Που εξαφανίζουν τους οδηγούς των τραίνων, του metro και των λεωφορείων. Τις υπαλλήλους στα guichets των αεροδρομίων, υποχρεώνοντάς σε να κάνεις check-in μόνος σου. Τα μοντέρνα γιαπωνέζικα ξενοδοχεία που ξεπηδούν σαν μανιτάρια και είναι όλα αυτοματοποιημένα και άδεια από ψυχές.
Μισώ τα μηχανικά ρομποτάκια είτε είναι ανθρωπάκια, είτε γατάκια και σκυλάκια, τις εκπομπές στην TV, προσφορά των “αγαπημένων μας εταιρειών”, τα οποία έχουν σκοτώσει τον σύντροφο, τον παππού, τη γιαγιά και τον φίλο, την κουβέντα γύρω από το τραπέζι.
Μισώ τα ψηφιακά ταξίδια σε κοντινά μέρη και μακρινούς προορισμούς, όταν ανακαλύπτω ότι δεν θα μυρίσω ποτέ τον αέρα της θάλασσας ή του βουνού που θα ‘πρεπε να τα συνοδεύει. Τα στημένα πάρτι στα τηλεοπτικά plateau όπου οι “επώνυμοι” ξεσαλώνουν και εγώ ο “ανώνυμος” παρακολουθώ εκστασιασμένος τρώγοντας πατατάκια, λερώνοντας την πυτζάμα μου με τα τρίματα.
Μισώ τις (κυριολεκτικά) απογειωμένες καριέρες γυναικών και ανδρών με ένα γεμάτο επαγγελματικό 24ωρο και καθόλου χρόνο για παιδιά, έρωτα, ξεκούραση και λογοτεχνία. Μισώ την Επιστήμη που τους λέει “Don’t worry! Συνεχίστε την αφιονισμένη καριέρα σας, εγώ είμαι εδώ! Και στα 60 να θελήσετε να κάνετε παιδί, εγώ θα επέμβω ιατρικά και θα πάρετε εγγυημένο προϊόν/παιδί!”. Το αν το παιδί σας μπερδεύεται και σας αποκαλεί ‘γιαγιά’, αυτό είναι λεπτομέρεια…
Μισώ τις γονιδιακές επεμβάσεις στα σπαρτά, στα ταχυφαγεία και στα κοτόπουλα που μυρίζουν στο ψυγείο από τη δεύτερη κιόλας μέρα. Την τεράστια αυτή βιομηχανία, η οποία δεν έχει σκοπό να διασφαλίσει την υγεία μας, παρά μόνο τα κέρδη της, κρατώντας μας απλά όρθιους όσο δουλεύουμε και είμαστε χρήσιμοι στο Σύστημα.
Μισώ τη Φαρμακοβιομηχανία και τη Χολιγουντιανή Ιατρική που όπως είπε ένας Νομπελίστας, “Χρηματοδοτεί με δισεκατομμύρια την έρευνα για ανόρθωση πέους σε γέρους και στήθους σε γριές και με ελάχιστα κονδύλια την έρευνα για την άνοια, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι αυτοί να μην θυμούνται πού χρησιμεύει η ανόρθωση”.
Μισώ τον Καπιταλισμό που μας έκανε να μισούμε τις υπέροχες ιδέες μας, καθώς τις διαστρεβλώνει και τις στρέφει εναντίον μας. Δεν θα αντιδράσω με το να γίνω Λουδίτης του προπερασμένου αιώνα, που έσπαγε τις μηχανές θεωρώντας τες υπεύθυνες για τη μίζερη ζωή του.
Δεν θα αντιδράσω με το να γίνω Άμις Προτεστάντης, ζώντας χωρίς ηλεκτρικό, υπολογιστές και αυτοκίνητα για να μην μολυνθώ από τον σύγχρονο πολιτισμό.
Θα αντιδράσω με το να κάνω τα μέσα παραγωγής περιουσία του ελληνικού λαού. Είναι τόσο απλό! Αναφερόμενος στην εισαγωγή της τεχνολογίας στη ζωή μας, ο καπιταλιστής ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής, έχει τρεις στόχους: α) να επιταχύνει την αποδοτικότητά μας στο ίδιο ωράριο, β) να μας αντικαταστήσει όπου είναι δυνατόν με μηχανές και γ) ως καταναλωτές, να μας πουλήσει χρήσιμα πράγματα για να στηρίξει τα (α) και (β) και να μας δημιουργήσει ανάγκες για επιπλέον άχρηστα προϊόντα.
Ο Λένιν είχε πει ότι “Παλεύουμε για να έρθει μια μέρα που οι άνθρωποι θα δουλεύουν λίγες, πολύ λίγες ώρες, γιατί την περισσότερη δουλειά θα την κάνουν οι μηχανές. Η ίδια η Επιστήμη, απεγκλωβισμένη από τις απαιτήσεις και την τυραννία του Καπιταλισμού, θα αυτοπροσδιορίζεται και θα τίθεται στην υπηρεσία του Λαού, διευκολύνοντας τους ανθρώπους, όχι αχρηστεύοντάς τους.
Έτσι θα βρουν χρόνο όλοι να αναπτύσσουν ολόπλευρα όλες τους τις ικανότητες, να μορφώνονται, να κάνουν φίλους, να ταξιδεύουν, να διαβάζουν, να ζουν με την οικογένειά τους και να χαίρονται κάθε στιγμή της ζωής τους”. Ονειρεύομαι παράλογα πράγματα;
Από τον Κώστα Κάππα
(*) Ο Κώστας Κάππας είναι καθηγητής Ιατρικής Φυσικής του Ιατρικού Τμήματος Λάρισας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
