Είναι βαθιά χαραγμένο στην ψυχή των ανθρώπων να απαιτούν από τη ζωή να είναι όχι μόνον πολύχρονη αλλά και γαλαντόμος στην πρόσβασή μας σε κάθε γαιώδες παντός τύπου που προσφέρει ο κόσμος του σύμπαντος. Κανένας δεν απεχθάνεται το χρήμα, κανένας δεν χόρτασε τη δόξα, σε κανέναν δεν αρκεί η πλήρης οικογενειακή του ευτυχία και ανάπτυξή της και κανένας δεν παραδέχεται πως επέτυχε την πλήρη επαγγελματική του κορύφωση. Δεν θα αναφερθώ πως αποδέχεται ο άνθρωπος και το τέλος της ζωής του γιατί καλύπτεται από τα ιερά ευαγγέλια, στα οποία ομολογούν ότι ο Θεάνθρωπος Σωτήρας μου επικαλέσθηκε τον παντοκράτορα Πατέρα του ικετεύοντάς τον εάν είναι δυνατόν να αποφύγει τη δοκιμασία του τέλους της ζωής. Τον θάνατο, δυστυχώς, όταν επιτύχουμε τα όσα προαναφέρω και ξεστομίσουμε την κοινωνική καταξίωσή μας, τον λησμονούμε και κομπάζουμε λέγοντας: Ζήτω το εγώ. Εγώ τα έκανα όλα, εγώ δούλεψα, εγώ κουράστηκα, εγώ πρόβλεψα τα ατυχή μονοπάτια και τα προσπέρασα. Ανέδειξα την οικογένειά μου με χρηστά ήθη και πάντοτε πορευόμουν τον δρόμο της Αρετής. Τι ωραία παχιά και ευχάριστα λόγια. Πουθενά δεν αναφέρεται η μοίρα και χάθηκαν τα γραμμένα το κισμέτ και το πεπρωμένο. Ούτε η θεά τύχη που ασφαλώς έχει κάποια θέση στην τεράστια γκάμα των επιτυχιών του. Η τύχη όλων είναι θεά και σαν τέτοια δεν δύναται ο καθένας μας να την αγνοεί και εξισώνει με την αδάμαστη δύναμη της θέλησής του. Ένας σοφός όταν ρωτήθηκε, πώς αυτός ο τάδε ο ξακουστός και τρανός τα πέτυχε όλα στη ζωή του;
Είπε: Ήταν η σειρά του, έτυχε πάνω στη σύμπτωση. Βρέθηκε στον τόπο και τον χρόνο που έπρεπε να γίνει αυτός που έγινε, όταν το γενεαλογικό και οικογενειακό του αέναο γύρισμα των αιώνων έπρεπε να αναδείξει κάποιον.
Είναι νόμος μέσα στους αιώνες ένας από κάθε οικογενειακό δένδρο να γίνεται λαγός του χρήματος, της εξουσίας και κυβερνήτης ίσως του κόσμου. Αυτοί είναι και λέγονται επώνυμοι. Προσοχή όμως, αυτό μέσα στους χρόνους είναι και στιγμιαίο και οι όροι αντιστρέφονται γρήγορα. Ο επώνυμος μετατρέπεται σε άσημος και άγνωστος. Γι’ αυτό πρέπει να ζεις το σήμερα και πάντοτε να εργάζεσαι για βελτίωσή σου μέσα στα όρια του επιτρεπτού και να μην εκμεταλλεύεσαι και βλάπτεις τον συνάνθρωπό σου για προσπόριση παράνομων κερδών. Η θεά τύχη μάς παρακολουθεί και καμιά φορά παίρνει ανάποδες γιατί αντιπαθεί την απληστία, την αχαριστία και την έχθρα. Τότε γίνονται οι μεγάλες ανατροπές και ο οποιοσδήποτε μέγας και πολύς θυμάται τη θεά με το πεπρωμένο. Οι γνωστοί και οι φίλοι λοιδορούν τον παθόντα και οι άλλοι λένε. Άτυχος ο καημένος, τον εγκατέλειψε γρήγορα η τύχη του και όταν γυρίσουν στην πλάνη συμπληρώνουν. Κατά τα έργα του αλληλούια.
Όλα λοιπόν γίνονται σαν την τήρηση κάποιου προγράμματος. Από την ημέρα που ο μέγας μας πλάστης πάτησε τα κουμπιά της ζωής του σύμπαντος κόσμου, το κάθε νοήμον ή όχι ζει και κινείται ενήμερη ή πένεται ανάλογα από τη θέση τον χρόνο και το περιβάλλον που ζει. Τόπος και χρόνος είναι οι επανωτές ευκαιρίες και συγκυρίες που θέλουν, επιδιώκουν και ονειρεύονται όλοι οι άνθρωποι. Εκεί ο νέος είναι το Άσπρο και το μαύρο-κορόνα ή γράμματα. Κανένας δεν είναι βέβαιος για την ακολουθία των επιτευγμάτων του. Κανένας δεν αυτοπροσδιορίζεται και κανένας δεν πράττει κατά το δοκούν. Όποιος το πιστεύει αυταπατάται. Και τώρα ας μου επιτραπεί να συνεχίσω με μια ιστορία. Ήταν κάποτε ένα κομμάτι δέρμα γυαλιστερό και ωραίο. Ήθελε όμως να γίνει κάτι καλύτερο, είχε φιλοδοξίες να γίνει κάτι χρήσιμο για τους ανθρώπους. Η φιλοδοξία του εισακούσθηκε και βρέθηκε στα χέρια κάποιου τεχνίτη που το έκανε ένα ωραίο ζευγάρι παπούτσια. Τι χαρά που έκανε! Χάρηκε όμως περισσότερο όταν το τοποθέτησαν μέσα σε μια βιτρίνα ενός καταστήματος. Από εδώ έλεγε θα με αγοράσει κάποιος ωραίος νέος και θα με πάει σε γάμους και γιορτές και όλοι θα θαυμάζουν τα ωραία παπούτσια του. Και η μέρα αυτή ήλθε. Ένας νέος μπήκε στο μαγαζί και ζήτησε να τα αγοράσει. Αυτό το ζευγάρι θέλω είπε, πλήρωσε και ο καταστηματάρχης τα πακετάρισε. Ορίστε, είπε, λεβέντη στον νέο και με γεια σου. Τότε τα μάτια του νέου βούρκωσαν και κύλισαν δύο σταγόνες δακρύων. Τι συμβαίνει παιδί μου του λέει ο καταστηματάρχης; και ο νέος απάντησε. Τα παπούτσια αυτά δεν είναι για εμένα. Τα αγόρασα για το παντοτινό ταξίδι του πατέρα μου που πέθανε χθες. Είναι τα τελευταία του. Δάκρυσε και ο καταστηματάρχης αλλά και εμείς τα παπούτσια εάν ήταν δυνατόν θα κλαίγαμε. Τα μεγαλειώδη όνειρά μας και οι φιλοδοξίες γκρεμίστηκαν. Έτσι γίνεται με τους ανθρώπους. Με όνειρα και μεγάλες φιλοδοξίες ψηφίζουν για νέους ταγούς που με το στόμα τους μάγεψε. Δυστυχώς όμως και οι νέοι κυβερνήτες δεν έκαναν αυτά που έταξαν. Ξεγέλασαν τους ψηφοφόρους τους γιατί είδαν και άκουσαν μόνο την όψη του και τα λόγια του. Το μυαλό τους που δεν φαίνεται γιατί είναι πίσω από το κεφάλι άλλα σκέπτονταν και άλλα έκαναν. Τα λόγια είναι Verba Volent. Επεα πτερόεντα και οι ελπίδες φρούδες. Οι αιώνες φεύγουν και έρχονται αλλά έτσι είναι και οι άνθρωποι. Έρχονται και απέρχονται και πάντοτε όλοι διάγουν περί τα αυτά άνευ ουδενός πλήρως ευχαριστημένον.
Από τον Βασίλειο Λέτσικα
