Εκεί τα στίφη των μεταναστών, βοηθούμενα και καθοδηγούμενα από την τουρκική προπαγάνδα, διασκορπισμένα κατά μήκος του ποταμού, με εχθρική ψυχολογία και διάθεση απέναντί μας, ιχνηλατούν κάθε σημείο ελεύθερης διάβασης στον ελληνικό χώρο. Αυτά που φέρουν στο φως της δημοσιότητας οι τηλεοπτικοί φακοί και οι εφημερίδες της χώρας, είναι ελάχιστα από τις επιθέσεις που δέχονται καθημερινά οι φρουροί των συνόρων μας. Μόνο αυτοί γνωρίζουν και μπορούν να αποτυπώσουν και να καταγράψουν την πραγματική εικόνα των αφηνιασμένων ορδών των μεταναστών που επιθυμούν να αλλοτριώσουν τη χώρα μας.
Τούτη την ώρα και στιγμή νιώθω την ανάγκη, μέσα από την ψυχή μου να γονατίσω μπροστά στον Ελληνα συνοριοφύλακα, στον Ελληνα χωροφύλακα και στρατιώτη, στον πυροσβέστη και τον λιμενοφύλακα, σ’ όλους αυτούς που βρίσκονται εκεί επάνω και να καταθέσω τον σεβασμό και την τιμή μου, μπροστά στο αθόρυβο μεγαλείο που επιτελούν εκεί στον Έβρο ποταμό. Να σφίξω το χέρι του καθενός και να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για την προσφορά αυτή απέναντι της πατρίδας μας. Ιδιαίτερα νιώθω την ανάγκη και την υποχρέωση να εξάρω το ψυχικό μεγαλείο του κτηνοτρόφου της περιοχής που άφησε το ποίμνιό του στο μαντρί και πήρε την κάπα στον ώμο και προσήλθε αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες πλάι στον Ελληνα στρατιώτη να του προσφέρει τις δικές του γνώσεις και εμπειρίες γύρω από την περιοχή. Σ’ αυτόν τον διακριτικό, σεμνό βηματισμό του ποιμένα που πραγματοποιείται, ενσυνείδητα και ευσυνείδητα, μέσα στον θόρυβο των ημερών και ανάμεσα στα διαδραματιζόμενα γεγονότα, όλοι εμείς οφείλουμε να υποκλιθούμε στη σιωπηλή αρετή του και τη θυσιαστική του προσφορά απέναντι στην πατρίδα μας. Αυτός γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλο άνθρωπο της περιοχής, τους κατσικόδρομους, τα μονοπάτια, τους ατραπούς, τα δύσκολα περάσματα, τις κρυψώνες και κάθε σημείο από το οποίο οι μετανάστες θα μπορούσαν να εισέλθουν στη χώρα. Αυτός ως ιχνηλάτης της περιοχής με το ποίμνιό του, είναι σε θέση να γνωρίζει κάθε απόκρυφο σημείο και να το υποδείξει στους φρουρούς μας. Τα ίδια αισθήματα νιώθω και για τον αγρότη της περιοχής που πήρε το τρακτέρ του και έσπευσε και αυτός να προσφέρει οιαδήποτε βοήθεια του ζητηθεί. Και σ’ όλους τους χωρικούς της περιοχής που άφησαν τις εργασίες τους και τα σπίτια τους και έσπευσαν ομοθυμαδόν κοντά στους φρουρούς των συνόρων μας να τους προσφέρουν οτιδήποτε μπορούσαν. Σ’ αυτήν την προσφορά που δεν καταγράφεται σαν καταξίωση, ούτε εισπράττει την αναγνώριση και τον έπαινο των πολλών, σ’ αυτόν τον εθελοντικό αγώνα που παραμερίζεται από την είδηση, θέλω να κάνω μια πράξη. Μια πράξη καρδιάς, μια πράξη ειλικρίνειας και να τους πω όλους ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ανυστερόβουλη προσφορά τους και την αγάπη τους προς την πατρίδα.
Άφησα τελευταία την αθόρυβη μάνα. Τη γυναίκα των παραμεθόριων περιοχών. Αυτή με το ρυτιδωμένο πρόσωπο και τα ρυτιδωμένα χέρια της από τον καθημερινό κόπο και μόχθο στις κτηνοτροφικές και γεωργικές εργασίες. Αυτή που δεν περνά στα μέσα ενημέρωσης ούτε στις εφημερίδες, για την ανεκτίμητη προσφορά της, τη θυσιαστική της αποφασιστικότητα και τη διακονία της στους φρουρούς των συνόρων μας. Αισθάνομαι την ανάγκη και εγώ να γονατίσω μπροστά της και με όλες μου τις δυνάμεις να την ευχαριστήσω από τα βάθη της ψυχής μου. Αυτή τη γυναίκα που δεν περπάτησε στον πολυσύχναστο δρόμο της επίδειξης και της αυταρέσκειας, αλλά προτίμησε να ζυμώσει πέντε καρβέλια ψωμί στον δικό της σπιτικό φούρνο, όπως εκείνη ξέρει να το κάνει αυτό και να τα προσφέρει ζεστά, ως θυμίαμα εύοσμο στους φρουρούς των συνόρων μας. Δείγμα αγάπης, σεβασμού και βαθιάς εκτίμησης προς τα πρόσωπά τους για το έργο που επιτελούν. Και όχι σαν ελεημοσύνη. Αυτή μου η εκτίμηση προς το πρόσωπό της, είναι και η απάντησή μου, προς την αρρωστημένη εγωκεντρικότητα όλων των «κουλτουριάρηδων» και μη, που βρήκαν τον χρόνο και τον τόπο να ψέξουν την προσφορά της, ως αναχρονιστική. Κρίμα που δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν το χάος, που οι ίδιοι δημιούργησαν μέσα στην ψυχή τους και να ενταχθούν και αυτή με μια καρδιά και με μια ψυχή στην κοινωνία της αγάπης. Από το αρχειοθετημένο βιβλίο της μνήμης μου φέρνω στην επιφάνεια τις ίδιες εικόνες και στιγμές που βίωσα το 1974, όταν βρέθηκα εκεί ψηλά στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Στη Μεσοποταμία της Καστοριάς. Στη γενική επιστράτευση των συνταγματαρχών. Όπως τώρα, έτσι και τότε οι γυναίκες της περιοχής προσέφεραν στον Ελληνα στρατιώτη με αγάπη πολλή, ό,τι προσφέρουν οι σημερινές γυναίκες στον Έβρο. Αυτές μόνο μπορούν να γνωρίζουν τα παθήματα, τους βανδαλισμούς και γενικά την αγριότητα που υπέστησαν οι γονείς, οι παππούδες και οι προπαππούδες τους από τους Βούλγαρους κομιτατζήδες. Αυτές γνωρίζουν και τη συμβολή των στρατιωτών μας στον αγώνα εναντίον τους. Αυτές μπορούν τώρα να ανταποδώσουν την ευγνωμοσύνη τους και την αγάπη τους στους φρουρούς των συνόρων μας. Δείγμα εκτίμησης και αναγνώρισης της προσφοράς των.
Τελειώνοντας θέλω να εκφράσω και να πω προς τους «σοφούς του πνεύματος της Ακαδημίας Αθηνών», τον πόθο και την ευχή μου, κάποτε να στρέψουν την προσοχή τους και προς την Ελληνίδα μάνα και να της αποδώσουν αυτό που χρόνια τώρα της στερούν.
Από τον Αθανάσιο Φώτο,
επί τιμή δικηγόρο
