Η ΨΥΧΟΠΑΘΟΛΟΓΙΑ, ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ

Από καιρό είχα σκεφθεί να γράψω για τις επιπτώσεις που είχαν στην οικονομία οι νέες νομισματικές μονάδες του ευρώ, που υλοποιήθηκαν από την πρώτη Ιανουαρίου 2002. Είναι άλλο η υιοθέτηση ενός σκληρού νομίσματος, του σκληρότερου παγκοσμίως μέχρι

σήμερα, και άλλο η δομή των νέων νομισματικών μονάδων, που συμπτωματικά (;) σχεδιάστηκαν σε ίδια μεγέθη και αξίες με τα κέρματα και χαρτονομίσματα του πρώην γερμανικού μάρκου. Οι τελευταίες έως 31.12.2001 ελληνικές δραχμές, είτε ως χαρτονομίσματα, είτε ως κέρματα υπήρξαν σε μέγεθος αντιστρόφως ανάλογες των κερμάτων και χαρτονομισμάτων του ευρώ, που ωστόσο αντιπροσωπεύουν πολύ μεγαλύτερης αγοραστικής δύναμης νομίσματα. Το κέρμα του ενός ευρώ λ.χ. είναι σε διάμετρο ίσο με την παλιά δραχμή, που ήταν όμως 345 φορές μικρότερης αξίας. Ας το θέσουμε διαφορετικά. Στη θέση των τριών κόκκινων χαρτονομισμάτων των εκατό ευρώ το καθένα τους και μαζί ενός μπλέ πεντηκοντάδραχμου ο πολίτης πήρε στα χέρια του ένα τόσο δα μικρό κέρμα του ενός ευρώ. Στη θέση των επτά κόκκινων χαρτονομισμάτων των εκατό δραχμών οι Έλληνες πήραμε στα χέρια μας αμέσως μετά την 1.1.2002, ένα όχι μεγάλο κέρμα των δύο ευρώ. Στη θέση των δέκα επτά,(17) κόκκινων κατοστάρικων ("ένα.. μάτσο" χρήματα), μετά την πρώτη Ιανουαρίου 2002 είδαμε ένα τόσο δα μικρό χαρτονόμισμα των πέντε ευρώ! Και ακόμα, καθώς παίρναμε από το ΑΤΜ ένα χαρτονόμισμα των 100 ευρώ, δεν συνειδητοποιούσαμε, ότι παίρναμε σε αξία 34.500 δραχμές! Δηλαδή το μηχάνημα, μας "μετρούσε" σε αξία χρήματος τριάντα τέσσερα καφέ χιλιάρικα και ένα γαλάζιο πεντακοστάρικο. Όλα αυτά τα θυμόμαστε πολύ καλά όλοι και όλες, που πληρώναμε και εισπράτταμε στην εργασιακή και κοινωνική καθημερινότητά μας. Τα νομίσματα του ευρώ στη θέση εκείνων της προηγούμενης μέχρι τις 31.12.2001 ελληνικής δραχμής δημιούργησαν νοητικό αποπροσανατολισμό και σύγχυση μέχρι σημείου, να επηρεασθεί καίρια η οικονομική ισορροπία και αντιληπτική ικανότητα ολόκληρου του πληθυσμού της Χώρας. Σημειώθηκε ανεπαίσθητα, αλλά ραγδαία μετά την εισαγωγή του νέου νομίσματος, μια μη αντιληπτή, αλλά καταλυτική νοητική μετάλλαξη, που είχε από μόνη της οδυνηρές συνέπειες στην ελληνική οικονομία. Είναι αξιοπερίεργο, το πώς και γιατί οι Χώρες της νότιας Ευρώπης με τα ασθενή νομίσματα, κυρίως η Πορτογαλία, η Μάλτα, η Ελλάδα, αλλά και οι χώρες της Βαλτικής αποδέχτηκαν -άκριτα κατά την άποψή μου- την κατ’ ουσία γερμανοποίηση του νέου νομίσματος. Το παλιό γερμανικό μάρκο ήταν κέρμα ίδιο ακριβώς σε μέγεθος με το ευρώ. Επίσης και τα μικρότερα κέρματα των 5,10, κ.λπ. λεπτών σχεδιάστηκαν και υλοποιήθηκαν, όπως τα γερμανικά πφένιχ. Το ίδιο συνέβη και με τα χαρτονομίσματα που σχεδιάστηκαν και αυτά σε χρώμα, μέγεθος και αγοραστική αξία ίδια σχεδόν με τα πρώην γερμανικά χαρτονομίσματα. Δεν πιστεύω στην...τυχαιότητα των πραγμάτων και θα εξηγήσω τη σκέψη μου. Προηγουμένως οφείλω να ομολογήσω ότι υπήρξα και είμαι υπέρ του κοινού ευρωνομίσματος, που σήμερα έχουν οι 19 από τις 27 Χώρες της Ε.Ε. Το ευρώ δεν διολισθαίνει, όπως η παλιά δραχμή μας, που διαρκώς έχανε την αξία της, αχρήστευε τις αποταμιεύσεις και οδηγούσε το χρήμα σε... τοίχους. Δεν ήταν τυχαίο πως η Ελλάδα τα 50 μεταπολεμικά χρόνια υπήρξε η πρώτη Χώρα στην Ε.Ε. σε ποσοστό ιδιοκατοίκησης. Το 2005 η ιδιοκατοίκηση ανερχόταν στο 85% των νοικοκυριών, ενώ ο μέσος όρος στην Ε.Ε. ήταν 70%. Την ίδια ώρα η Χώρα μας κατείχε μια από τις τελευταίες ευρωπαϊκές θέσεις στο σύνολο σχεδόν των κοινωνικών και οικονομικών μετρήσεων. Αυτών που σηματοδοτούν την ανάπτυξη, τις κοινωνικές παροχές, την ανταγωνιστικότητα, τα ελλείμματα, το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, την παραγωγή και παραγωγικότητα, τις υποδομές κ.ά. Είχα γράψει πριν καιρό για τα πλεονεκτήματα του ευρώ, και περιττεύει να επαναληφθώ. Τι συνέβη όμως μετά την 1.1.2002 σ' εμάς με το νέο νόμισμα; Το ένα αβγό λ.χ. των 50 δραχμών έγινε αμέσως 50 λεπτά, περίπου τέσσερις φορές επάνω. Το γνωστό μας ματσάκι μαϊντανού των 40 δραχμών έγινε 50 λεπτά κι' αυτό, δηλαδή 170 δραχμές (4 φορές επάνω). Ολόκληρη η Κοινωνία κατάπιε αμάσητες τις ιλιγγιώδεις αυξήσεις των πάντων και παντού. Τα Χριστούγεννα του 2001 μετά από ένα δείπνο πέντε η έξι ανθρώπων στο travel stop προσφέραμε από τη συντροφιά μας φιλοδώρημα 150 δραχμών στον σερβιτόρο μας. Ο άνθρωπος μας ευχαρίστησε γελαστός και ικανοποιημένος. Μετά ένα μήνα και κάτι στο ίδιο εστιατόριο γευματίσαμε εκεί τέσσερις συνάδελφοι. Την ώρα του φιλοδωρήματος έκρινα πως δεν θα μπορούσα να αφήσω ένα τόσο δα μικρό ευρώ. Άφησα λοιπόν δύο ευρώ, καθώς ντράπηκα (ναι!),να αφήσω ένα μικρό κέρμα του ενός ευρώ. Φαντάστηκα πως θα με ειρωνεύονταν, όταν θα έβλεπαν στο τραπεζομάντηλο ένα τόσο δα μικρό κέρμα, αντί ενός έστω χαρτονομίσματος, όπως παλιά. Η λέξη κλειδί λοιπόν ήταν το χαρτονόμισμα. Δεν είναι τυχαίο, ότι οι ΗΠΑ διατηρούν το ένα δολάριο σε χαρτονόμισμα μεγάλου μεγέθους. Θέλοντας και μη λοιπόν άφησα εκείνη την ημέρα όχι ένα, ούτε δύο, αλλά επτά ολόκληρα κόκκινα δραχμικά κατοστάρικα. Ολόκληρη η Χώρα βίωσε από τότε και βιώνει ακόμα οικονομική λοβοτομή με το ευρώ. Οι τσέπες και τα πορτοφόλια όλων άδειαζαν με εκπληκτική ταχύτητα και με τα μάτια του νού μας "ερμητικά κλειστά". Ετσι άρχισε ο...πυρρίχειος χορός των αιτημάτων για αυξήσεις παντού. Πρώτοι έσυραν τον χορό οι Δικαστές με τους Εισαγγελείς, τους δικηγόρους του νομικού συμβουλίου του Κράτους, και τους συνταξιούχους των κλάδων τους, που ζήτησαν και έλαβαν από το Μισθοδικείο διπλάσιους μισθούς με αναδρομικά το 2006 1,5 δισ. ευρώ. Από τα αναδρομικά πήραν συμβιβαστικά 800 εκατ. ευρώ. Έκτοτε εγγράφεται στον ετήσιο προϋπολογισμό του Κράτους πρόσθετο κονδύλιο 550 εκατ. ευρώ. Ακολούθησαν όλα τα κρατικά συνδικάτα, με τελευταίο τον ιδιωτικό τομέα. Το δραματικό αποτέλεσμα των απίστευτων αυξήσεων έχει καταγραφεί ως εξής. Οι Δικαστικοί λειτουργοί, Εισαγγελείς κ.λ μεταξύ των ετών 2000-2009 έλαβαν αυξήσεις 270%(!).Οι λοιποί Δ.Υ.178%,και ο υπόλοιπος ιδ.τομέας 75%.Το ίδιο χρονικό διάστημα η μέση αύξηση των Χωρών της Ε.Ε ήταν 39% και της Ευρωζώνης 38%. Ολα αυτά σε Χώρα με διπλά ελλείμματα, τόσο στο συναλλαγματικό της ισοζύγιο, όσο και στα δημόσια οικονομικά της (έλλειμμα 09 15,4%, και πρωτογενές 12,2%). Στην εποχή της νεοελληνικής ευωχίας των τελευταίων προ κρίσης χρόνων , με δανεικά κεφάλαια συνέβησαν τα εξής.1.-Το πολιτικό σύστημα έδινε αφειδώς αυξήσεις λόγω πολιτικού κόστους, που το μετέτρεψε τελικά σε εθνική καταστροφή. Αντιμετωπίζοντας αιτήματα που δεν μπορούσε να ικανοποιήσει από εθνικούς πόρους, κατέφυγε σε δανεισμούς με τεράστια επιτόκια μεταξύ 4 έως και 5,6% ετησίως.2. Η Κυβέρνηση Καραμανλή άρχισε ατελείωτο χορό διορισμών, μονιμοποιήσεων και παράνομων stages,που η Ε.Ε αναγνώριζε μόνον για τον ιδ. τομέα..3.Για να στηρίξει την πολιτική των παροχών δανειζόταν κυρίως από γερμανικές και γαλλικές Τράπεζες, οι οποίες γνώριζαν, πως λόγω..Ευρωζώνης με την τυχόν χρεοκοπία της Χώρας μας, δεν θα έχαναν τα λεφτά τους. Αυτό και συνέβη. Για τα δάνεια αυτά η Κυβέρνηση του κ.Τσίπρα υποθήκευσε τη δημόσια περιουσία έως το 2099. 4. Προκειμένου να αποκρυβούν τα τεράστια ελλείμματα άρχισε από το 2006, η νόθευση των στατιστικών δεδομένων με τα γνωστά αποτελέσματα. Υπήρξε πριν και μετά την είσοδο του ευρώ μια καθοδική έλικα προς τη χρεοκοπία, που αδρά μπορεί να περιγραφεί ως εξής: α) Ελλειψη συστηματικής ενημέρωσης προς τους οικονομικά απαίδευτους Ελληνες για την πραγματική αγοραστική αξία, το μέγεθος, και τη μεγάλη προσοχή που έπρεπε να δοθεί στα νέα κέρματα και χαρτονομίσματα του ευρώ. Δεν υπήρξε. β) Επρεπε να υπάρξει εφαρμογή του πλαισίου για την αισχροκέρδεια, διότι ναι μεν οι τιμές είναι ελεύθερες, αλλά δεν παύει να ισχύει το καθεστώς των διατάξεων περί τοκογλυφίας, μορφή της οποίας είναι η αισχροκέρδεια. Δεν μπορεί να τιμωρείται η απαίτηση τόκου 15% αντί του νομίμου 10% λ.χ. (παράνομη και ανήθικη βέβαια), και να αγνοείται η μεταπώληση κατά 200 έως και..500%.!επάνω από την τιμή αγοράς. Αυτά συνέβησαν, τα ζήσαμε, και εξουδετερώσαμε κατά πολύ τα οφέλη του ευρώ, όπως από καιρό έχουν εδώ καταγραφεί. Ανάλογες πολιτικές στη δική μας οικονομική πραγματικότητα έπρεπε να είναι διαχρονικές. Μόνον έτσι θα ήταν - κάπως - δυνατό να...διατρηθεί το σκληρό κέλυφος της καθολικής ψυχολογίας των οικονομικά απαίδευτων Ελλήνων, που δύσκολα προσαρμόζονται στις (ραγδαίες μάλιστα) μεταβολές. γ) Οι μεγάλες αυξήσεις και η πυροδότηση αξιών σε κινητά και ακίνητα, οδήγησαν το μεγαλύτερο μέρος των συνεχών δανείων πίσω στις προηγμένες Χώρες και κυρίως στη Γερμανία. Προς τα εκεί διοχετεύαμε το δάνειο χρήμα. Το έλλειμμα εξωτερικών συναλλαγών έφτασε στο μη παρέκει. Κάπου εκεί έσκασαν το 2009 τα δίδυμα ελλείμματα, και κάπως έτσι προέκυψε η χρεοκοπημένη Ελλάδα.