καρδιά της πονάει, αγαπάει πολύ το πρώτο της παιδί. Πώς να πάρει μια τόσο σκληρή απόφαση. Νιώθει να χάνει το μυαλό της. Ξενοδουλεύει για να έχουν τα παιδιά της όλα τ’ αγαθά. Τα κύτταρά της σφίχτηκαν και γέμισαν θλίψη την ψυχή της. Βγήκε να πάρει λίγο αέρα, η ανάσα της βαριά, με δυσκολία αναπνέει. Μισεί τον εαυτό της. Δυστυχώς, δεν υπάρχει άλλη λύση. Ηρθε η μοιραία μέρα. Βρέθηκε μια οικογένεια, που δεν είχε παιδιά, μέσω συγγενικού προσώπου και άρχισαν οι απαραίτητες διαδικασίες. Η καρδιά της έγινε κομμάτια, μάτωσε, άφησε τον νου της να σταθεί σε μια γωνιά, μοιράζοντας την απελπισία και τον πόνο της ψυχής της. Ελεγε μέσα της, όταν δίνεις το αγαπημένο σου παιδί για υιοθεσία, καλύτερα να πεθάνεις. Ηταν ένα υπέροχο πλάσμα ο γιος της, ήθελε να γίνει μουσικός. Αραγε τώρα θα πάρει χαρά, που θα φύγει από την αγκαλιά της μητέρας του, πόσο θα δυσκολευτεί μακριά της. Η απόφαση ήρθε. Το παιδί ξέσπασε σε κλάματα και κοιτώντας την πονεμένη μάνα τής λέει «μη στενοχωριέσαι, θα γίνω ο καλύτερος μουσικός και θα με θαυμάζεις». Ο πόνος της βουβός. Σωριάστηκε στο πάτωμα. Η αγάπη της μάνας δεν συγκρίνεται με τίποτα. Ηθελε για το παιδί της ένα καλύτερο μέλλον, να χαρεί τη ζωή του. Τα χρόνια πέρασαν. Αυτό που έκανε ήταν μια αγιάτρευτη πληγή που δεν θα κλείσει. Τα υγρά της μάτια κοίταζαν τη φωτογραφία του παιδιού της και πονούσε τόσο πολύ. Η νοσταλγία μεγάλωνε και ένα φως από πουθενά. Παλεύει να μάθει πού βρίσκεται, πώς περνάει, πού ζει. Ετρεχε, ρωτούσε παντού. Η λαχτάρα της μάνας ν’ αγκαλιάσει για λίγο το παιδί της, που πλήγωσε τόσο! Μετά από πολλές προσπάθειες φτάνει ένα μήνυμα από κάποιον φίλο του γιου της, ότι βρίσκεται στην Ελβετία. Ενιωσε απέραντη χαρά και τώρα αρχίζει το ταξίδι στον χρόνο, με δύναμη ψυχής και αγωνία, πάει να συναντήσει τον γιο της. Ταξίδι μακρινό, μόνη, οι ρυτίδες χαράκωναν το πρόσωπό της, ένας αναστεναγμός βγαίνει απ’ την ψυχή της. Φτάνοντας στην Ελβετία αντικρίζει με θαυμασμό ένα μαγευτικό τοπίο, που συναρπάζει κάθε επισκέπτη. Ζει ένα όνειρο. Η ανησυχία της μεγαλώνει. Κουρασμένη, όπως είναι, κοιτάζει αυτήν την ομορφιά που βλέπει μπροστά της, πιο κάτω αντικρίζει ένα πελώριο πάρκο με εξαίσια ομορφιά, λιμνούλες γύρω, με νούφαρα γεμάτες και παγκάκια διάσπαρτα που έμοιαζαν σαν τέχνη ξυλογλυπτικής. Ενα ρολόι, πανέμορφο με λουλούδια στολισμένο, που οι χτύποι του άγγιζαν αυτούς της καρδιάς της, που της έλεγαν, περίμενε, εδώ σήμερα θα βρεις το παιδί σου. Σε αυτήν τη μαγευτική περιοχή υπάρχουν πιάνα σε διάφορα σημεία, που όποιος θέλει και ξέρει μπορεί να παίξει μουσική. Τη στιγμή εκείνη ένα ρίγος διαπερνά το κορμί της, καθώς ακούει μία μελωδία υπέροχη. Προχωράει με τον πόνο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της. Η αγωνία της μεγαλώνει, βλέποντας ένα όμορφο παλικάρι να παίζει πιάνο και η καρδιά της φτερουγίζει. Το ένστικτο της μάνας μίλησε. Είναι το δικό της παιδί. Πλησίασε κοντά του και χάθηκε το βλέμμα της στη μορφή του. Ενα κύμα ζεστασιάς την άγγιξε και με τρεμάμενη φωνή τού λέει «Μπράβο παιδί μου, είσαι σπουδαίος μουσικός. Το τραγούδι που παίζεις και η γλυκιά μελωδία του είναι σαν την αγάπη που έχω στην καρδιά μου. Με συγκίνησες πολύ». Δεν υπάρχει αμφιβολία, είναι το παιδί της. Μόλις άκουσε αυτά τα λόγια τής λέει «Ευχαριστώ κυρία», με παγωμένη φωνή. Απαντώντας, η πονεμένη μάνα τού λέει «το ταξίδι αυτό το έκανα για σένα παιδί μου και ήρθα να σ’ αγκαλιάσω μόνο». «Δεν σου χαλάω την ευτυχία που έχεις στην όμορφη ζωή σου». Εκείνος την κοίταξε αδιάφορα λέγοντας «Ευχαριστώ και πάλι για τα καλά σας λόγια, δεν μπορώ να σας βοηθήσω όμως. Γυρίστε στην πατρίδα σας. Εγώ ανήκω αλλού, η αγάπη για μένα είναι η μουσική». Η καρδιά της έγινε κομμάτια, έσβησε κάθε ελπίδα και η ψυχή της μάτωσε. Συγχώρεσέ με παιδί μου, τώρα είναι η δική μου τιμωρία. Η φωνή της μάνας πάγωσε κοιτάζοντας τον μακρινό ορίζοντα. Η ΜΑΝΑ ένιωσε την απόρριψη από το παιδί της που λάτρευε. Το κλάμα της έσμιξε με την αξέχαστη μουσική στο πάρκο, μ’ ένα πικρό αντίο για πάντα!!!
Νίκη Κεφαλέα - Παναγούλη
