Μικρές ιστορίες εγχώριας... παραγωγής, όπου προκύπτουν... περιπεπλεγμένες περιπλοκές δήθεν πολιτικής, όμως μικροκομματικής πραγματικότητας, όπως την έζησα. Αν δεν είχαμε υπάρξει "κολλητοί", άλλης όμως... σχολής με τον παιδικό μου φίλο, δεν θα γνώριζα την αθέατη πλευρά του φεγγαριού. Τα πρόσωπα έχουν μικρή σημασία, αν θέλεις να ιχνηλατήσεις, ήθος, αντιλήψεις, ή υπόγειες διαδρομές, όσων θέλουν, ή κατέχουν θέσεις ευθύνης στο ελληνικό βασίλειο. Ο,τι γνώρισα δεν αγγίζει μιά συλλογικότητα (εδώ το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ). Αγγίζει το μείζον της συλλογικής-πολιτικής και άλλης- δράσης, που συνυπάρχει με το έλασσον των ανθρώπων με θετικό ισοζύγιο. Χάρη στους τελευταίους γίνεται -όταν γίνεται- κάτι. Αλλιώς, "κλάφτα Χαράλαμπε". Αλιεύω -από τις πάμπολλες- ελάχιστα συμβάντα (πιο κάτω πράξεις) της μνήμης.
Πρώτη πράξη. Οκτώβριος 81. Παρέα και με τον Πέτρο ακούμε στου Αδάμου τα εκλογικά αποτελέσματα . "Λεβέντες (τον ακούω να λέει) εσείς σαρώσατε, κι' εμείς βγάλαμε Βουλευτή. Σωθήκαμε αντάμα. Στην υγειά μας". Μου... την έδωσε, και του πετάω. "Και συ τι σταυρούς θα πάρεις, Βινσάιντ (τον φώναζα στ' αστεία με τ' όνομα Γερμανού καθηγητή, που ανέφερε συχνά). Σου φορτώσαν τα "συντρόφια" την ευθύνη των εκλογών, κι εσύ έτρεχες με την τάβλα, να μαζεύεις κλούρια για τον γιατρό"; Ο Πέτρος. "Δεν νοιάζομαι. Για είκοσι βράδια γνώρισα πολλούς ανθρώπους. Τους μιλούσα, κι άκουγαν. Φτάνει πως άκουγαν. Εμένα δεν μ' ενδιαφέρει το επάγγελμα του πολιτικού. Ούτε στομάχι έχω, ούτε λεφτά. Αν δεν δουλέψω, θα πεινάσω με την οικογένεια μαζί. Έχω δουλειά, την κάνω καλά, και χρήσιμο είναι να κάνω κάτι, για ό,τι πιστεύω. Για κλούρια που λες, δεν σε πιάνω. Έχω με τη δουλειά". Ήταν καλή η βραδιά και μείναμε μέχρις αργά. Κάποια στιγμή ανάμεσα στις δηλώσεις αρχηγών, ο Πέτρος προβλέπει πως ο Ανδρέας θα βγει με γραβάτα, "επειδή ήρθε καιρός της σοβαρότητας". Δεν θυμάμαι, αν έτσι έγινε, αλλά ο Παπανδρέου φόρεσε γρήγορα γραβάτα. Με τις εκλογές του ΄77 και ΄81, ο δικός μου πάλι Πρόεδρος στις επιτροπές εκλογών. Τον έτρωγε. Πάλι εικοσαήμερα ξενύχτια για να βγει η δουλειά του γραφείου του. Μάλλον το διασκέδαζε, αλλά πλήρωνε ο ίδιος τα τρεξίματα. Χώρια ο χαμένος χρόνος. Άλλες εποχές. Έβλεπα, πως πολλοί τον είχαν για... μεγαλοπαράγοντα, και δεν του άρεσε. "Θα δεις τι θα πάθω, όταν κυβερνήσει το ΠΑΣΟΚ", μου είπε μια μέρα, τον Σεπτέμβριο του ‘81, που βρεθήκαμε στην Αθήνα. Τον είχαν καλέσει για βουλευτική υποψηφιότητα, που αρνήθηκε. Το ίδιο και ο πρόεδρος του ΤΕΕ, Κ/Δ Θεσσαλίας. Μαζί είχαν έρθει. Οι άνθρωποι βιοπορίζονταν από δουλειά, που δεν μπορούσαν ν' αφήσουν κυνηγώντας περιπέτειες. Ούτε μελλοντικές θέσεις ως αντάλλαγμα ζήτησαν. Θα τους έπλητταν επαγγελματικά, καθώς ανήκαν στη γενιά της ώριμης επαγγελματικής καταξίωσης, αν και νέοι.
Δεύτερη πράξη. Το πρόβλεψε, κι έγινε. Αντί για πελάτες, πήγαιναν στο γραφείο του τύποι για ρουσφέτια. Βρισκόμουν για προσωπική δουλειά ένα βράδυ, που κατέφτασε στο γραφείο ένας τέτοιος από τον Πλατύκαμπο. Ηθελε μεσολάβηση στην ΑΤΕ για δάνειο. Ο δικός μου το ‘κοψε λέγοντας ν' απευθυνθεί στην τράπεζα. Κι ο κουτοπόνηρος: "Τι το ‘θελα με το σόι και σε ψηφίσαμε βλογημένε;". Ο Πέτρος, που δεν ήταν και υποψήφιος βουλευτής, έξαλλος του φωνάζει. "Εξω σε παρακαλώ. Για ποιες ψήφους μιλάς, που ξημεροβραδιάζεις στο γραφείο του Φάρμη; (τότε βουλευτή της κυβέρνησης). Σ' έχω δει και με τον Αγάρη (βουλευτής κι αυτός). Τους κοροϊδεύεις, και δεν ντρέπεσαι"; Ατάραχος ο άλλος απαντά. "Δεν φεύγω". Δεύτερη φορά η προτροπή, και πάλι: "δεν φεύγω" ο τύπος. Κι ο φίλος "Ωραία. Κάτσε συ. Φεύγουμε μεις". Μας άφησε, κι αρχίζω τα... γαλλικά του κολλητού μου. "Καλά βρε. Θυσιάζεις χρόνο και χρήμα για τύπους σαν αυτόν; Σου ‘στριψε; Δεν σε βλέπουν οι δικοί σου. Κλείνεσαι σ' αυτή την τρύπα νύχτα-μέρα (γραφείο με γούστο, αλλά θεοσκότινο), για να προλάβεις τη δουλειά. Αυτοί σε βρίζουν, κι εσύ πιστεύεις, πως γίνονται τα καβούρια πίττα"; Εκείνος ψιθυρίζει . "Δεν είναι όλοι έτσι. Τελευταία όμως έγιναν μέλη κάθε καρυδιάς καρύδια. Πλήθος μέγα, ιλαρόν και… λιγούρικον". Η φράση μου ‘μεινε, και κάναμε καιρό τις πλάκες μας. "Από τέτοιους -συνέχισε- και κάποιους του σιναφιού έπεσα και θύμα ανωνυμογραφίας. Λες και διεκδικώ αξιώματα. Φορτώθηκα και χολερικούς χαρακτηρισμούς. Ξέρεις τι έγραψε ο Αισχύλος; Αν κάποιοι σε θεωρούν επιτυχημένο, τους γίνεσαι ανυπόφορος. Πρόσεξε: "σε θεωρούν".
Τρίτη πράξη. Άνοιξη 82.Τότε διασκέδαση ήταν ο κινηματογράφος. Βρεθήκαμε στον "Γαλαξία", όπου σήμερα το ξενοδοχείο «Divani», μεγάλη παρέα με τον Πέτρο σε βραδινή προβολή. Κάποια στιγμή από το μεγάφωνο καλούν τον φίλο μας στην είσοδο. Συνήθεια της εποχής, που δεν υπήρχαν κινητά. Εκεί τον περίμεναν γνωστοί του, που τον προσφώνησαν: "Δήμαρχε, απόψε σε ανακηρύξαμε όλες οι οργανώσεις υποψήφιο δήμαρχο". Εκείνος γυρίζει προς εμένα: "Εμαθαν από το τηλέφωνο του σπιτιού, πως βρίσκομαι εδώ. Δεν ήξερα ότι σήμερα υπήρχαν συγκεντρώσεις. Τώρα τι κάνουμε"; Δεν έκανε κάτι. Δεν αρνήθηκε υποψηφιότητα, καθώς θεώρησε τιμητική την πρόταση. Εκανε λάθος, που δεν βγήκε να ανακοινώσει αμέσως το «ναι», ή το «όχι» όπως του συστήσαμε. Μπροστά στην ανεξήγητη καθυστέρηση στήριξης, και επειδή οι εκλογές ζύγωναν, δικοί του άνθρωποι τον πήραν "σηκωτό" για την Αθήνα. Εκεί έμαθε για "σίγουρους" υποψήφιους, καθώς εκείνος δεν θα "έπιανε" ούτε 10%. Ανάλυση… αδαμάντινη (ήρθε πρώτος με 35%) στα γραφεία της Τρικούπη έγινε τότε το "έλα να δεις", όπως μου διηγήθηκε κοινός γνωστός, που παρευρέθηκε. Ο φίλος μίλησε στους Παπουτσή, Παπαϊωάννου και Λαλιώτη, που ήταν μαζί σ' ένα τραπέζι, αρμόδιοι για τις κομματικές στηρίξεις υποψηφίων. Ο άλλος... αναλυτής μακαρίτης Γεννηματάς είχε κι αυτός την ίδια άποψη. Υψίστης αξίας ενημέρωση κι αυτός. "Ακούστε" τους λέει όρθιος ο Πέτρος. "Δεν με νοιάζει η υποψηφιότητα. Δεν τη ζήτησα. Προέκυψε. Σεβάστηκα αποφάσεις οργανώσεων. Δεν γνώριζα διαδικασίες. Δεν μετέχω από έλλειψη χρόνου. Δεν σέβεστε, όχι εμένα, αλλά τον κόσμο, που ζητήσατε τη γνώμη. Εάν μέχρι αύριο δεν ανακοινωθεί υποψηφιότητα, δημοσιεύω παραίτηση. Θέλετε άλλον υποψήφιο; Παίρνετε την ευθύνη. Γεια σας". Την επόμενη έγινε η ανακοίνωση υποψηφιότητας κάποιου, που δεν τη ζήτησε, εσφαλμένα κατά τη γνώμη μου αποδέχτηκε, και που υπονομεύτηκε από το... επαγγελματικό της πολιτικής συνδικάτο. Για το πώς το 10 έγινε 35%, κανένας δεν ζήτησε συγγνώμη. Ο,τι συνέβη μετά είναι γνωστό στους παλιούς. Αδιάφορο σήμερα. Σημασία έχουν οι ισόβιες παθογένειές μας. Αυτά από πρώτο χέρι. Την προσεχή Τρίτη άλλα "χαριτωμένα", από όμοια που γίνονται παντού.
Γράφει ο «Όμηρος»
(omhros.el@gmail.com, fb: Ομηρος Ελευθερία)
