Ο κορονοϊός κατήργησε βίαια την ταχύτητα και τον θόρυβο της καθημερινότητας, μαζί με τις τόσες άλλες ευρηματικές ψευδαισθήσεις, που μας επέτρεπαν να λέμε στον εαυτό μας ότι ζούμε ή θα ζήσουμε κάποτε μια ευτυχισμένη ζωή.
Μας ανάγκασε να μείνουμε μόνοι. Απενεργοποίησε τις ατελείωτες αποσπάσεις που είχαμε επινοήσει ή αντιγράψει ο ένας από τον άλλο και μας βοηθούσαν να αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας.
Μας άφησε μόνους, φοβισμένους και ευάλωτους. Εμάς και τους ανθρώπους που αγαπάμε περισσότερο. Και οδήγησε, όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις έκτακτες συγκυρίες, τη σκέψη μας εσωτερικά. Mας ανάγκασε να αναρωτηθούμε για τα συναισθήματά μας. Να αναγνωρίσουμε τον πόνο και τα τραύματα που καταπιέζουμε για τόσο καιρό. Να αξιολογήσουμε με ειλικρίνεια τη ζωή μας. Να κατανοήσουμε τη βιολογική μας ανάγκη για πραγματική ανθρώπινη επαφή. Να θυμηθούμε την αξία της κοινότητας, μαζί με την ασφάλεια και την ελπίδα που προκύπτουν πάντα από αυτήν. Και, κυρίως, να καταλάβουμε ότι είμαστε από καιρό δυστυχισμένοι, σε αναμονή μιας ζωής που θα έρθει και "όλα θα είναι διαφορετικά".
Η κατάσταση που ζούμε δεν είναι κανονική. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να την αναγνωρίσουμε ως τέτοια. Είναι μια έκτακτη τραγική συνθήκη. Γεμάτη αβεβαιότητα. Άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Άλλοι παλεύουν για τη ζωή τους. Οικογένειες βιώνουν τον πόνο της απώλειας των αγαπημένων και πολύτιμων δικών τους. Και περισσότεροι ακόμα αγωνιούν για το μέλλον, τις δουλειές τους, την επιβίωσή τους.
Η κατάσταση δεν είναι κανονική. Όχι. Αλλά μπορούμε μέσα σε αυτήν την αβεβαιότητα και την τραγωδία να αναρωτηθούμε αν αυτό που ζούσαμε ήταν επίσης κανονικό. Ποια είναι αυτή η "κανονικότητα" που θέλουμε πάλι να επιστρέψουμε; Πώς θέλουμε να είναι η ζωή μας μετά από αυτό;
Γιατί η ζωή δεν μπορεί να είναι ψηφιακή. Δεν μπορεί να κατοικεί στο παρελθόν ή στο μέλλον. Δεν μπορεί να είναι τόσο αδιάφορη για τον πόνο και τη δυστυχία των άλλων. Για τις δεκάδες κοινωνικές πανδημίες που είναι σε εξέλιξη καθημερινά δίπλα μας. Και σίγουρα, η ζωή μας δεν μπορεί να είναι "σε αναμονή".
Μπορούμε να ξεκινήσουμε με τη διαπίστωση ότι η ζωή είναι μία. Εδώ. Τώρα. Και μπορούμε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πλέον όλοι με ειλικρίνεια, ξεκινώντας από τις πραγματικές μας ανάγκες, τι σημαίνει να τη ζει κανείς κανονικά.
Από τον Τάσο Μπάρμπα, εκπαιδευτικό και ερευνητή
