Δε μας αρέσουν, αλλά πρέπει να συμμορφωθούμε και να μην κάνουμε του... κεφαλιού μας. «Να μην πελεκάμε πάνω στο ποδάρι μας», λέμε στο χωριό μου.
Ευτυχώς που η κυβέρνησή μας, πήρε έγκαιρα τα μέτρα και μέχρι στιγμής, η εξάπλωση του ιού γίνεται με αργούς ρυθμούς. Όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μου φάνηκε λιγάκι... χλιαρός και λίγο μαλθακός.
Αλλά δεν είναι καθόλου έτσι, έχει πυγμή και ψυχή μέσα του, τόση, που δεν την... υποψιαζόταν ούτε ο ίδιος.
Βέβαια μας ενοχλεί που είμαστε κλεισμένοι μέσα στο σπίτι, αλλά πρέπει να ακολουθήσουμε τις οδηγίες των ειδικών επιστημόνων και κυβερνητικών.
«Εγώ δεν μπορώ να κλειστώ μέσα στο σπίτι, ας γίνει ό,τι θέλει, εγώ τη ζωή μου την έζησα, είμαι ογδόντα πέντε χρονών, θα βγω και θα καθίσω στο παγκάκι να πάρω τον αέρα μου. Και αν είναι να πάω απ’ τον κορονοϊό, ας... πάω».
Αυτά μου είπε τηλεφωνικά ένας φίλος μου προχθές. «Δεν είναι έτσι καλέ μου φίλε. Αν δεν υπολογίζεις τη δική σου ζωή, γιατί την έζησες όπως λες, σκέψου τους άλλους. Τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου και γενικά τους συνανθρώπους σου, που δεν σου χρωστάνε τίποτα, όλοι αυτοί, να πληρώσουν την ανευθυνότητά σου.
Και το άλλο πάλι.
Προχθές στις τράπεζες έγινε ο χαμός από ηλικιωμένους κυρίως, που πήγαν να πάρουν τη σύνταξή τους.
Γιατί καλοί μου κύριοι! Δεν μπορείτε να περιμένετε 4-5 ημέρες; Να πάτε αργότερα από τη μέρα της πληρωμής, να μην συνωστίζεστε;
«Αλλά στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα» λέει ο σοφός λαός.
Τι κι αν τα λέει ο καλοσυνάτος κ. Χαρδαλιάς; Εμείς το βιολί μας. Γέμισαν οι παραλίες προχθές της Θεσσαλονίκης και αναγκάστηκαν να τις περιφράξουν για να εμποδίσουν τους άμυαλους.
Αυτά που γράφω συνάνθρωποί μου είναι χιλιοειπωμένα, αλλά αισθάνθηκα την ανάγκη να το κάνω, βλέποντας στην τηλεόραση, όλες τις παραπάνω ατίθασες συμπεριφορές.
Ας ακολουθήσουμε τις οδηγίες των ειδικών, ας προφυλάξουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας απ’ αυτό τον αόρατο εχθρό, που μας απειλεί όλους ανεξαιρέτως.
Ισως επέτρεψε ο Θεός να συμβεί αυτό για να συμμορφωθούμε, να βγάλουμε από μέσα μας την απληστία, την πλεονεξία και να πλησιάσουμε περισσότερο στον Θεό, έστω απ’ το σπίτι μας, προσευχόμενοι.