισας. Η δυνατότητα αυτή, παρεχόταν από το άρθρο 204 του Ν. 86 / 69 «περί Δασικού Κώδικος». Πράγματι, ιδρύσαμε τη Φιλοδασική Επιτροπή, με πρόεδρο τον τότε νομάρχη, τον προαναφερόμενο διευθυντή Δασών και έναν δημοτικό σύμβουλο του Δήμου Λάρισας, όπως όριζε ο νόμος. Τι έκανε λοιπόν η Φιλοδασική Επιτροπή για να δικαιώσει την ύπαρξή της; Εκτύπωνε κάποια φυλλάδια σχετικά με την αξία του δάσους, τα οποία διένειμε σε σχολεία, υπηρεσίες, οργανισμούς και πολίτες. Ορίζονταν κάποιοι δασικοί υπάλληλοι για ομιλίες σε σχόλια και χωριά, σχετικά με τα δάση.
Ψάχνοντας κάτι ουσιαστικότερο που να ωφελήσει την πόλη της Λάρισας και να μείνει ως έργο- παρακαταθήκη για το μέλλον, σκεφτήκαμε να εγκαταστήσουμε ένα περιαστικό δασύλλιο, σε κάποιο σημείο γύρω από τη Λάρισα.
Εντοπίσαμε την ήπια σε κλίση ανατολική πλάγια της θέσεως Μεζούρλο, κοντά στον οικισμό της Νεάπολης, που τότε ήταν πάρα πολύ αραιά δομημένος. Μάλιστα, αν θυμάμαι καλά, η περιοχή αυτή ονομαζόταν Λιβαδάκι, διότι ήταν κυριολεκτικά ένας λιβαδότοπος. Το Μεζούρλο ήταν συνυφασμένο με μνήμες εκτελέσεως και μας φάνηκε καλή ιδέα να εγκαταστήσουμε ένα δασύλλιο, που θα έδινε αναψυχή και υγεία στην πόλη και θα απομάκρυνε τις απαίσιες μνήμες του παρελθόντος από τον χώρο αυτό.
Συνεννοηθήκαμε λοιπόν με το Δήμο Λάρισας, ο οποίος εκθύμως συνηγόρησε για το έργο της δημιουργίας του αλσυλλίου.
Το πρόβλημα ήταν πως ό,τι έκαναν οι Φιλοδασικές Επιτροπές, έπρεπε να το υλοποιήσουν με ιδίους πόρους και δεν υπήρχε δραχμή στο ταμείο μας. Αρχίσαμε, λοιπόν, να στέλνουμε έγγραφα, σε τράπεζες, οργανισμούς και ιδιώτες που είχαν κάποια οικονομική επιφάνεια και σύντομα μαζεύτηκε ένα ποσό, που θα μας επέτρεπε να ξεκινήσουμε την αναδάσωση. Τα δενδρύλλια χορηγούνταν δωρεάν από τη Δασική Υπηρεσία και η επίβλεψη των εργασιών θα γινόταν από δασικούς υπαλλήλους της Λάρισας. Έτσι, μέσα σε ένα – δύο χρόνια, φυτεύτηκε η πλαγιά που βλέπει προς τη Λάρισα, με πεύκα και κυπαρίσσια. Επειδή, μάλιστα, έπρεπε να εξασφαλιστεί η επιτυχία της φύτευσης των δενδρυλλίων και η ανάπτυξή τους, έγιναν περιποιήσεις την άνοιξη και το καλοκαίρι, για δύο – τρία χρόνια.
Έτσι, η Φιλοδασική Επιτροπή Λάρισας δικαίωσε την ίδρυσή της και έβαλε ένα μικρό λιθαράκι στην ομορφιά και την υγεία της πόλης της Λάρισας. Στη συνέχεια, ο Δήμος Λάρισας επεξέτεινε προς τα ανάντι τη δάσωση, μέχρι την περίφραξη του Παν. Νοσοκομείου και όλο αυτό το περιαστικό δάσος αποτελεί έναν ισχυρό πνεύμονα υγείας και αναψυχής για τους κατοίκους της πόλης.
Να αναφέρω, εν τέλει, ότι ο επιθυμητός χώρος πρασίνου ανά κάτοικο αστικών περιοχών, είναι τα 15 τετρ. μέτρα. Στην Ελλάδα έχουμε το μικρότερο ποσοστό πράσινο αστικών περιοχών σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η Αθήνα, 2 τετρ. μέτρα ανά κάτοικο. Παλαιότερα η Λάρισα είχε 5 τ.μ. ανά κάτοικο.