Του Χρήστου Τσαντήλα
ΚΑΙ εγένετο λοιπόν μνημόνιο! Και, κατά τας υπογραφάς και υποσχέσεις, αναμένεται τώρα, να αρχίσουμε οι Έλληνες να μπαίνουμε επιτέλους, σε μια σειρά... Και χρειάστηκε (για να το κάνουμε, αυτό που εξαρχής μας υποχρέωναν οι τροϊκανοί) να... στυλώσουμε τα πόδια, για ένα ολόκληρο εξάμηνο! Να αντισταθούμε, να στραγγίσουμε από χρήμα! Με δημοκρατικό πείσμα και λαϊκό δημοψήφισμα. Και στο τέλος, να πέσουμε ηρωικά. Παλικαρίσια. Να υποκύψουμε, λόγω...εθνικής αφραγκίας!
ΠΟΥ να φανταστώ (σε αντίστοιχη θέση με τον πρωθυπουργό μας Αλέξη), τον γέρο του Μοριά, να λέει: «Είναι πολλά τα λεφτά ορέ γκιαούρηδες! Κι εμείς δεν έχουμε δεκάρα!». Και ευθύς, οι εξεγερμένοι και υποδουλωμένοι Έλληνες, να βγουν απ' τα ταμπούρια, να αφήσουν τα κατσάβραχα, τα κάστρα και τις πολεμίστρες, να πετάξουν άρματα και γιαταγάνια και να ξαναφωνάζουν όλοι μαζί: Μνημόνια ορέ και πάλι μνημόνια! Να λαδώσει το έντερο! Ποιος κάθεται να πολεμήσει τώρα... Θα τους τα πάρουμε τα δανεικά, θέλουν δεν θέλουν θα μας τα δώσουν! Και αυτό θα είναι η νίκη του έθνους!
ΚΑΠΟΙΟΙ μάλιστα, ετοιμάζονταν να προτείνουν, ώστε η ημέρα υπογραφής του νέου μνημονίου, από την (πρώτη φορά αριστερά) κυβέρνηση, να κηρυχθεί επίσημη εθνική αργία! Καθώς, τώρα με την κρίση, δεν υπάρχει και πολλή δουλειά, κάααθονται που κάααθονται οι περισσότεροι Έλληνες, δεν θα μας πέσει πλάκωμα και μια μέρα παραπάνω... Άλλωστε όλο για τριήμερα ψάχνουμε, να κουμπώσουμε και κανένα ρεπό από κοντά, ίσως και μια κοπάνα και να την κάνουμε βδομάδα τη γιορτή! Με τέτοια νοοτροπία δεν πτωχεύσαμε; Γιατί να το κρύψουμε άλλωστε - που έλεγε και ο αιωνόβιος...
ΓΙΑ πλάκα μοιάζει, αλλά κάτι μου λέει ότι σε λίγο καιρό, αφού περάσει ο φορολογικός «καύσωνας» του φθινοπώρου και εφόσον ...επιζήσουμε, ως περίεργος λαός που είμαστε, θα αρχίσουμε να «συμπαθούμε» τα μνημόνια (και να σιχτιρίζουμε εκείνους που μιλούσαν για ... σκισίματα και Κούγκια), επειδή διόρθωσαν κάποιες χοντρές αδικίες. Κάτι που έπρεπε να είχαμε πράξει, χρόνια τώρα, από μόνοι μας, δίχως να μας το επιβάλει κανείς. Δεν είναι λίγες οι φορές που σε συζητήσεις άκουσα, τον ίδιο αφορισμό, κρίσεις ειλικρίνειας, απίστευτα πράγματα: «Καλά μας κάνουν, δίκαιο έχουν. Αφού δεν μπορούσαμε από μόνοι μας να βάλουμε τάξη στα βασικά, θα μας βάλουν αυτοί... ».
ΠΩΣ γίνεται να υπάρχουν στην Ελλάδα συνταξιούχοι 50άρηδες; Αλλά και 40άρηδες! Πού το πας... Πώς επιτρέψαμε τόσα χρόνια την αδικία που γίνεται με την απόδοση των συντάξεων; Πόσο απλό ήταν και λογικό, και δεν το εφαρμόσαμε, αυτές να αποδίδονται σε ποσά, ανάλογα με τις κρατήσεις που έγιναν στον καθένα μας; Γιατί οι δήμαρχοι για παράδειγμα, με δύο θητείες, να παίρνουν διπλή και ολόκληρη σύνταξη; Θα έπρεπε να μας το επιβάλει κάποιος να γίνει αναλογική, σύμφωνα με τις κρατήσεις τους; Δεκάδες τέτοια, τις αδικίες όλοι γνωρίζουμε...
ΔΕΝ πρόκειται βεβαίως να συμπαθήσει κανείς τα μνημόνια, όσο λογικές προτάσεις κι αν περιέχουν σε ορισμένα θέματα. Και αυτό διότι έχουν μια βασική αδυναμία. Επιβάλλονται με βαρύτητα, στα μικρομεσαία και χαμηλά στρώματα, «τα παίρνουν» με απλά ελληνικά, από μισθωτούς και συνταξιούχους. Και αυτό είναι το έγκλημα, για το οποίο κανείς δεν φαίνεται να πληρώσει!
