Η ισορροπία στον γάμο και πώς, πρακτικά, επιτυγχάνεται

Από τον Κώστα Γιαννούλα

Ο Δημιουργός μας, ως γνωστόν, «άρρεν και θήλυ εποίησε τον άνθρωπο» και, εκτός από κοινά, έδωσε στο κάθε φύλο και κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όπως, π.χ., μεγαλύτερη σωματική ρώμη και διαφορετική ανατομία στον άνδρα, ενώ στη γυναίκα

περισσότερη χάρη και, κυρίως, το αποκλειστικό προνόμιο, να κυοφορεί και να τίκτει παιδιά.
Αυτό το τελευταίο, όμως, για να συμβεί, πρέπει, παραδοσιακά τουλάχιστον, να συνάψουν γάμο ένας άνδρας με μία γυναίκα, αποφασισμένοι να βρουν τρόπους, για να συνυπάρξουν σ’ όλη τους τη ζωή, χάριν των ιδίων και των παιδιών τους.
Ο γάμος, όμως, και η μακροχρόνια οικογενειακή συμβίωση, ειδικά, όταν υπάρχουν και παιδιά, είναι μια ωραία, αλλά και αρκετά δύσκολη υπόθεση και, γι’ αυτό, πολλοί γάμοι, στις μέρες μας, είτε αποφεύγονται, είτε ναυαγούν στην πορεία, με αποτέλεσμα, χρόνο με τον χρόνο, να πληθαίνουν τα διαζύγια, η δε τεκνοποίηση να επιτυγχάνεται, συχνά ­ πυκνά, και εκτός γάμου.
Προβλήματα, ως γνωστόν, που κάνουν δύσκολη τη συμβίωση, είναι, μεταξύ άλλων, ο εγωισμός, η έλλειψη κατανόησης και διαλόγου μεταξύ συζύγων, ο αρρωστημένος ανταγωνισμός, που οδηγεί, αρκετές φορές, στο απαράδεκτο φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας, η αναγκαστική είσοδος της γυναίκας στην αγορά εργασίας και η πίεση, που προκύπτει απ’ αυτή, η ρουτίνα και η ανειλικρίνεια στη σχέση, η χαλάρωση των ηθικών αξιών και οι εξωσυζυγικές σχέσεις, το αδιάκοπο κυνήγι του πλούτου, αλλά και η ανεργία, οι δυσκολίες στο μεγάλωμα και στην ανατροφή των παιδιών, τα βραχυκυκλώματα, που προκύπτουν απ’ τις παρεμβάσεις τρίτων και τόσα άλλα.
Πώς, όμως, μπορεί, στις μέρες μας, να επιτευχθεί η πολυπόθητη ισορροπία σ’ ένα γάμο και, συνάμα, η μακροημέρευσή του; Θα πρέπει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι δύο σύζυγοι να εισέρχονται στον έγγαμο βίο ενημερωμένοι και έχοντας συνειδητοποιήσει, εξ αρχής, πόσο βαρύ, αλλά και πόσο ενδιαφέρον είναι το φορτίο, που αναλαμβάνουν, ειδικά, όταν θέλουν να τεκνοποιήσουν. Οφείλουν, γι’ αυτό, οι γονείς, κατ’ αρχήν, να εκπαιδεύουν, κατάλληλα και κυρίως, με το παράδειγμα τα παιδιά τους, προκειμένου αυτά, αργότερα, να είναι σε θέση, για να παίξουν σωστά το ρόλο των γονιών, ν’ ακολουθεί, κατόπιν, το σχολείο και οι σχολές γονέων ή, καλύτερα, υποψηφίων γονέων, που καλό είναι, να πολλαπλασιασθούν, και να βρεθεί τρόπος, για να πυκνώσει η φοίτησή τους σ’ αυτές.
Η εμπειρία, ακόμα, δείχνει, ότι ένας γάμος ισορροπεί και στεριώνει, ευκολότερα, εφόσον οι δύο σύζυγοι, αποδεχθούν, εξ αρχής, ότι η απόλυτη ισότητα μεταξύ τους είναι αδύνατη, αφού, εκ φύσεως, κάποια πράγματα ταιριάζουν ή τα κάνουν καλύτερα οι γυναίκες, ενώ κάποια άλλα οι άνδρες. Κάποια μικροκαυγαδάκια, μάλιστα, είναι αναπόφευκτα, αλλά αποτελούν το αλάτι και το πιπέρι σε μια σχέση, ενώ η οργή και η αδρεναλίνη καλό είναι ν’ αντιμετωπίζονται, είτε αλά Τσιόδρα, με ολιγόλεπτη φυγή, είτε δίνοντας ο ένας απ’ τους δύο συζύγους τόπο στην οργή. Απαιτείται, επί πλέον, κατανομή ρόλων με βάση τις δυνατότητες του καθένα και αλληλοβοήθεια, προκειμένου οι σύζυγοι, με αμοιβαίες υποχωρήσεις, να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους με επιτυχία.
Πρέπει, επίσης, οι σχέσεις των ζευγαριών να στηρίζονται στην απόλυτη ειλικρίνεια, στον αμοιβαίο σεβασμό, στην αναγνώριση των λαθών εκ μέρους του δράστη, όταν αυτά προκύπτουν, και στην αποδοχή της συγγνώμης, όταν αυτή ζητείται με έμπρακτη μεταμέλεια, μια που ουδείς αναμάρτητος. Θανάσιμο λάθος, ωστόσο, είναι το κεράτωμα. Όσον αφορά το ενδιαφέρον για το μεγάλωμα και την ανατροφή των παιδιών θα πρέπει, εφόσον εργάζονται και οι δύο σύζυγοι, τα βάρη να σηκώνονται από κοινού. Αν, μάλιστα, καταφέρνει το ζευγάρι να σηκώνει μόνο του τα βάρη αυτά ή με κάποια βοήθεια από παιδικούς σταθμούς ή από προσφιλή τους πρόσωπα, χωρίς, όμως, αυτά να μπλέκονται στα πόδια τους και να επηρεάζουν τη ζωή τους, τότε το φορτίο γίνεται πιο ελαφρύ, οπότε η ισορροπία και η μακροημέρευση του γάμου επιτυγχάνονται ευκολότερα.
 Σ’ αυτό συμβάλλει, ακόμα, και η κοινή προσπάθεια των συζύγων, για να σπάει η ρουτίνα της καθημερινότητας, αλλά και το να συνειδητοποιούν, έγκαιρα, ότι τα παιδιά γρήγορα μεγαλώνουν και φεύγουν από κοντά τους, είτε για σπουδές, είτε για να φτιάξουν τη δική τους οικογένεια, ενώ οι χαρές, που προσφέρουν, όταν ανατρέφονται, σωστά, είναι τέτοιες και τόσες, που αξίζουν οι θυσίες.
Κλείνοντας, νομιμοποιούμαι, πιστεύω, να κάνω τέτοιες διαπιστώσεις και προτάσεις, αφού ο δικός μου γάμος, με δύο παιδιά και συζύγους στα σπίτια τους και με τρία εγγόνια, διαρκεί, μέχρι σήμερα, 42 χρόνια και δε λέει να ξενερώσει.