Η νεότερη ελληνική ιστορία των λαϊκών αγώνων στη χώρα μας είναι γεμάτη από ανώνυμους κι επώνυμους πατριώτες αγωνιστές. Είναι αμέτρητες οι ηρωικές μορφές που έδωσαν τη ζωή τους για τα ιδανικά τους, για την Ελευθερία, την Ανεξαρτησία, την κοινωνική Δικαιοσύνη, τη Λαϊκή Δημοκρατία, για μια καλύτερη και ανθρωπινότερη ζωή στον τόπο μας. Κάθε Λαός του πλανήτη μας έχει τους Λαϊκούς εθνικούς του ήρωες, έτσι και κάθε κοινωνική τάξη (σε κοινωνίες ταξικές όπως η δική μας) έχει τους δικούς της ήρωες, που τους τιμάει ανάλογα, κι όταν ακόμα οι άλλες κοινωνικές τάξεις τους αμφισβητούν. Για την εργατική τάξη και τα λαϊκά ταξικά της συμφέροντα, στη χώρας μας, και ειδικότερα για τους οραματιστές μαρξιστές κομουνιστές, ένας τέτοιος σπουδαίος αγωνιστής διεθνιστής ήρωας ήταν και ο Νίκος Μπελογιάννης, ο θρυλικός «άνθρωπος με το γαρύφαλλο», όπως έγινε γνωστός σ’ ολόκληρο τον κόσμο, κατά τη δεκαετία του 1950, και συγκεκριμένα κατά την πολύκροτη εκείνη δίκη παρωδία και καταδίκη σκοπιμότητας, του Στρατοδικείου, που τον οδήγησε στο εκτελεστικό απόσπασμα, ημέρα Κυριακή (που δεν επιτρέπονταν οι εκτελέσεις) και εκτελέστηκε, κάτω από τα φώτα των προβολέων των στρατιωτικών αυτοκινήτων – κι εδώ μπορεί κανείς να φανταστεί και να συλλογιστεί πολλά… για την εκτέλεση αυτή… ακόμα και ο ανίδεος άνθρωπος… Η ιστορική πολιτική αυτή είδηση έκανε τότε τον γύρο του κόσμου. Όπου, ο περισπούδαστος ζωγράφος Pablo Picasso έφτιαξε το περίφημο και χαρακτηριστικό προσωπογραφικό σκίτσο (πορτρέτο) μ’ ένα γαρύφαλλο στο χέρι, που κρατούσε κατά τη διάρκεια του στρατοδικείου ο Ν. Μπελογιάννης, και ο μεγάλος Τούρκος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ έγραψε κάτω από το σκίτσο αυτό: «ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», για να μείνει μόνιμη η γραφή του αυτή. Και όχι μόνο. Άλλα και μια αξιοθαύμαστη τιμητική ονοματολογία, στον Ν. Μπελογιάννη, που, μεταξύ των άλλων, καθιερώθηκε και τη χρησιμοποίησαν εκείνοι που κάνανε τη ζωή του ελληνική κινηματογραφική ταινία, που μέσα από αυτή, γνώρισε ο ελληνικός λαός την ιστορία και το έργο του, σε ευρύτερη κλίμακα, τον άνθρωπο με το γαρύφαλλο.
Τέτοιες ημέρες, ημερολογιακά: (30/3/52) πριν από εξήντα οχτώ χρόνια, ο Ν. Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του: Αργυριάδης, Μπάσης, Καλούμενος εκτελέστηκαν στο Γουδί με τον αναγκαστικό εκείνο Νόμο 509, που αφορούσε τα περί κατασκοπίας και προδοσίας, και απέβλεπε θανατική καταδίκη. Η Ελλάδα προσπαθούσε ακόμα να επουλώσει τις εμφύλιες αιμορραγούσες πληγές της, που άφησε ξοπίσω του ο τρίχρονος καταστροφικός αδελφοκτόνος εμφύλιος σπαραγμός (46 – 49) στον τόπο μας, με τιμονιέρη στο πηδάλιο της κυβερνητικής εξουσίας, τον φιλάσθενο και αδύναμο πρωθυπουργό Ν. Πλαστήρα – ο οποίος και πέθανε μετά από ένα χρόνο περίπου (23/7/53).
Πρόεδρος των ΗΠΑ, την εποχή εκείνη, μετά τον θάνατο του Ρούζβελτ, το ’45, ήταν ο Χάρρυ Τρούμαν με την υπεροπλία του νεοϊδρυθέντος ΝΑΤΟ το 49, της δύο ατομικές βόμβες που πέταξε στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι το ’45, για να αναγνωριστεί σαν υπερδύναμη η Αμερική, το σχέδιο Μάρσαλ για την Ελλάδα, και την εξαπόλυση από τον σκληροπυρηνικό γερουσιαστή Μακάρθι, το φανατικό «κυνήγι των μαγισσών» κατά του «κόκκινου εφιάλτη», όπως αποκαλούσαν την τότε κραταιά Σοβιετική Ένωση και τις χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Έτσι, καταδιώχτηκαν στην Αμερική πολλοί αριστερόφρονες προοδευτικοί άνθρωποι και προπάντων καλλιτέχνες (μεταξύ των άλλων και ο Τσάρλι Τσάπλιν) αλλά και σε όλες τις χώρες της σφαίρας επιρροής, αφού ο κόσμος μοιρασμένος πλέον, από τη διάσκεψη της Γιάλτας από τους Στάλιν, Τσόρτσιλ, Ρούζβελτ, σε Ανατολή και Δύση, με το 90% τη χώρα μας, να ανήκει στο «στρατόπεδο» της Αμερικής και το 10% της Ρωσίας.
Έτσι, μοιραία ο Μπελογιάννης, κατά την άφιξή του από τη Ρουμανία (όπου είχε πάει για κομματική αποστολή) συλλαμβάνεται μαζί τη συντρόφισσα Έλλη Ιωαννίδου στην Ελλάδα, σαν κατάσκοπος, με τις τότε κρατούσες ιστορικές ψυχροπολεμικές συνθήκες (Ρωσίας – Αμερικής) προδότης και επικίνδυνος εχθρός της καθεστηκυίας πολιτικής τάξης πραγμάτων – αφού οι αριστερές δυνάμεις της ΕΔΑ και του κομουνιστικού κόμματος στη χώρα μας, ήταν στην παρανομία, στις φυλακές, στις εξορίες και στις ανατολικές κομουνιστικές χώρες φυγαδευμένες.
Ο οραματιστής, ο λαϊκός αγωνιστής κομουνιστής, Ν. Μπελογιάννης, μαζί με τους συντρόφους του καταδικασμένοι, μελλοθάνατοι, οδηγούνται ημέρα Κυριακή 30 του Μάρτη 1952 στο Γουδί, όπου στις 4,12 η ώρα το πρωί, κάτω από τα φώτα των προβολέων των αυτοκινήτων που τους μετάφεραν, πέφτουν από σφαίρες τους ελληνικού εκτελεστικού αποσπάσματος νεκροί.
Από τον Δημήτρη Τσικούρα - Λογοτέχνη
