Δεν κινδυνολογούμε, υπευθυνολογούμε

Από τον Αθανάσιο Φώτο, επί τιμή δικηγόρο

Τούτο τον καιρό η χώρα μας περνά δύσκολες ώρες και στιγμές , όπως και ολόκληρος η διεθνής κοινότητα. Ο αόρατος εχθρός, ο κορονοϊός, αφηνιασμένος σκόρπισε τον φόβο και τον τρόμο παντού. Στην ανθρώπινη γενιά μας κανείς μέχρι σήμερα δεν

μπορεί να τον τιθασεύσει, να τον μαντρώσει, όπως ο βοσκός τα πρόβατά του στο μαντρί. Πολύς ο ανθρώπινος πόνος. Χιλιάδες οι νεκροί. Θρήνος και οδυρμός στη διεθνή κοινότητα που στάθηκε ανίκανη και ανήμπορη να σταματήσει την προέλασή του και να επαναφέρει τη χαρά στα πικραμένα χείλη των ανθρώπων. Φόβος και τρόμος για το αύριο. Προβληματισμός και πανικός διά το μέλλον. Αμηχανία και αγωνία. Μέσα σ’ αυτή την άβυσσο, προσεγγίζω με οδύνη και αγωνία τη φοβισμένη και ερειπωμένη οικία από τον φόβο του αόρατου εχθρού, αυτή που κατάντησε κελί φυλακής. Αντικρίζω τα μελαγχολικά πρόσωπα των συνανθρώπων μου . Ανοίγω μαζί τους ένα έντιμο και ειλικρινή διάλογο με απλότητα και ευθύνη. Ζητώ μία απόκριση, η οποία και μου προσφέρεται από τους απλοϊκούς ανθρώπους του μόχθου και της εργασίας με φιλική διάθεση, ντυμένη όμως στο σκοτεινό πέπλο της απελπισίας.
Όλοι συμφωνούν ότι η κρίση αυτή θα περάσει και ημείς θα βγούμε από αυτόν τον εγκλωβισμό. Εκείνο όμως που τους ανησυχεί και διερωτώνται, είναι τι θα γίνει την επόμενη ημέρα, αφού όλοι τους γνωρίζουν ότι μία άλλη κρίση, πιο φοβερή μάς έρχεται για να ταλανίσει τον κόσμο περισσότερο από τον κορονοϊό. Και η κρίση αυτή, η οικονομική κρίση, θα πλήξει τις λαϊκές μάζες, που γνωρίζουν καλύτερα από οιονδήποτε άλλο πόσο κακό κάνει στους ανθρώπους. Παγώνουν οι καρδιές τους, όταν το σκέπτονται και φοβούνται, ότι θα περάσουν μία ακόμη μεγάλη δοκιμασία. Τώρα που τα πράγματα πήγαιναν να στρώσουν, ξανά πάλι από την αρχή. Δεν προσπερνώ με ελαφρά τη συνείδησή μου, αυτές τις ανησυχίες τους, που είναι και δικές μου ανησυχίες. Ελάχιστοι μυωπίζοντες ή τυφλοί από τον κομματικό φανατισμό δεν βλέπουν αυτήν τη θύελλα . Άλλωστε είναι πολλοί αυτοί που υψώνουν τη φωνή τους και με θάρρος, βλέπουν την οικονομική κρίση, την πιστεύουν και την ομολογούν δημόσια. Θα υπάρξει ύφεση. Μεγάλη ανεργία. Πολλές θέσεις εργασίας θα χαθούν. Η παραγωγικότητα θα ελαττωθεί, και ημείς είμαστε ανέτοιμοι, ανήμποροι και ανίσχυροι να αντιμετωπίσουμε αυτήν την κατάσταση. Μεγάλες επιχειρήσεις θα κλείσουν, σιδηρόδρομοι, πλοία, αεροπλάνα, οχήματα δημόσιας χρήσης θα περιορίσουν κατά μεγάλο μέρος τις δραστηριότητές τους. Θα ξεφορτωθούμε τον ένα λοιμό και θα φορτωθούμε τον άλλο λιμό, ο οποίος θα είναι πιο επώδυνος και πιο σκληρός από τον πρώτο. Υπάρχει ανασφάλεια και αβεβαιότητα παντού. Ο κύριος τροφοδότης του προϋπολογισμού μας, ο τουρισμός περνά βαθιά κρίση και κάποια συστράτευση και ανακούφιση του λαού μας από τον παγκόσμιο οργανισμό δεν βλέπω. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι διχασμένη, με τους «μηλόξανθους του βορρά», όπως τους αποκαλούσε ο αείμνηστος καθηγητής μου Δ. Βεζανής, να έχουν το πάνω χέρι και τους νοτίους να προσπαθούν με αγωνία να πετύχουν κάποια συμφωνία διάσωσης του συνεταιρισμού, χωρίς αυτό να επιτυγχάνεται. Τώρα το κλίμα είναι βαρύ, οι καρδιές πληγωμένες και η μεταξύ τους αγάπη σβησμένη. Το πλήγμα στην κατεστημένη δομή της Ευρώπης είναι μεγάλο. Μια ένωση που αδυνατεί να χαράξει μια ενιαία οικονομική γραμμή ίση για όλους , που θα αυξήσει έστω και κατ’ ελάχιστο τους διαθέσιμους πόρους για μια κοινή αναπτυξιακή στρατηγική. Στη χώρα μας, αν το εργατικό δυναμικό, που καθημερινά περνά τις ώρες του, στις καφετέριες και τα τσιπουράδικα δεν πάρει στα στιβαρά του χέρια το τσαπί μαζί με το άροτρο και το υνί, τον κασμά με το φτυάρι, το τρακτέρ με τη θεριζοαλωνιστική μηχανή, τον τενεκέ με το μυστρί, προκοπή δεν πρόκειται να δούμε. Αν δεν παράξουμε έργο σε μεγάλη ποσότητα, κυρίως δε σε συναγωνιστική ποιότητα, αν δεν βγούμε στους αγρούς να συλλέξουμε τα κεράσια, τα ροδάκινα, τα καρπούζια, τα μήλα, τις, ελιές, τις φράουλες, τα σταφύλια μπροστά δεν πρόκειται να πάμε. Το να τρυγούμε το κράτος, όπως τερμίτες τα δένδρα , είναι εύκολη δουλειά. Αλλά το κράτος δεν είναι η αστείρευτη πηγή που θα καλύπτει όλες τις ανάγκες μας. Κάποτε πρέπει να αντιληφθούμε ότι δεν πρέπει να τα περιμένουμε όλα από αυτό. Η τάφρος που χωρίζει την οικονομική κρίση του « χθες» από το «σήμερα» και το «αύριο» είναι τόσο πλατιά και τόσο βαθιά που δεν πρόκειται να γεφυρωθεί γρήγορα. Όσοι αρνούνταν πεισματικά να το ενστερνισθούν αυτό, θα είναι και οι πρώτοι που θα το νιώσουν περισσότερο. Με αυτές μου τις γραμμές δεν έχω καμία πρόθεση να πολιτικολογήσω, ούτε να κινδυνολογήσω. Απλά παίρνω μία θέση ξεκάθαρη απέναντι σ’ ένα σοβαρό θέμα, που άρχισε να πλήττει την κοινωνία μας. ‘Οσοι δεν το αντιλαμβάνονται, πρέπει να ζουν σ’ άλλο κόσμο. Το δημοκρατικό μας πολίτευμα, μας επιτρέπει να αποφαινόμαστε κάθε φορά για την πορεία της ζωής μας. Το υπέρτατο αυτό αγαθό μάς χρεώνει με ευθύνη. Την ίδια αυτή ευθύνη που σήμερα κινεί τη γραφίδα μου για την πιο σωστή αντιμέτωπη των προβλημάτων μας.