Μετά λοιπόν, τον Β. Παγκόσμιο Πόλεμο, με τις δύο πρωτοεμφανιζόμενες καταστροφικές ατομικές βόμβες, που ρίξανε στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα, οι «σύμμαχοι και φίλοι μας» Αμερικάνοι, το 1945, με τα τρομαχτικά εκείνα αποτελέσματα, τις εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, τις ακατονόμαστες υλικές και οικολογικές καταστροφές που πλήρωσε και εξακολουθητικά μέχρι τις μέρες μας πληρώνει αυτός ο λαός, έχουμε στη συνέχεια αμέτρητα δεινά στις χώρες – κράτη της υδρογείου που διέπραξαν και διαπράττουν εσαεί, χωρίς σταματημό οι υπερατλαντικοί Νατοϊκοί μας σύμμαχοι. Θυμίζοντας επιγραμματικά με κάποια αλληλουχία. Την Κορέα, που εμπόλεμα κομμάτιασαν και χώρισαν στα δύο (1950 – 1953). Το Βιετνάμ, με έναν πρωτόγνωρο φρικαλέο εικοσάχρονο πόλεμο (1955 – 1975) που ξερίζωσαν και εξαέρωσαν κάθε ζωική ύπαρξη σ’ αυτή τη φυλή, κομματιάζοντας και συντρίβοντας αναθηματικά έναν τεράστιο πανάρχαιο πολιτισμό του πλανήτη μας, κάνοντας νεκροταφεία ολόκληρες πολιτείες και γεμίζοντας την αμερικανική ήπειρο με φέρετρα. Για να πάμε στο Πακιστάν – Αφγανιστάν. Σ’ έναν πόλεμο, που τον ξεκίνησε το 1979 η Αμερική και στη συνέχεια συμμετείχε και η τότε Σοβιετική Ένωση. Ο οποίος κρατάει μέχρι σήμερα με διάφορες παραλλαγές και φονικούς ανταρτοπολέμους.
Για να έρθουμε πιο κοντά στα χωρικά μας ύδατα και εδάφη, στη φλεγόμενη, δεκαετίες τώρα Μέση Ανατολή, στη Βόρια Αφρική, στην Αίγυπτο με τον Νάσσερ (1956 – 1970) που τον δολοφόνησαν ελεύθεροι σκοπευτές πράκτορες το ΄70, οι «φίλοι μας» οι Αμερικάνοι. Χωρίς να ξεχνάμε βέβαια τη Νότια Αμερική και συγκεκριμένα τη Χιλή, με τη δολοφονία του Σαλβαδόρ Αλιέντε, τον Σεπτέμβρη του 1973, μέσα στο προεδρικό μέγαρο (τον αντικατάστησαν δηλαδή με τον πραξικοπηματία δικτάτορα Πινοσέτ). Για να θυμηθούμε συνεχίζοντας, τον Σαντάμ Χουσεΐν, τον πρόεδρο του Ιράκ, που τον κρέμασαν για τα πυρηνικά που τάχα παράνομα κατείχε (που δεν βρέθηκαν ποτέ από τους ειδικούς που έκαναν τη χώρα όλη φύλλο και φτερό) κατόπιν συνοπτικών διαδικασιών, από στημένο κατασκευασμένο δικαστήριο το 2006, στη Βαγδάτη. Τι να πρωτοθυμηθούμε και τι να πρωτοπαρουσιάσουμε από τα φοβερά, τρομαχτικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, των εθνών και των εκλεγμένων ηγεσιών, επιτελαρχών και στρατιωτικών που σχεδιάστηκαν σκοπευτικά και εκτελέστηκαν με ανομολόγητους τρόπους από το αμερικανικό στρατιωτικό πεντάγωνο ή τους διάσπαρτους Αμερικανούς πράκτορες ανά τον κόσμο. Διέλυσαν τη γειτονική μας Γιουγκοσλαβία, ξερίζωσαν και κατέστρεψαν δολοφονικά το λαό της με τα συμμαχικά Νατοϊκά πολεμικά όπλα το 1999 (επί Κλίντον) με τη δικαιολογία πως δεν μπορούσαν να βρούνε τον τότε εκλεγμένο πρόεδρο Μιλόσεβιτς – καταδιωκόμενο για εγκλήματα πολέμου τάχα.
Δολοφόνησαν φρικιαστικά τον Σεπτέμβρη του 2011, τον Μουαμάρ Καντάφι, πρόεδρο της Λιβύης επί σειρά ετών – «διότι δεν συνεμορφώθην με τας υποδείξεις» της αμερικανικής ηγεσίας.
Ενδεικτικά αναφέρουμε κάποια εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και κάποιες πολεμικές συρράξεις που διέπραξε η πολεμοκάπηλη εξωτερική πολιτική της Αμερικής, από την ανακήρυξή της ως υπερδύναμη του πλανήτη μας, με αφορμή την πρόσφατη δολοφονία του υποστράτηγου Σουλεϊμανί και των άλλων αξιωματικών του ιρανικού στρατού στην Τεχεράνη, που ξεσήκωσε την παγκόσμια κοινή γνώμη και την ανθρωπότητα στο πόδι, κατά διαταγή του Αμερικανού προέδρου κ. Τραμπ, επικαλούμενος πως το έκανε για να σταματήσει έναν επικείμενο πόλεμο που σχεδίαζε ο υποστράτηγος σε βάρος τάχα της Αμερικής, αυτό το επιχείρημα επικαλέστηκε στο διάγγελμά του ο πρόεδρος του αμερικανικού κράτους.
Τι παρατηρούμε με μια πρώτη ματιά, στα πραγματικά και αληθινά αυτά ιστορικά γεγονότα, που τα γνωρίζουμε από πολλές πηγές πληροφόρησης όλοι – εμείς απλά επιγραμματικά αναφέρουμε – στο πρόχειρο αυτό σημείωμα; Πόλεμος πατήρ πάντων, που μας λέει ο αρχαίος Εφέσιος φιλόσοφος Ηράκλειτος. Δηλαδή, η αμερικανική εξωτερική πολιτική εφαρμόζεται πολεμικά σε βάρος των λαών και του λαού μας (εκτός του Ισραήλ) με όποιες συνέπειες και κόστος εβδομήντα τόσα χρόνια τώρα, με τους εκάστοτε πρωθυπουργούς μας να τρέχουν να πάρουν τα διαπιστευτήρια από τους προέδρους των ΗΠΑ «αλαζονικά» μέχρι το «ατύχημα» με τους Τούρκους στο Αιγαίο – όπως δείχνουν τα πράγματα...
Από τον Δημήτρη Τσικούρα - Λογοτέχνη
