φυσιολογικά θα έπρεπε να υπήρχαν σε χρήση στη Σκιάθο, στη Σκόπελο και στα παραθαλάσσια χωριά του Πηλίου, όπως π.χ. είναι το όνομα Ακτή, το οποίο συνάντησα στη Σκιάθο. Είναι παράξενο, λοιπόν, το γεγονός ότι Θεσσαλοί των πεδινών και των ορεινών οικισμών της Καρδίτσας, των Τρικάλων και της Ελασσόνας, οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με τη θάλασσα και απείχε από τους οικισμούς τους πολλά χιλιόμετρα, να ονομάζουν τα παιδιά τους Θαλασσινό και Θαλάσσω. Η Θαλάσσω, λοιπόν, αναφέρεται τον 16ο αιώνα στο Μάρκο του Παλαμά, στην Πεζούλα, στο Νεοχώρι και στο Μορφοβούνι της λίμνης του Πλαστήρα, στο Πεδινό και στο Προάστιο της Καρδίτσας, το 1592/1593 στο Δομένικο, στο Νεοχώρι της Καρδίτσας και στον Τύρναβο, το 1613/1614 στη Διάβα της Καλαμπάκας και στους Ταξιάρχες των Τρικάλων. Τον 17ο αναφέρεται στην Ελασσόνα και τον 18ο αιώνα στα Τρίκαλα, στη Λάρισα (1714) και στον Όλυμπο (17ος/18ος αι.). Με την ιδιωματική (θεσσαλική) μορφή, Θαλάσσου το συνάντησα στον Τύρναβο, το 1674, και στον Όλυμπο τον 17ο-18ο αιώνα, να το φέρουν τρεις συνολικά γυναίκες. Ο Θαλασσινός για πρώτη φορά αναφέρεται το 1520 στον διαλυμένο οικισμό Λυκόβιανη, κοντά στην Κρανιά της Καρδίτσας, το 1613 στην Ασπροκκλησιά της Καλαμπάκας, στα βόρεια Χάσια, και τον 16ο/17ο αιώνα στο Αγναντερό της Καρδίτσας. Τη λογία μορφή του, Θαλάσσιος, συνάντησα μόνο μία φορά, τον 16ο αιώνα, στο Πεδινό της Καρδίτσας. Περισσότερα άτομα έφεραν την απλή λαϊκή μορφή του, Θαλάσσης. Εκτός από έναν άνδρα στην περιοχή της Φαρκαδόνας (1520), όλοι οι άλλοι ζούσαν στα χωριά της Ελασσόνας: στον Σπαρμό (1602), στην Ελασσόνα (1633), στο Παλιόκαστρο (1796) και στον Όλυμπο, απροσδιόριστα (17ος-18ος αιώνας).a Όπως έχω ήδη αναφέρει, η μελέτη των θεσσαλικών βαφτιστικών καλύπτει την περίοδο 15ου – 19ου αιώνα, κυρίως μέχρι το 1881. Μερικά από τα ονόματα του Λεξικού μου εξακολουθούν να υπάρχουν, οδεύοντας προς την οριστική εγκατάλειψη. Μερικοί αναγνώστες των άρθρων μου με ενημερώνουν και τους ευχαριστώ. Ο κ. Νίκος Πενήντας με πληροφόρησε ότι μία γνωστή του εκπαιδευτικός λέγεται Σεβαστή, ο κ. Δημ. Ζαχείλας μου ανέφερε ότι είχε συμμαθήτριες μία Σεβαστή και μία Σύρμω, ο κ. Θόδωρος Ζυγανιτίδης ανέφερε ότι ένας κάτοικος του Σαρανταπόρου έχει το επώνυμο Βαμπούλης (ενώ στα Τρίκαλα απαντάται ως Βαμπούλας), η κ. Ευδοκία Ποιμενίδου με πληροφόρησε ότι στη Θράκη χρησιμοποιούνται ακόμα τα ονόματα Σύρμω και Συρμούλα και ο κ. Βαγγέλης Κυριάκης ανέφερε μία Σύρμω, διευθύντρια ενός σχολείου της περιοχής μας. Τέλος, ο κ. Νίκος Σιώκης μου ανέφερε ότι στο βλαχόφωνο Νυμφαίο απαντάται η Σύρμω και ο κ. Νίκος Παπαοικονόμου ότι στη Χαλκιδική το όνομα Σύρμω είναι πολύ διαδεδομένο.
Από τον Κώστα Σπανό, εκδότη του «Θεσσαλικού Ημερολογίου»
www.thessaliko.gr
