να πεταχτούν μέχρι το χωριό τους να περάσουν ελληνικά το Πάσχα, ψήνοντας το αρνί τους με άλλους γείτονες είτε που ζούσαν μόνιμα στο χωριό ή το πιο συνηθισμένο, που είχαν κι αυτοί μεταβεί εκεί, για να γιορτάσουν το Πάσχα. Σε αυλή του δικού τους σπιτιού στο χωριό ή σε κάποιου αδερφού ή ξαδέρφου έψηναν το δικό τους αρνί και έπιναν με τους άλλους κρασί, που ο καθένας είχε φέρει μαζί του, αστειευόμενοι ή πειράζοντας ο ένας τον άλλον. Χαίρονταν αυτή την ημέρα της ανεμελιάς. Κι είναι όμορφη αυτή η ανεμελιά. Μια εκτόνωση από την καθημερινή βιοτική πίεση. Αυτή την ομαδική συντροφική πασχαλιάτικη μέρα χάσαμε φέτος εξαιτίας του κορονοϊού. Και καλά κάναμε, μια που ο κορονοϊός δεν αστειεύεται. Όμως δεν περάσαμε κι άσχημα. Με αγαπημένα πρόσωπα, την οικογένειά μας, ήμασταν. Τα ίδια φαγητά φάγαμε. Εντάξει. Δεν χαρήκαμε το «νταβαντούρι» μ’ ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, καθώς παρατηρούσαμε το ψήσιμο του αρνιού. Αλλά με τη φαμίλια μας ήμασταν. Υπάρχουν όμως μερικοί αστοί που έχασαν πραγματικά. Είναι οι τάχα μου Αθηναίοι, Θεσσαλονικείς, Λαρισαίοι και λοιποί νεοαστοί -πρώην χωριάτες-που όλα αυτά τα χρόνια έχουν αναδειχτεί σε επαγγελματίες «τζαμπατζήδες του πασχαλινού αρνιού». Κάθεται λοιπόν ο Λαρισαίος τζαμπατζής-πρώην χωριάτης μέχρι της 12 το μεσημέρι στη Λάρισα κι ύστερα παίρνει το αυτοκίνητό του και με την οικογένειά του βάζει πλώρη τάχα μου για τον Πλαταμώνα και τα άλλα παράλια. Μόλις όμως πλησιάζει τα Τέμπη θυμάται πως κάποιος γείτονάς του, που αναγορεύεται ξαφνικά σε φίλο, έχει πάει για Πάσχα στο χωριό του, τους Γόννους π.χ. τ’ Αμπελάκια, την Κρανιά, τον Πυργετό, τη Ραψάνη, την Αιγάνη και τ’ άλλα χωριά της περιοχής και σκέφτεται να περάσει μια βόλτα να τους δει. Κι έτσι το μεσημέρι, λίγο πριν ολοκληρωθεί το ψήσιμο του αρνιού, καταφθάνει στην αυλή του γείτονα. Η βόλτα βέβαια είναι σχεδιασμένη, αλλά παριστάνει πως τυχαία του ήρθε στο νου. -Καθώς πηγαίναμε στους Νέους Πόρους είπαμε να περάσουμε να σας χαιρετήσουμε! Ο γείτονας ξέρει πως του λέει ψέματα, αλλά μέρα που είναι θα πρέπει να τον καλοδεχτεί. Του προσφέρει ένα κρασί με μεζέ. Κι αυτός στρογγυλοκάθεται και δε λέει να αποχωρήσει. Το ένα ποτήρι όμως φέρνει το άλλο καθώς παρακολουθούν το αρνί να ψήνεται στη σούβλα. Ο ‘φίλος’ δίνει και συμβουλές μάλιστα για το πώς ψήνεται το αρνί κι ας μην έχει ψήσει ποτέ του. Κι επειδή η ώρα του φαγητού είναι κοντά κι ο επισκέπτης δεν φαίνεται να έχει πρόθεση «να ξεκουμπιστεί», γίνεται από τον γείτονα-«φίλο», για τυπικούς βέβαια λόγους, κι η πρόταση να μείνουν για φαΐ. Ο τζαμπατζής φυσικά τη δέχεται, για να μην προσβάλει δήθεν τον γείτονα τέτοια μέρα που είναι! Η βόλτα στα παράλια έχει ξεχαστεί. Κι έτσι, έχοντας πετύχει το σχεδιασμένο κόλπο του, κάθεται συν γυναιξί και τέκνοις και περνάει τζάμπα κι όμορφα το μεσημέρι του Πάσχα χωρίς να ξοδέψει ούτε δραχμή. Αυτοί λοιπόν οι τζαμπατζήδες του πασχαλινού τραπεζώματος είναι που έχασαν αυτό το Πάσχα με την απαγόρευση της μετακίνησης. Ο κορονοϊός τους ανάγκασε για πρώτη φορά να φάνε το δικό τους αγορασμένο με δικά τους χρήματα αρνί. Εμείς οι άλλοι στην ουσία δεν χάσαμε πολλά πράγματα. Μόνο τη συντροφιά των πραγματικών μας φίλων χάσαμε. Αυτά τα ωραία πέτυχε φέτος ο κορονοϊός. Μας απάλλαξε από τους τζαμπατζήδες «φίλους», κάτι που μόνοι μας δεν τολμούσαμε να κάνουμε.
Από τον Γιάννη Μπασλή, δρ.φ.
