Η διάλυση της Παιδείας και η εξαφάνιση της αριστείας (μήπως δεν υπήρξαν και αυτά); Το βαρουφάκειο έπος του ελληνικού «εκβιασμού», προκειμένου να μείνουμε στην Ευρωζώνη, αλλά χωρίς χρέος, πώς μπορεί να αγνοηθεί; Και το «ηθικό πλεονέκτημα» πού δραπέτευσε; Τις απαράδεκτες πρακτικές, τις αντιφάσεις και τον πρωτοφανή πελατειασμό του ΣΥΡΙΖΑ (όπως τα πιστεύω- διότι τα γνωρίζω- ο ίδιος και κάποια εκατομμύρια Ελλήνων) δεν μπορεί να υιοθετήσει το πολιτικό «μήλον της έριδος», το ΠΑΣΟΚ δηλαδή, που υπήρξε ανέκαθεν και αυτό πολυσυλλεκτικό κίνημα. Πέρασαν 45 χρόνια από την ίδρυσή του, και από τότε ο Κόσμος άλλαξε. Ο καπιταλισμός, ως ελευθερία ανάδειξης της ανθρώπινης αλλά σύννομης δημιουργίας, είναι αυτός που παράγει τον πλούτο. Γι' αυτό και τον «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό» του ΠΑΚ του 1968 στην κυριολεξία του τον θεωρώ σήμερα με την Ευρωζώνη, το υπερψηφισθέν από το ΠΑΣΟΚ και ισχύον Σύνταγμα, αλλά και ούτως ή άλλως-ανεδαφικό. Οσοι δεν θέλουν να εμπεδώσουν την απλή αυτή παγκόσμια πραγματικότητα βρίσκονται εκτός τόπου, χρόνου και ιστορίας. Ένα μόνο παράδειγμα. Η Σιγκαπούρη, το Χόνγκ Κόνγκ, η Ταϊβάν, η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα ήταν από τις φτωχότερες χώρες του Κόσμου στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Λίγες μόνον δεκαετίες καπιταλισμού, εμπορίου και Δημοκρατίας τις μετέτρεψαν σε κάποιες από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου- σε αντίθεση με τις γειτονικές τους Βόρεια Κορέα, Καμπότζη και Λάος, ακόμα και την Κίνα προτού γίνει αλλαγή πλεύσης τα τελευταία χρόνια, που τα σοσιαλιστικά μοντέλα αγνοήθηκαν. Είναι άλλο πράγμα η προστασία των πράγματι αδυνάτων, από την καταχρηστική άσκηση δικαιωμάτων (είτε του Κράτους που επιχειρεί μέσω του πελατειασμού, είτε του ιδιώτη επιχειρηματία), και άλλο ο κρατισμός της αναξιοκρατίας και των πελατών- ψηφοφόρων, που μας διέλυσε ως σύγχρονη εθνική συλλογικότητα. Ο,τι ανήκει επιχειρηματικά στο ελληνικό Κράτος, για παράδειγμα, χρεοκόπησε. Σήμερα, όπως και άλλοτε έχω γράψει, οκτώ μόνον ΔΕΚΟ οφείλουν 12 δισ. ευρώ.
Όσον αφορά τώρα στις μελλοντικές εξελίξεις του μεταξύ σφύρας και άκμονος ευρισκόμενου ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ, μου είναι ακατανόητη η άποψη, πως το κόμμα αυτό της αμιγούς σοσιαλδημοκρατίας (που λειτουργεί εντός του συνταγματικά κατοχυρωμένου ατομικού ιδιοκτησιακού καθεστώτος και της εναλλασσόμενης κοινοβουλευτικής θητείας) πρέπει να συνεργαστεί με τον σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό-ΣΥΡΙΖΑ, για τους μύριους (εκτός των λίγων που αναφέρθηκαν) λόγους, που ο χώρος δεν επαρκεί να εκτεθούν. Η σοσιαλδημοκρατία και ο κομμουνιστικός σοσιαλισμός του κεντρικού σχεδιασμού και της δικτατορίας του προλεταριάτου -ή και ανεξαρτήτως αυτής- έχουν απόσταση 180 μοιρών. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντισυνταγματικό κόμμα. Είναι λάθος, που ο Άρειος Πάγος του έδωσε μετά το ‘11 δικαίωμα συμμετοχής στις εκλογές, αφού στο αρχικό καταστατικό του, που 14 σελίδες του εξαφάνισε τον Ιούλιο του 2016, προέβλεπε επεμβάσεις στους πυλώνες της Δημοκρατίας. Δηλαδή πλην αυτής στο πολιτικό σύστημα, που θα το άλλαζε, στην εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία. Προέβλεπε ακόμα κοινωνικοποιήσεις των παραγωγικών μέσων και της ιδιοκτησίας. Οφείλω όμως εδώ να γράψω, ότι περί κοινωνικοποιήσεων των παραγωγικών μέσων με την έννοια της αυτοδιαχείρισης μιλούσε και το ΠΑΣΟΚ του ‘74. Ήταν κοντά στην εποχή του… κόκκινου βιβλίου του Μάο. Κυρίως όμως της προέλασης της Ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας εντός του καπιταλιστικού συστήματος της ατομικής ιδιοκτησίας και των παραγωγικών μέσων εκτός κεντρικού σχεδιασμού. Η διακυβέρνηση όμως του ΠΑΣΟΚ απέδειξε σεβασμό στο Σύνταγμα, στον πλουραλισμό, στις μεγάλες μεταρρυθμίσεις. Εισήγαγε τη χώρα στην Ευρωζώνη και συνέβαλε στην καθοριστική αύξηση του ΑΕΠ και τη διάχυση πλούτου σε ευρύτατα πληθυσμιακά στρώματα, όσο ποτέ άλλοτε..
Τι συμβαίνει όμως με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η διαγραφή όλων των σημείων του προοιμίου (ιδεολογικών προταγμάτων) τον Ιούνιο του ΄16, αλλά και πολλών σελίδων μαρξιστικής-λενινιστικής ιδεολογίας (που έχει καταρρεύσει παγκοσμίως, αλλά υποδόρεια εισέβαλε στην ελληνική πραγματικότητα), η διαγραφή λοιπόν δεν υπήρξε αποτέλεσμα, της «αυταπάτης», αλλά υιοθέτηση της νέας μεταβατικής οικονομικής πολιτικής στην ΕΣΣΔ (στην Ελλάδα του Ιουλίου του ‘15 λόγω μνημονιακών αναγκών) ως μεταβατικό στάδιο, όπως το έχει διακηρύξει με τον πλέον επίσημο τρόπο ο Αρχηγός του. Αυτή είναι η βαθιά πίστη της συριζαϊκής ηγεσίας (όχι αποκλειστικά) για την κατάκτηση και κατάλυση των συνταγματικών «αρμών» της εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εξουσιαστικός συνασπισμός χωρίς εμφανές, αλλά κρυπτόμενο πολιτικό πρόταγμα σήμερα, αφού το πριν το ΄16 ιδρυτικό (από το ‘13) έγινε στάχτη, καθώς τον Ιούνιο αυτού του χρόνου απάλειψε (όχι γνήσια) από το ιδρυτικό του τις αντισυνταγματικές διατάξεις. Είναι Κόμμα που ενσυνείδητα διέλυσε τη μεσαία τάξη, για να μοιράσει δώρα σε πελάτες -ψηφοφόρους. Κόμμα, που για να πάρει την εξουσία συνεργάστηκε με κόμμα αντίθετης πολιτικής κατεύθυνσης, και για να την κρατήσει προσπάθησε να φυλακίσει πολιτικούς αντιπάλους. Ο συγκεκριμένος συνασπισμός αποτελεί επιτομή της εξουσιομανίας των ηγητόρων του. Όχι ενός κόσμου που αναζητά ελπίδα, εκεί που δεν υπάρχει. Θα ήταν ευπρεπές οι πολλοί του ΠΑΣΟΚ που το εγκατέλειψαν, αφού συνειδητοποιήσουν, πως δεν είμαστε στο 1974, αλλά στο 2020. Αφού διαβάσουν το αρχικό καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ με τις κομμουνιστικές δομές του. Αφού καταλάβουν καλά τι ακριβώς έκανε αυτός ο συνασπισμός και ο ηγέτης του μετά το 2009 και μέχρι σήμερα σε βάρος της Δημοκρατίας και ιδίως εναντίον του κόμματος, που ανήκαν, να επανεξετάσουν τη θέση τους. Η Ελλάδα χάρη στη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ (που πραγματοποίησε το μέγιστο των έργων και των θεσμικών τομών) κατόρθωσαν -παρά τα λάθη και τις παραλείψεις της ιστορικής τους διαδρομής- να δημιουργήσουν τη μοναδική δημιουργική περίοδο 40 χρόνων ειρηνικής πορείας, πολιτικής ομαλότητας και θεσμικής κανονικότητας. Από το 1974 έως το 2009 το κατά κεφαλήν εισόδημα των Ελλήνων από 2.469 δολάρια έφτασε στις 18.150 δολάρια, δηλαδή επταπλασιάστηκε. Είναι προ πάντων το μέγα επίτευγμα Σημίτη, που στη θητεία του το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 33% (γι' αυτό και οι... υβριστές του!) με υγιέστατη οικονομία, που παρέλαβε ο διάδοχός του, και που θα μείνει στην οικονομική μας ιστορία ως μοναδικό επίτευγμα από συστάσεως Κράτους. Πολιτικοί αντίπαλοι υπήρξαν τα δύο προ κρίσης κόμματα εξουσίας χωρίς το ταξικό μίσος, τον διχαστικό λόγο και το πολιτικό μένος, που εξέβαλε η πρωτοαριστερά του κ. Τσίπρα. Στην κανονικότητα αυτή υπήρχαν και δυστονικά διαστήματα. Το πιο δυσάρεστο, η δίωξη του Ανδρέα Παπανδρέου, που την επιδίωξε τόσο η Νέα Δημοκρατία, όσο και τα δύο κομμουνιστικά κόμματα. Ειδικός μάλιστα Εισαγγελέας στη Δίκη αυτή υπήρξε και ο προκάτοχος του κ. Τσίπρα, κ. Κωνσταντόπουλος. Σήμερα ο διάδοχος εξυμνεί υποκριτικά, αλλά μιμείται ειλικρινά τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ στην προσπάθεια διεύρυνσης της παράταξής του.
Το ΠΑΣΟΚ ως σοσιαλδημοκρατικό κόμμα υπήρξε πολιτικός αντίπαλος της Νέας Δημοκρατίας-πρώην ΕΡΕ- του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Κατά λογική ακολουθία εξακολουθεί και σήμερα. Με τον νεοκομμουνιστικό- στον κατευθυντήριο πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, όπως και η Νέα Δημοκρατία, δεν έχουν σχέση. Ανήκουν σε διαφορετικούς Κόσμους. Αυτό δεν είναι αφορισμός. Είναι η πραγματικότητα, που διακηρύσσει ο πρώην Πρωθυπουργός δίνοντας το στίγμα της παράταξής του. «Η εμείς, ή αυτοί» και « να καταλάβουμε τους αρμούς της εξουσίας». Είναι το επί 4ετία υβρεολόγιο εναντίον του ΠΑΣΟΚ κυρίως, του οποίου ωστόσο πολλά επώνυμα στελέχη ενσωμάτωσε, έτσι ώστε να διερωτάται κάποιος: Πού είναι το… κακό ΠΑΣΟΚ; Είναι η πλήρης συγκάλυψη των αιτίων της χρεοκοπίας και των μνημονίων. Όπως και η παρασιώπηση των ευθυνομένων προσώπων λόγω συνεργασίας του με πολλούς από αυτούς. Είναι η αήθης δίωξη εναντίον πολιτικών αντιπάλων με διείσδυση στους δικαστικούς και εισαγγελικούς λειτουργούς (Πράξη εσχάτης προδοσίας κατ' άρθρο 108 παρ.2 και 3ε,ζ Συντάγματος).Είναι τα πεπραγμένα σε βάρος της χώρας από το 2010 μέχρι το ‘19.Τα άρθρα ολόκληρων σελίδων του καταστατικού του ΣΥΡΙΖΑ για αναμόρφωση (!) του πολιτεύματος (σελ.11 προοιμ. καταστ. του ‘13), κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας (σελ. 8 προοιμ.), κοινωνικοποίηση των παραγωγικών μέσων (σελ. 6 προοιμ.) και πολλά... σταλινικά, που μια μέρα του Ιουνίου 2016 τα διέγραψε το έκτακτο Συνέδριο, και κανείς εκεί πέρα δεν πήρε... «χαμπάρι». Εκείνη την ημέρα λοιπόν τους ήρθε θεία φώτιση (!). Θα ήταν σκόπιμο ο κ. Παπανδρέου (δεν ακύρωσε τον φίλο του κ. Κρεμαστινό, που ζήτησε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ) θα ήταν ωφέλιμο λοιπόν, να καθορίσει με σαφήνεια την πολιτική του θέση, εκτιμώντας, πως είναι και φορέας ονόματος, που του άφησε κληρονομιά ο πατέρας του.
Η κατάφαση της Δημοκρατίας επιβάλλει την ύπαρξη συνταγματικών κομμάτων. Όχι αναρχοαυτόνομων κινηματικών συλλογικοτήτων της επαναστατικής γυμναστικής, που εκμεταλλεύονται αποτυχημένες πολιτικές αδύναμων και ανίκανων ανθρώπων, για να «σαλτάρουν» στην εξουσία. Εδώ παίρνει το πρώτο βραβείο ο ΣΥΡΙΖΑ. Όσον αφορά στο άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ, το μεγάλο θύμα της κρίσης, σωστό είναι να θεωρεί αντίπαλο Κόμμα νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων τη Νέα Δημοκρατία, παρότι στο ενωσιακό και ευρωζωνικό γίγνεσθαι, κυρίως δε των μνημονιακών συμβάσεων, γίνεται πολύ θολό το πολιτικό πρόταγμα. Σε κάθε περίπτωση το κόμμα αυτό των κομβικών μεταρρυθμίσεων οφείλει να αντιπαρατεθεί και να διακηρύξει -με εμπνευσμένη και εμπνέουσα στην ελληνική πραγματικότητα Ηγεσία- τη δομική του αντιπαράθεση με τον κ. Τσίπρα. Αυτό σημαίνει και σηματοδοτεί την κυριαρχία του εκσυγχρονισμού, που ιχνηλατίσαμε στο προηγούμενο σημείωμά μας. Αν θέλει να επανακάμψει ως δυνάμει εξουσιαστικός πόλος εξουσίας, προς όφελος του τόπου και της ομαλής πορείας της ελληνικής Δημοκρατίας.
Γράφει ο «Όμηρος»
(omhros.el@gmail.com, fb: Ομηρος Ελευθερία)
