Ο Βύρων Θεοδωρόπουλος στο θαυμάσιο βιβλίο του «Θουκυδίδης επίκαιρος» αναφέρει τις, κατά τον κορυφαίο Ιστορικό τρεις αιτίες πολέμου: «δόξα», «συμφέρον», «δέος». Ως βαθύς γνώστης των ελληνοτουρκικών διαφορών, ο Βύρων Θεοδωρόπουλος προβαίνει σε μια ενδιαφέρουσα συσχέτισή τους με τις τρεις αιτίες πολέμου που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε πόλεμο την Τουρκία με την Ελλάδα. Να σημειωθεί ότι ο Θεοδωρόπουλος υπηρέτησε επί σειρά ετών ως διπλωμάτης στην Τουρκία και, προπαντός, ως γενικός γραμματέας του Υπουργείου Εξωτερικών, υπήρξε επί μακρόν συνομιλητής από ελληνικής πλευράς με τον Τούρκο ομόλογό του στην προσπάθεια επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών. Έχει γράψει εξάλλου και σχετικό βιβλίο με τίτλο: «Οι Τούρκοι και εμείς» (βραβείο Ακαδημίας Αθηνών).
«Δόξα», παράγωγο του ρήματος δοκέω = έχω τη γνώση, την αντίληψη, είναι η αντίληψη που έχει δημιουργηθεί ιστορικά στους Τούρκους ότι :
-Οι Έλληνες είναι εκείνοι που έκαναν την αρχή για τη διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας (1821).
-Οι Έλληνες απείλησαν την καρδιά της σημερινής Τουρκίας προελαύνοντας μέχρις έξω από την Άγκυρα.
«Συμφέρον» αφορά το έντονο ενδιαφέρον της Τουρκίας για συμμετοχή στα οφέλη από την εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου ενεργειακού πλούτου του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου.
«Δέος»: Δεν μπορεί βέβαια να υπάρχει φανερός φόβος της Τουρκίας απέναντι στη μικρή Ελλάδα (πολλαπλάσια έκταση και πληθυσμός, ισχυρότερη στρατιωτική μηχανή). Αναφέρει όμως ο Θεοδωρόπουλος ότι μας θεωρούν «πολυμήχανους Οδυσσείς». Με άλλα λόγια υπάρχει ένας κρυφός φόβος μήπως, κατά κάποιον τρόπο «τους τη φέρουμε». Και είναι πεπεισμένοι ότι τους τη φέραμε άσχημα με τη Συνθήκη της Λωζάννης του 1923. Διακατέχονται από τον ασώπαστο καημό ότι μια Ελλάδα ηττημένη, ταπεινωμένη και προδομένη από τους τότε συμμάχους της, κατάφερε να βγει καθαρή με μια τέτοια Συνθήκη που προβλέπει:
-Την απαλλαγή της από τις πολεμικές αποζημιώσεις που επίμονα ζητούσαν οι Τούρκοι ως νικήτρια χώρα στον πόλεμο της Μικράς Ασίας.
-Τη μη διενέργεια δημοψηφίσματος για τη Δυτική Θράκη, όπου τότε πλειοψηφούσε το μουσουλμανικό στοιχείο και υπήρχε κίνδυνος να τη χάσουμε.
-Και το κυριότερο, την κυριαρχία της Ελλάδας στο Αιγαίο.
Αυτός ο καημός των Τούρκων έγινε αβάσταχτος από τότε που φάνηκε ότι υπάρχει σημαντικός υποθαλάσσιος ενεργειακός πλούτος στο Αιγαίο.
Γι’ αυτό προσπαθούν λυσσαλέα να τινάξουν στον αέρα τη Συνθήκη της Λωζάννης, την οποία άλλωστε παραβιάζουν ποικιλοτρόπως κάθε μέρα.
Η Τουρκία διακατεχόταν πάντα από τον φόβο μήπως η «πολυμήχανη» Ελλάδα αποκτούσε ισχυρό συγκριτικό πλεονέκτημα σε βάρος της στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έντρομη παρακολούθησε την Ελλάδα να διεξάγει διερευνητικές διαπραγματεύσεις για τη σύναψη «Συμφωνίας Σύνδεσης» με την ΕΟΚ μέσα στο 1958, στον ίδιο χρόνο δηλαδή που εκείνη ιδρύθηκε. Η Τουρκία, ακολουθώντας κατά πόδας την Ελλάδα, υπέβαλε αίτηση σύνδεσης με την ΕΟΚ δύο μόλις μήνες μετά τη δική μας αίτηση. Η πορεία της δικής μας συμφωνίας σύνδεσης είχε διακοπεί εξαιτίας της απριλιανής δικτατορίας. Αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας, η Ελλάδα υπέβαλε αίτηση για πλήρη ένταξη. Και η πορεία της τουρκικής συμφωνίας σύνδεσης είχε διακοπεί εξαιτίας της δικτατορίας Eβρέν. Ακολουθώντας πάλι κατά πόδας την Ελλάδα, η Τουρκία υπέβαλε κι εκείνη το 1989 αίτηση για πλήρη ένταξη, μετά την πτώση της δικτατορίας Εβρέν. Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Ρώμης, η Κομισιόν όφειλε να παρουσιάσει στο Συμβούλιο Υπουργών εμπεριστατωμένη έκθεση σχετικά με τις επιπτώσεις της τουρκικής ένταξης επί της τότε ΕΟΚ των δώδεκα. Προς τούτο, συγκρότησε επιτροπή της οποίας μέλος υπήρξε ο γράφων με ευθύνη τη σύνταξη του ιδιαίτερα σημαντικού κεφαλαίου «Γεωργία». Είχε εκφραστεί από μερικούς η επιφύλαξη κατά πόσο ένας Έλληνας θα ήταν αμερόληπτος. Προς αποφυγή μιας τέτοιας κριτικής, στήριξα την έκθεσή μου, σχεδόν αποκλειστικά, σε μελέτες που είχαν εκπονήσει σε ανύποπτο χρόνο Τούρκοι καθηγητές και εμπειρογνώμονες σε διεθνείς οργανισμούς. Τα δεδομένα των μελετών αυτών συμπληρώθηκαν με τα ευρήματα από μια επί τόπου δεκαήμερη επίσκεψή μου επί κεφαλής ομάδος επιστημόνων διαφόρων ειδικοτήτων, στελεχών της Κομισιόν. Από τις ανωτέρω μελέτες προέκυψαν δύο καίρια σημεία, τα οποία προέβαλα στην έκθεσή μου με τις αντίστοιχες επιπτώσεις επί της ΕΟΚ των 12.
Πρώτον, ότι στην Τουρκία υπήρχαν 17.000 πυκνοκατοικημένες κοινότητες σε προβληματικές και ορεινές περιοχές, των οποίων ο πληθυσμός κάλυπτε το 35% του συνολικού αγροτικού πληθυσμού. Οι επιπτώσεις στον κοινοτικό προϋπολογισμό από την εφαρμογή των ενισχύσεων που προβλέπει η σχετική Οδηγία της ΕΟΚ, είχαν τρομάξει τους πάντες.
Δεύτερον, το γιγαντιαίο πρόγραμμα ανάπτυξης της Νοτιοανατολικής Τουρκίας με βάση την κατασκευή 15 φραγμάτων επί των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη. Η τεράστια προς άρδευση έκταση (17 εκατ. στρέμματα έναντι συνόλου αρδευόμενων τότε εκτάσεων στην Ελλάδα 11 εκατ.) προσφερόμενη για εντατική εκμετάλλευση με δυνατότητα ανάπτυξης μεσογειακών καλλιεργειών, σε συνδυασμό με το πολύ χαμηλό κόστος εργασίας, συνιστούσαν μεγάλο κίνδυνο ανταγωνισμού τόσο της ελληνικής γεωργίας όσο και εκείνης των άλλων μεσογειακών χωρών της Ε.Ε. (Ισπανία, Νότιος Ιταλία, Νότιος Γαλλία). Οι δύο αυτές επιπτώσεις θεωρήθηκαν τότε ιδιαίτερα βαριές και είναι εκείνες που συνέβαλαν κυρίως στη ματαίωση της ένταξης της Τουρκίας. Περιττό να αναφερθεί ότι, τυχόν αποδοχή της τουρκικής ένταξης, θα είχε αποκλείσει διαπαντός την ένταξη της Κύπρου.
Πολύ αργότερα, η Τουρκία επανήλθε με αίτημα ένταξης και, σήμερα, εν έτει 2020, οι ενταξιακές της διαπραγματεύσεις καρκινοβατούν με άδηλον τέλος.
Κλείνοντας το κείμενο αυτό, παραθέτω ένα επεισόδιο που έλαβε χώρα την τελευταία ημέρα της παραμονής μου στη Νοτιοανατολική Τουρκία. Είχα ζητήσει συμπληρωματικές πληροφορίες για το φράγμα Κεμάλ Ατατούρκ και για τις διώρυγες μεταφοράς και διανομής του νερού. Χρειάστηκε να πραγματοποιήσουμε μια μεγάλη διαδρομή ακολουθώντας τη χάραξη της κυρίας διώρυγας. Με συνόδευσαν δύο Τούρκοι πολιτικοί μηχανικοί και ένας γεωπόνος.
Κατά την επιστροφή και ενώ συζητούσαμε για το φράγμα και τις διώρυγες με τους Τούρκους μηχανικούς, το δε αυτοκίνητο έτρεχε με 60χλμ., πήρε το μάτι μου δεξιά του δρόμου μία συστάδα βερικοκιές με εμφανή συμπτώματα χλώρωσης που, κατά κανόνα, οφείλεται σε σιδηροπενία. Δεν έκανα σχόλιο. Πιο κάτω όμως παρατήρησα δεύτερη και τρίτη συστάδα με τα ίδια συμπτώματα. Τότε είπα ξαφνικά ότι τα εδάφη της περιοχής πρέπει να είναι φτωχά σε σίδηρο. Ο Τούρκος γεωπόνος μού απάντησε έκπληκτος ότι, πράγματι, τα εδάφη εκείνα ήταν φτωχά σε σίδηρο, αλλά με ρώτησε πώς το γνώριζα. Του εξήγησα πώς έκανα τη διάγνωση και η συζήτηση έκλεισε. Την επόμενη μέρα ο εν λόγω Τούρκος γεωπόνος, συζητώντας με ένα Βέλγο συνάδελφό του που ήταν μαζί μου, του είπε ότι είχε εντυπωσιαστεί από τη διάγνωση και τον τρόπο με τον οποίο είχε γίνει και πρόσθεσε στον κατάπληκτο Βέλγο συνεργάτη μου: «Να γιατί εμείς φοβόμαστε τους Έλληνες».
* Ο Άγγελος Ζαχαρόπουλος είναι επίτιμος διευθυντής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, πρ. γενικός διευθυντής του Υπουργείου Γεωργίας, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Διαπραγματεύσεων για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ (ο τελευταίος επιζών).
