Οι ολιγόλεπτες βόλτες στους δρόμους της γειτονιάς, έτσι για ξεμούδιασμα, αν και δεν λύνουν το πρόβλημα της σπιτικής ακινησίας λόγω του περιορισμού της κυκλοφορίας, είναι όμως αρκετές για τα μάτια της ψυχής μας, όταν βλέπεις ψηλά στα μπαλκόνια των άχαρων πολυκατοικιών τα πολύχρωμα λουλούδια μέσα στις γλάστρες να λάμπουν στο ηλιόλουστο πρωινό.
Εμείς οι καλομαθημένοι άνθρωποι της πόλης αλλά και του απέραντου κάμπου, εμείς που φέτος στερηθήκαμε την ευχαρίστηση από τη θέα της ανθισμένης αμυγδαλιάς, της βερικοκιάς, της δαμασκηνιάς, της κερασιάς, ας είμαστε ικανοποιημένοι με το πράσινο τη πόλης στους δρόμους, στους κήπους, στα πάρκα και στις όχθες του Πηνειού που το είχαμε τόσο υποτιμήσει, που το είχαμε σνομπάρει τόσο τα προηγούμενα χρόνια.
Είναι αρκετοί οι δρόμοι, αν και στενοί, οι οποίοι κάθε χρόνο τέτοια εποχή, χωρίς να παρουσιάζουν κάτι το ενδιαφέρον από μόνοι τους -ιδιαίτερα τώρα που τα καταστήματα παραμένουν κλειστά- ομορφαίνουν πραγματικά με τα ανθισμένα καλλωπιστικά δέντρα και τα φυτά όπως είναι οι μανόλιες, οι φλαμουριές, οι ακακίες, οι λεύκες, οι κουτσουπιές, οι φωτίνιες, οι αγγελικές, οι πικροδάφνες, οι λυγαριές στις παραποτάμιες διαδρομές και άλλα να είναι στις μεγάλες τους… χαρές. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα -αν και δεν καλύπτεται όλη η πόλη με αυτά τα είδη των δέντρων στους δρόμους της- φαίνεται πως εκεί στην υπηρεσία πρασίνου και κήπων του Δήμου, γινόταν και γίνεται καλή δουλειά.
Κι αρχίζοντας από τις μανόλιες, τα γιγαντιαία αυτά αειθαλή δέντρα που μπήκαν αρκετά καθυστερημένα στις πόλεις, θα αναφερθούμε στην ιστορία τους και στις ιδιότητές τους, γιατί πιστεύουμε πως αξίζει τον κόπο. Η Μανόλια η μεγανθής πρωτοεμφανίστηκε στα χώματα της Β. Αμερικής πριν από τις μέλισσες, αφού η επικονίαση γίνεται και από τα σκαθάρια. Πήρε το όνομα από τον Γάλλο βοτανολόγο Πιέρ Μανιόλ (Pierre Magnol,1683-Pierre Magnol,1683- 1715), διευθυντή του βοτανικού κήπου του Montpellier, ο οποίος μελέτησε και ταξινόμησε πρώτος τα γένη του δέντρου και τα πάνω από ογδόντα είδη του.
Στην Ευρώπη έφτασε το 1703 ενώ στην Αμερική θεωρείται το επίσημο δέντρο της Πολιτείας του Μισισσιπή, την οποία αποκαλούν και Μανόλια Στέιτ
(Pierre Magnol,1683-Πολιτεία Μανόλιας).
Το θεαματικό αυτό αειθαλές δέντρο με τα μεγάλα σαρκώδη και γυαλιστερά φύλλα που φτάνει σε ύψος τα 25-30 μέτρα, είναι ανθεκτικό σε όλες τις καιρικές συνθήκες, ανθίζει στα 20 χρόνια με εκείνο το απίθανα μεγάλο και εξαιρετικά αρωματικό του άνθος και χρησιμοποιείται στη φαρμακευτική βιομηχανία.
Μια βόλτα στην οδό Αλεξ. Παναγούλη, τον χαρακτηριστικότερο δρόμο της πόλης με αυτού του είδους τα δέντρα, όπου οι θηριώδεις Μανόλιες φτάνουν σε ύψος μέχρι και τον τρίτο όροφο των διαμερισμάτων των πολυκατοικιών, είναι απόλαυση αυτή την εποχή, αφού τα πάσης φύσεως τροχοφόρα, οι θόρυβοι και τα καυσαέρια δεν καταδυναστεύουν τη ζωή μας.
Από τον Τάσο Πουλτσάκη
