Σίγουρα η παραπάνω φράση σηκώνει πολλή συζήτηση, μιας και πρώτα επιβάλλεται να ορίσουμε το πώς εννοείται: Να ζεις. Ανά τους αιώνες φιλόσοφοι, ψυχολόγοι, σχολές, κοινότητες προσπάθησαν να δώσουν έναν γενικό ορισμό και μια καθολική κατεύθυνση για μια ουσιαστική ζωή. Η εκτεταμένη κατάθλιψη, οι αυτοκτονίες κυρίως νέων που δεν βρίσκουν κανένα νόημα στη ζωή, η ανασφάλεια, ο φόβος, η επαναφορά προκαταλήψεων, επαναφέρουν σήμερα το ερώτημα: Ζούμε ή απλά υπάρχουμε; Ακόμη και η τρομακτική κυριαρχία των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης οφείλεται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι νιώθουν ότι αποκτά ένα νόημα η ζωή τους.
Ο κάθε άνθρωπος διαμορφώνει την αντίληψή του για τη ζωή μέσω δύο πηγών: των αισθήσεων και των συναισθημάτων. Από όπου και αν προέρχονται τα ερεθίσματα, καταλήγουν πάντα στο ίδιο σημείο: τον Νου. Ανάλογα με το πώς θα ερμηνεύσει και θα διαχειριστεί αυτά τα ερεθίσματα εξαρτάται και η στάση ζωής που έχουμε. Το βασικό λάθος που κάνουμε είναι ότι επιτρέπουμε στο Νου, αυτή τη φωνή μέσα μας, αυτόν τον δεύτερο εαυτό μας, να κυριαρχεί. Για να γίνει κατανοητό αυτό, σκεφτείτε το εξής: πόσες μέρες από τη ζωή μας έχουν περάσει χωρίς να ζούμε τη Στιγμή, αλλά ζούμε με συνεχείς προβολές του παρελθόντος ή του μέλλοντός μας; Σκεφτόμαστε υπερβολικά το παρελθόν και το μέλλον και χάνουμε το Τώρα. Επιτρέπουμε στον Νου να αναβιώνει τόσο έντονα το πρόσφατο ή μακρινό παρελθόν ή φανταζόμαστε τόσο συχνά πιθανές μελλοντικές καταστάσεις που ξεχνάμε να ζήσουμε στο Τώρα. Πόσες φορές μια σύντομη εργασία δεν μας πήρε αρκετό χρόνο, μόνο και μόνο επειδή ο Νους μας αποσυντόνισε σε άσχετες κατευθύνσεις; Από την άλλη μεριά σκεφτείτε εκείνη την εσωτερική πληρότητα που έχουμε νιώσει όταν για παράδειγμα βλέπουμε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Εκείνη τη στιγμή της ευφορίας, νιώθουμε έτσι γιατί ο Νους έχει απενεργοποιηθεί και ζούμε την απόλυτη στιγμή του Τώρα. Όσες φορές νιώσαμε παρόμοια είναι οι φορές που ο Νους σταμάτησε να κυριαρχεί μέσα μας και αφοσιωθήκαμε στη χαρά της στιγμής.
Ο Νους είναι το πιο χρήσιμο εργαλείο μας, για να αναλύουμε, να ερμηνεύουμε, να κατανοούμε τον κόσμο. Εξαιρετικά χρήσιμος για να αναλύει και να διδασκόμαστε από το παρελθόν και να οραματιζόμαστε το μέλλον. Μέχρι εκεί όμως. Όχι να ζούμε στο παρελθόν ή να ζούμε σε ένα φανταστικό μέλλον. Είναι ένα εξαιρετικό όργανο όταν χρησιμοποιείται σωστά, αλλιώς γίνεται καταστροφικός. Πάρα πολλές ασθένειες η σύγχρονη επιστήμη της χαρακτηρίζει ως ψυχοσωματικές. Ο Νους κυριαρχεί, το σώμα αντιλαμβάνεται ως πραγματικότητα τις σκέψεις και εκδηλώνονται ασθένειες. Η δόξα εξάλλου της ανθρώπινης εξέλιξης δεν βρίσκεται στην ικανότητά μας να βγάζουμε λογικά συμπεράσματα, παρ’ όλο που αυτό μας διακρίνει από τα άλλα ζωντανά πλάσματα. Το πεπρωμένο του κάθε ανθρώπου είναι να εκφράζει τον εαυτό του κάθε στιγμή στον υλικό κόσμο και να βιώνει τη συνείδηση της Ύπαρξής του στο Τώρα.
Για να ζήσουμε όσο το δυνατόν μια πιο ουσιαστική ζωή, πρέπει οι σκέψεις να μην κυβερνούν τις πράξεις μας αλλά οι πράξεις τις σκέψεις μας. Για να γίνει πιο κατανοητή η προηγούμενη φράση, φανταστείτε ότι επισκεπτόμαστε έναν γιατρό και μας λέει ότι μας απομένουν έξι μήνες ζωής. Τι θα κάναμε τότε; Μετά το αρχικό σοκ θα προσπαθούσαμε να ζήσουμε όλα εκείνα που θέλαμε σε όλη μας τη ζωή και διαρκώς αναβάλαμε. Θα κάναμε πράξεις, όχι σκέψεις. Εξάλλου όπως είπε και ο Αμερικανός πρόεδρος F. Roosevelt : Οι άνθρωποι δεν είναι αιχμάλωτοι της μοίρας, αλλά μόνο αιχμάλωτοι του μυαλού τους.
Από τον Νίκο Τάχατο,
φιλόλογο
