Χρειάζεται, γι’ αυτό, πολύ μεγάλη προσοχή εκ μέρους των γονιών τους, κυρίως, αλλά και όσων άλλων εμπλέκονται σ’ αυτή τη διαδικασία, για το τι λένε και τι κάνουν μπροστά σε μωρά και νήπια, γιατί αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση.
Μέσα σ’ αυτούς τους άλλους, εκτός από παραμάνες και βρεφονηπιοκόμους, συμπεριλαμβάνονται γιαγιάδες και παππούδες, παρότι οι αλλαγές, που επήλθαν, εν τω μεταξύ, στον τρόπο λειτουργίας των σημερινών οικογενειών, τους θέλουν, συνήθως, σε δικό τους σπίτι και μακριά απ’ τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. Εξ ιδίας πείρας, θεωρώ, μάλιστα, πολύ τυχερούς, τους παππούδες εκείνους, που αναλαμβάνουν, ευκαιριακά έστω, μια τέτοια αποστολή, πηγαίνοντας κόντρα στους ελάχιστους εκείνους, που επιμένουν, ακόμα, να τους βλέπουν με μισό μάτι, γιατί θεωρούν το ντάντεμα εγγονιών γυναικεία υπόθεση.
Τους θεωρώ, δε, τυχερούς, κατ’ αρχήν, γιατί είναι πολύ μεγάλη υπόθεση να σ’ εμπιστεύονται τα παιδιά σου, για να παίζεις ένα τέτοιο απαιτητικό και δύσκολο ρόλο, σε μια ηλικία, που αρχίζει κανείς να περιθωριοποιείται, ν’ αντιμετωπίζεται ως απόμαχος της ζωής και να νιώθει ότι είναι περιττός. Πέραν τούτου, η φροντίδα αυτή, ειδικά, όταν είσαι χασομέρης, δημιουργεί υπέροχα συναισθήματα, αν σκεφθεί κανείς, ότι λίγοι παππούδες, σήμερα, έχουν αυτό το προνόμιο, ενώ, όταν κυκλοφορείς με καρότσι, νιώθεις, ότι η μεγάλη πλειοψηφία, πλέον, της κοινωνίας επικροτεί κάτι τέτοιο και το δείχνει, εμπράκτως, με τις αντιδράσεις της.
Είναι υπέροχη, ακόμη, καίτοι δύσκολη, αυτή η ενασχόληση για παππούδες, γιατί νταντεύοντας σε μια τέτοια ηλικία, ξαναμπαίνεις στο παιχνίδι της ζωής, σπάζεις τη ρουτίνα της καθημερινότητας, νιώθεις χρήσιμος, αφού προσφέρεις ανάσες ανακούφισης στα παιδιά σου, όταν αυτά δοκιμάζονται και πιέζονται απ’ τα ωράρια εργασίας, τις αναποδιές, τις υποχρεώσεις και τις εντάσεις της καθημερινής τους ζωής. Το γεγονός, μάλιστα, ότι, σ’ αυτή την περίπτωση, οι παππούδες λειτουργούν ως δάσκαλοι, δεν τους γεμίζει μόνο με ευθύνες, αλλά και με ικανοποίηση, μια που συμβάλλουν, κατ’ αυτόν τον τρόπο και με σύμμαχο την εμπειρία τους και τη σοφία τους, στην κοινωνικοποίηση και στη διαμόρφωση της προσωπικότητας μικρών παιδιών. Υπάρχει, αλήθεια, τιμή μεγαλύτερη απ’ αυτή για παππούδες;
Συναγελαζόμενοι, επίσης, οι παππούδες με μωρά και μικρά παιδιά, προκειμένου να επικοινωνούν και να περνούν ευχάριστα τον χρόνο τους μαζί τους, είναι υποχρεωμένοι οι ίδιοι να συμπεριφέρονται σαν παιδιά, να επισκέπτονται πλατείες, παιδότοπους και παιδικές χαρές, να κάνουν γκριμάτσες και να μιλούν τη γλώσσα τους, να τραγουδούν και να λένε παραμύθια, να ζουν, δηλ., και αυτοί σαν μικρά παιδιά και, μάλιστα, άνευ παρεξηγήσεως. Αν αυτό δεν είναι ευτυχία, τότε τι είναι;
Χρειάζεται, ωστόσο, μια επισήμανση, που ισχύει για παππούδες, αλλά και για γιαγιάδες. Επειδή του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί, καλό είναι, προκειμένου να μην μπερδεύουμε τα εγγόνια μας με την επιείκειά μας και με τα υπερβολικά χάδια μας, και να μην τα κάνουμε διχασμένες προσωπικότητες, χρειάζεται παππούδες και γιαγιάδες να σεβόμαστε και να ακολουθούμε κοινούς κανόνες με τους γονείς τους στην ανατροφή παιδιών. Η ζωή η ίδια, άλλωστε, ο ρόλος του γονιού και τα λάθη μας, όταν τον ασκούσαμε, μας έχουν κάνει σοφότερους και μπορούμε με τον τρόπο μας να επηρεάζουμε τα παιδιά μας να γίνονται καλύτεροι γονείς. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, κρατάμε ζωντανή τη σχέση μας με τα παιδιά μας και δεν νιώθουμε οι παππούδες ανεπιθύμητοι, γεγονός που μας πικραίνει.
Κοντολογίς, το ντάντεμα εγγονών λειτουργεί ως καταλύτης, που βοηθά στη σφυρηλάτηση και ενίσχυση της ενότητας των οικογενειών και των μελών τους μεταξύ τους, μια που τείνουν να χαλαρώσουν σε βαθμό, που είναι ανησυχητικός για το μέλλον τους. Γι’ αυτό, συνιστώ, ανεπιφύλαχτα, στους συνηλικιώτες μου να επιδιώκουν και να μην αρνούνται, ούτε να αποφεύγουν το ντάντεμα των εγγονών τους, όταν το μπορούν και τους προτιμούν τα παιδιά τους, μια που τα οφέλη είναι πολλαπλά και για τους ίδιους και για τα παιδιά τους και για τα εγγόνια τους.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
