Του Χρήστου Τσαντήλα
ΟΤΑΝ η καλύβα του φτωχού καίγεται, αυτός δεν γίνεται να ανάβει τσιγάρο! Εδώ, με το κύμα των προσφύγων και τις χιλιάδες των μεταναστών, όλες οι χώρες της Ευρώπης προσέχουν τα σύνορά τους, κάποιες μάλιστα τα έκλεισαν, εμείς όμως, ορθάνοιχτα! Ξέφραγο αμπέλι. Μπάτε και αλέστε!
ΠΟΙΑ τεράστια ευθύνη αναλαμβάνουν και με ποιο δικαίωμα ρισκάρουν επικίνδυνες καταστάσεις για τη χώρα και τους πολίτες, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το πρόβλημα του μεταναστευτικού, στρέφοντας την προσοχή, σε ακατάλληλο (λόγω κρισιμότητας) χρόνο, οδηγώντας τους πολίτες ξανά στις εκλογές;
ΕΝΑ ακόμα ασύμφορο πολιτικό «ανακάτεμα», σε μια τέτοια κρίσιμη περίοδο (είναι που είναι η κατάσταση της χώρας... αχταρμάς), την ώρα που διέρχονται από την Ελλάδα τα... κύματα του Δουνάβεως σε ανθρώπινη ταλαιπωρία και δυστυχία, που περνούν χωρίς να δύναται να τους φροντίσει κανείς, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αναζητώντας διέξοδο από μονοπάτια που οδηγούν στο βορρά, για να βρουν ασφαλείς και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Όχι γιατί τους αρέσει αλλά για να γλιτώσουν από τον πόλεμο...
ΕΙΝΑΙ η χώρα μας, σε κατάσταση να υποδεχθεί ένα τόσο μεγάλο όχι μόνο ευρωπαϊκό αλλά παγκόσμιο πρόβλημα; Είναι οι πολιτικοί μας τόσο άξιοι ώστε να εκμαιεύσουν τη δέουσα οικονομική βοήθεια, ή ό,τι άλλο χρειάζεται για να μην γίνει ο τόπος μας ναρκοπέδιο διεθνών προβλημάτων; Και φαίνεται ότι ουδείς από το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας αξιολόγησε σωστά την αδυναμία να υποδεχθούμε τόσο μεγάλο αριθμό μεταναστών, με αποτέλεσμα να καταστούν τα σύνορά μας το «χωνί της Ευρώπης», μέσα από το οποίο θα περάσουν ολόκληροι πληθυσμοί, χωρών που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση. Κι εμείς; Τι θα κάνουμε εμείς; Ό,τι πάντα. Απλώς θα παρακολουθούμε! Παρατηρητές, του μεγαλύτερου προβλήματος για την Ευρώπη, από συστάσεως της συμμαχίας. Παρατηρητές και επιτηρούμενοι! Με το δικό μας τεράστιο πρόβλημα, της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης που μας έστειλε μισό αιώνα πίσω, να κάνουμε ακόμα δυσκολότερη τη θέση μας, ανίκανοι να λύσουμε ούτε τα απλά, τα εσωκομματικά...
ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ γνώμη είναι, αλλά η ανικανότητα όσων διαχειρίζονται την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και τις τύχες του κόσμου, πολύ με ανησυχεί. Διότι δεν μπορείς να έχεις τον μισό ενεργό πληθυσμό στην ανεργία, τις μισές και πλέον επιχειρήσεις με λουκέτο και πολλές από όσες λειτουργούν ακόμη, μισοτελειωμένες, τους νέους να ψάχνουν δρόμους του εξωτερικού, εργαζόμενους και στρατιωτικούς θυμωμένους, τους συνταξιούχους στην πενία, και ταυτόχρονα να μπαινοβγαίνουν στα σύνορα χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες καθημερινά και να ψάχνεις λαϊκή αναγνώριση και εμπιστοσύνη για να διαχειριστείς εκείνα που δεν μπόρεσες. Και αυτό, για να είμαι σαφής, αφορά στο σύνολο του πολιτικού κόσμου που διαχειρίστηκε την εξουσία από τη μεταπολίτευση και μετά...
