Εκεί με τη δύναμη της πίστεώς μας μπορούμε να δούμε τον Σωτήρα μας να αποδέχεται τον επονείδιστο θάνατο του Σταυρού. Αυτήν η θυσία όμως δεν αποτελεί εσχάτη αδυναμία, αλλά έργο θείας παντοδυναμίας και υψίστης σοφίας του Θεού. Το υπογραμμίζει ο απόστολος Παύλος: «Ἡμεῖς κηρύσσομεν Χριστόν ἐσταυρωμένον … Θεοῦ δύναμιν και Θεοῦ σοφίαν» (Α Κορ. α΄ 23,24).
Το να θαυματουργεί ο Θεάνθρωπος Κύριος δεν είναι καθόλου παράδοξο. Αλλά το πάθος και ο θάνατός Του προξενούν απορία. Για μας όμως τους πιστούς ο σταυρικός θάνατος του Κυρίου αυξάνει την πίστη και την αγάπη προς το θεανδρικό πρόσωπό Του καθώς «ἀληθῶς Θεοῦ ἐστίν υἱός» (Ματθ. κζ΄54). Ο Κύριος μας προείπε με κάθε λεπτομέρεια όσα επρόκειτο να του συμβούν. Έκανε θαύματα και με θάνατο επονείδιστο έφθασε στην ύψιστη δόξα, κατέκτησε την οικουμένη και θριάμβευσε κατά του θανάτου και της αμαρτίας. Ως Θεάνθρωπος αποδεικνύει θριαμβευτικά ότι είναι «δύναμις Θεοῦ», η οποία αναγεννά και αγιάζει και «Θεοῦ σοφία».
Ο Κύριός μας περιέγραψε όλα τα παθήματά Του πριν από το Πάθος Του σαν τετελεσμένα γεγονότα. Μίλησε για τον δόλο του Ιούδα, για την ώρα της προδοσίας, τη μαστίγωση, τους εμπτυσμούς, τον Σταυρό και τον θάνατο, την ταφή και την τριήμερή Του έγερση. Τέλος αποθνήσκοντας αναφωνεί το «τετέλεσται», βεβαιώνοντας με τη θριαμβευτική αυτή κραυγή ότι ολοκληρώθηκαν όλα όσα προείπε.
Αποθνήσκει θαυματουργώντας! Όταν το άχραντο σώμα Του υψώθηκε στον Σταυρό, φόβος και φρίκη κατέλαβε όλη την κτίση. Σκοτάδι βαθύ κάλυψε για τρεις ώρες όλη τη γη. Ο ήλιος συνέστειλε τις ακτίνες του και κρύφτηκε μη αντέχοντας να υποφέρει το Πάθος του Κτίστη του. Ο ουρανός, αν και ήταν καταμεσήμερο, φόρεσε πένθιμη στολή. Η γη σειόταν, σχίζονταν οι πέτρες, άνοιγαν τα μνήματα και οι νεκροί έβγαιναν έξω. Ο ναός των Ιουδαίων έσχιζε το καταπέτασμά του, δηλώνοντας ότι τελείωσε η περίοδος του νόμου της Παλαιάς Διαθήκης και άνοιγε στο εξής ο νόμος της Καινής Διαθήκης.
Όλα αυτά ήταν εμφανέστατες αποδείξεις ότι πάνω στον Σταυρό δεν κρεμόταν απλός άνθρωπος, αλλά ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, που είναι «Θεοῦ δύναμις και Θεοῦ σοφία». Αποτελούν αποδείξεις, διότι στον θάνατο, όπου συντρίβεται η δόξα του κόσμου και η δύναμη των ισχυρών της γης, εκεί ξεπροβάλλει θριαμβευτικά η δύναμη που αναγεννά και αγιάζει και η σοφία του Θεού που φωτίζει κάθε πιστό. Από τον ατιμωτικό και επονείδιστο θάνατο του Σταυρού ο Κύριος δοξάζεται! Δοξάζεται ως Θεός από τα τάγματα των αγίων αγγέλων, ενώ στον Άδη τρέμουν οι δαίμονες καθώς Τον βλέπουν να κατεβαίνει ως θριαμβευτής κατά του θανάτου και παράλληλα κατακτητής στις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων επί της γης.
Επιπλέον, όσοι απολαμβάνουν τη σωστική χάρη που απορρέει από τη Σταυρική Του θυσία κηρύττουν τον Σταυρικό θάνατο του Θεανθρώπου ως αποτέλεσμα της παντοδυναμίας Του και της άπειρης σοφίας Του! Και αυτό γιατί ελευθερώθηκαν από την αμαρτία, δικαιώθηκαν, αναγεννήθηκαν, αγιάζονται καθημερινά μετέχοντας στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας και με τον προσωπικό τους αγώνα προσβλέποντας και περιμένοντας την αιώνια δόξα.
Άραγε αναρωτηθήκαμε πόση αμέτρητη ευγνωμοσύνη οφείλουμε στον Σωτήρα και Λυτρωτή μας! Ήχος της Μ. Εβδομάδας μας το υπενθυμίζει με σαφήνεια: «Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου τῷ τιμίῳ σου αἵματι, τῷ Σταυρῷ προσηλωθείς και τῇ λόγχῃ κεντηθείς, τήν ἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις, Σωτήρ ἡμῶν, δόξα σοι». (Ήχος δ΄). Αλίμονο όμως! Διότι υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι οι οποίοι μένουν ασυγκίνητοι μπροστά στην άπειρη αγάπη της θείας παντοδυναμίας και σοφίας, αδιάφοροι, ασυγκίνητοι, ψυχροί θεατές μπροστά στη θεία παντοκρατορία. Και το χειρότερο γι΄αυτούς, να τολμούν να πολεμούν τον Εσταυρωμένο Σωτήρα και Λυτρωτή του κόσμου αγνοώντας το γεγονός ότι «πρός κέντρα λακτίζουν» (Πραξ. Κστ΄14)! Όλη η κτίση «ἀλλοιοῦται φόβῳ» «τοῦ ναοῦ τό καταπέτασμα, εἰς ἔλεγχον ρήγνυται τῶν παρανόμων, καί τὰς ἰδίας ἀκτίνας ὁ ἣλιος κρύπτει, Δεσπότην ὁρῶν σταυρούμενον» (Ήχος πλ.δ΄). Στη θέα του Εσταυρωμένου η γη σείεται από τα θεμέλιά της, λίθοι σχίζονται, μνήματα ανοίγονται, ο ληστής αναφωνεί το «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου», ο ειδωλολάτρης εκατόνταρχος διακηρύττει ότι ο κρεμάμενος στον Σταυρό είναι Υιός Θεού, οι ίδιοι οι σταυρωτές Του επιστρέφουν στην αγία Πόλη χτυπώντας τα στήθη τους.
Τώρα όμως, ας σπεύσουμε όλοι μας «Τόν δι΄ἡμᾶς σταυρωθέντα, δεῡτε πάντες ὑμνήσωμεν, αὐτόν γάρ κατεῖδε Μαρία ἐπί τοῡ ξύλου, καί ἔλεγεν εἰ καί σταυρόν ὑπομένεις, σύ ὑπάρχεις ὁ υἱός καί Θεός μου». Αποκαλυπτικός, ειδικά στις μέρες μας, είναι ο λόγος του μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης κ. Αυγουστίνου Καντιώτη: «Κι αν ακόμα υποθέσουμε ότι μέσα στο σπίτι σου δεν πιστεύει κανένας άλλος, εσύ να πιστεύεις. Κι αν ακόμα όλη η χώρα σου εγκαταλείψει τη χριστιανική πίστη και την Εκκλησία, εσύ να πιστεύεις στο Χριστό. Στο τέλος θα νικήσει ο Χριστός. Δεν θα νικήσει ο αντίχριστος, δεν θα νικήσουν οι άθεοι και οι άπιστοι, θα νικήσει Εκείνος, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός»! Αμήν!
Από τη Χρυσούλα Χρ. Μότσιου-Τσανά, δρ. Θεολογίας Α.Π.Θ.
