ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ.VI. MERDES.

Θυμήθηκα τη λέξη από τη μάχη του Βατερλώ (1815), όταν ο στρατηγός του Ναπολέοντα Πιέρ Καμπρόν βλέποντας την καταστροφή των Γάλλων, και απαντώντας στην προτροπή του Αγγλου στρατηγού Κόλβιλ: «γενναίοι Γάλλοι παραδοθείτε», απάντησε με

τη λέξη «μερντ»-σ@@@ά, που έμεινε στην ιστορία από την περιγραφή της μάχης αυτής από τον Βίκτωρα Ουγκώ. Παρεμπιπτόντως ο Ουγκώ θεωρεί τον Γάλλο στρατηγό νικητή στο Βατερλώ (χωριό του Βελγίου), επειδή οι δικές του δυνάμεις είχαν νικήσει την απέναντι αγγλική στρατιά, χωρίς να αποτρέψουν την τελική ήττα. Αυτή η ιστορία δεν έχει σχέση με το σημερινό θέμα. Εχει όμως η λέξη. Στη Λάρισα -ανάλογα μάλλον και στην υπόλοιπη χώρα- η βριομιά μας κυκλώνει. Ναι. Μιλάμε για σ@@@ά, για βρωμιές, που εξαπολύουν οι «αστοί» τούτης της πόλης από τις παντός είδους... εκκρίσεις τους, μέχρι και τα ποικιλλόμορφα έργα των χεριών τους. Ξαφνιάζεστε; Ισως να ξαφνιαζόμουν κι εγώ τα παλιά χρόνια, αν μου τύχαιναν τότε οι εμπειρίες των τωρινών καιρών. Τα πολλά όμως τελευταία χρόνια έχω ζήσει, έχω δει και έχω συχνά φρίξει μπροστά στην αναλγησία, τον ωχαδελφισμό και την κοινωνική βαρβαρότητα ανθρώπων, που σαν τους βλέπεις στον δρόμο, τους νομίζεις κανονικούς ανθρώπους, ενώ πλησιάζουν πολύ τα τετράποδα, που κι αυτά τα καημένα συχνά συμπεριφέρονται καλύτερα. Θα διερωτηθείτε, τι γράφω εδώ; Θα σας απαντήσω.
Πάνε χρόνια που είχα την πρώτη μου εμπειρία από το σύνολο των «ανθρώπινων» εκκρίσεων στον ανελκυστήρα της πολυκατοικίας, όπου είχα το σπίτι μου. Εκεί βρήκε να τα... κάνει μέρα μεσημέρι, κάποιο δίποδο ζώο. Ανισόρροπος; Πέρα για πέρα βλαμμένος; ‘Η κάτι χειρότερο; Καθώς ήταν κατακαλόκαιρο, και το βράδυ της ίδιας μέρας βρέθηκαν ίχνη απόπειρας διάρρηξης σε επαγγελματική στέγη του 3ου ορόφου της έρημης οικοδομής, ήταν πιθανό, οι επίδοξοι διαρρήκτες να «έβγαλαν» τα απωθημένα τους στο δάπεδο του ανελκυστήρα. Είναι συνήθεια, τα κλεφτρόνια να αφήνουν αρρωστημένα αποτυπώματα σε χώρους που... επιχειρούν! Εκεί το απέδωσα, αλλά... γελάστηκα. Ενα μήνα μετά, η ίδια εμετική ιστορία, αυτή τη φορά σε διάδρομο του πρώτου ορόφου. Μετά από λίγες μέρες δέχτηκα ένα τηλεφώνημα στο γραφείο μου από άγνωστη γυναικεία φωνή. Με ρώτησε, αν είμαι ο διαχειριστής της πολυκατοικίας, και της απάντησα πως είχα από χρόνια αυτή την... κακή τύχη. Τότε μου είπε πως ό,τι συμβαίνει στην οικοδομή, γίνεται από γυναίκα, που ήθελε με αυτόν τον τρόπο να εκδικηθεί πολυϊδιοκτήτη διαμερισμάτων, επειδή είχε αποκρούσει τον έρωτά της! Από σύμπτωση γνώριζα τη μεσήλικα και ωραία πράγματι «κυρία» και έδρασα αμέσως απειλώντας την στο τηλέφωνο πως θα αποκαλύψω τα πάντα στους δικούς της, αν συνεχίσει τις... ευγενείς δραστηριότητες. Ετσι ησυχάσαμε.
Άρχισα με τραγελαφικό περιστατικό, που αποτελεί ψυχιατρικό μάλλον συμβάν, παρά κανόνα κακών συνηθειών λογικών όντων. Από πού ν’ αρχίσω, και πού να τελειώσω! Ο άνθρωπος, που θα σας περιγράψω τώρα, είναι μεσήλικας επιστήμονας, που έχει την επαγγελματική του στέγη κάπου κοντά σε μία από τις δύο κεντρικές πλατείες. Κοντά στην οικοδομή, όπου βρίσκεται το γραφείο του, υπάρχει είσοδος υπόγειου χώρου στάθμευσης. Τι μου είπε λοιπόν μια μέρα ο απέναντί του γνωστός μου καταστηματάρχης. Ότι τον εν λόγω κύριο τον έβλεπε συχνά να ουρεί στην είσοδο του πάρκινγκ σε ώρες πρωινές ή βραδυνές, που δεν υπήρχε κόσμος. Συνέστησα λοιπόν του... καταδότη, να τηλεφωνήσει στον τύπο ανώνυμα, για να πάψει τη ρυπαρή συνήθεια, αλλά μου απάντησε πως εκείνος γνώριζε τη φωνή του. Δεν το άντεξα και τον έναν και τον άλλον. Αν και ήμουν ξένος εκεί, έβαλα τη γραμματέα μου, να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Και τότε συνέβη το εξής. Ο δράστης της... ούρησης είχε αναγνώριση κλήσεων, και είχε το θράσος να μου τηλεφωνήσει, για να μου πει το αμίμητο. «Είμαι ο τάδε, και δεν ανέχομαι τη συκοφαντία, γι’ αυτό θα σε μηνύσω.»! Αρκέστηκα να του απαντήσω: « Φίλτατε, να με μηνύσεις εκατό φορές, αλλά θ’ αρπάξεις μήνυση για ψευδή καταμήνυση, επειδή διαπράττεις κατ’ εξακολούθηση αδίκημα. Θα σε περιαδράξει ο τύπος, και θα φωτογραφηθείς, γιατί σε ξέρει η γειτονιά, και θα σε μάθει η πόλη. Τίποτα δεν θα συμβεί, αν σταματήσεις από σήμερα να ουρείς σαν αδέσποτος σκύλος. Κατάλαβες;» Κατάλαβε. Κι εγώ κατάλαβα, πως οι (υποτίθεται) μορφωμένοι άνθρωποι δεν υστερούν σε βλακεία από τους αστοιχείωτους, καθώς η παιδεία είναι άσχετη με την εκπαίδευση των ανθρώπων.
Αν νομίζετε, πως θυμήθηκα ακραίες καταστάσεις, και αν τυχόν δεν έχετε και ‘σεις συναντήσει τέτοιες... ομορφιές στο Λαρισαίων άστυ, επιτρέψτε μου να σας διαψεύσω. Την τελευταία εβδομάδα η καθαρίστρια των κοινοχρήστων χώρων της οικοδομής επί της Μανδηλαρά 18 («καρακέντρο» που λέμε-γωνία με Παπαναστασίου) παραπονέθηκε για μικρές λίμνες ούρων στην κεντρική είσοδο, που δυστυχώς δεν την κλειδώνουν όλοι τις μεσημβρινές και νυχτερινές ώρες (3-5 μ.μ. και 10 μ.μ.-8 π.μ.).Δεκάδες φορές παρακάλεσα τους συνενοίκους μου, που στο σύνολό τους είναι επιστήμονες με επαγγελματικούς χώρους, να κλειδώνουν την κεντρική είσοδο. Δεν το κάνουν, και ιδού τα αποτελέσματα...Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν στην είσοδο του χώρου στάθμευσης του αυτοκινήτου μου πάλι στην καρδιά της πόλης, όπου σταθμεύουν δώδεκα οχήματα. Τοποθέτησα προβολέα ανίχνευσης, αλλά ο λαμπτήρας αφαιρέθηκε! Σε πιάνει απελπισία, σηκώνεις ψηλά τα χέρια και παραδίνεσαι αμαχητί στη.. λίθινη εποχή. Εποχή που ακμάζει και σε άλλους τομείς δράσης των ελληνικών... χεριών (με τα χέρια μας πράττουμε) πάμπολλων ελληναράδων. Οι άθλιες (είναι η σωστή λέξη) συμπεριφορές απλώνονται, όπως η μούχλα, σε πάμπολλες συμπεριφορές. Όσες προσπάθειες κι αν κάνει ο Δήμος, ο καπνιστής θα πετάξει τη γόπα στον δρόμο, ο θεριακλής θα εξακοντίσει τη (συγνώμη) «ροχάλα» του, όπου λάχει, κι ο νεαρός επαναστάτης χωρίς αιτία δεν θ’ αφήσει τοίχο για τοίχο αμουντζούρωτο. Όπου υπήρχαν σηματοδότες στις εισόδους της πόλης (μέχρι που έγιναν οι κυκλικοί κόμβοι), απέραντη βρομιά στις νησίδες. Στις κυκλοφοριακές πινακίδες όμως γίνεται το... έλα να δεις, και είναι πανελλήνια η ιερή μανία των κακοαναθρεμμένων νεαρών βλαστών της ελληνικής οικογένειας.
Άπειρες φορές βρέθηκα απέναντι σε αλλόκοτες συμπεριφορές νέων και ηλικωμένων, πεζών ή οδηγών, ή αδιάφορων ανθρώπων του… άστεως. Και εγώ λοιπόν λίγο καιρό πριν οδηγούσα μέσα σ’ αυτό το άστυ, και συγκεκριμένα στην οδό Οικονόμου εξ Οικονόμων. Δώδεκα το μεσημέρι και μπροστά μου μια θεόρατη mercedes, που δύσκολα χωρούσε ανάμεσα στα σταθμευμένα αυτοκίνητα. Πίσω εγώ αντικρίζω τη σκηνή. Ο οδηγός της mercedes ανοίγει το παράθυρο κι αρχίζει να πετά στον δρόμο παλιές εφημερίδες. Γιατί τις είχε μαζί του, δεν ξέρω, αλλά ο τύπος- οδηγώντας-πετά συνεχώς χαρτιά στον δρόμο θέλοντας ν’ απαλλάξει το αυτοκίνητό του από άχρηστα πράγματα. Πώς αλλιώς! Ανοιγοκλείνω τα φώτα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη ρύπανση. Απτόητος ο υπερμάγκας. Κορνάρω μια-δυό φορές και τότε σταματά το θηρίο, και βγαίνει από μέσα ένα ντερέκι με ξυρισμένο κεφάλι. Βλοσυρός και θυμωμένος για την... ενόχληση, ο « άνθρωπος» με πλησιάζει απειλητικά. Πριν προλάβω να πω κάτι, με ..συγυρίζει κατάλληλα: «Τι θες ρε βλάκα με την κατσαρίδα; Υπηρεσία Καθαριότητας είσαι; Άντε μη σε γ@@@@ω εσένα και το σόι σου»!! Κόκκαλο εγώ, και να ‘σου μιά «Συγγνώμη κύριε. Χίλια συγγνώμη». Το θέαμα όμως συνεχίστηκε. Ξεκινώντας ο θεριακλής αρχίζει να πετά τ’ αποτσίγαρα από το τασάκι, και ύστερα μεταχειρισμένα χαρτομάντηλα. Εκτός από το «άχτι» μαζί μου, λες και ήθελε να εκδικηθεί τον δρόμο! Αποθέωση. Κάπου εκεί έστριψα και τον έχασα..
Τα δείγματα διπόδων στην πόλη που μας απασχόλησαν σήμερα, και που πλήθος τους ζει δίπλα μας, και τα ενήλικα από αυτά, έχουν δικαίωμα ψήφου, και καθορίζουν μαζί με τους κανονικούς πολίτες τις τύχες όλων. Πηγαίνουν στην κάλπη, και αθροίζουν τα εσώψυχά τους με τα μυαλά των κανονικών ανθρώπων. Μη με ρωτάτε για... ποσοστά!