Επιστρέφουν για να μας πάνε στα χρόνια της πρώτης νιότης. Κυρίως σ' αυτά, δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί. Αυτό συμβαίνει όπως διαπιστώνω και σε μένα. Εκεί στα νεανικά μου χρόνια, περιστρέφομαι, για να θυμηθώ να αναπολήσω τη γειτονιά όπου μεγάλωσα και έζησα, έως ότου φύγω οριστικά απ' αυτή.
Στη συνοικία των Αμπελοκήπων, τα Ταμπάκικα.
Η φήμη της δεν ήταν κι από τις καλύτερες στα χρόνια του πενήντα - εξήντα, με ανθρώπους ύποπτους, που σύχναζαν στα μικρομάγαζα μιας συγκεκριμένης περιοχής. Μόνο εκεί ορισμένοι περιθωριακοί άφησαν το στίγμα τους με την ανάρμοστη φασαριόζικη συμπεριφορά τους. Η υπόλοιπη συνοικία ήταν ήσυχη, από ανθρώπους του μόχθου, της εργατιάς, της φτωχολογιάς.
Όμως της αξιοπρέπειας, της εντιμότητας, με το συνεχή τρέξιμο, το άγχος για τον επιούσιο. Ήταν οικογενειάρχες σωστοί και ονειρεύονταν ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά τους. Στη συνοικία των Αμπελοκήπων στην καρδιά αυτής, δεσπόζει ο μεγαλοπρεπής ναός της Παναγίας. Γιορτάζει πολλές φορές το χρόνο, και στη χάρη της αμέτρητοι οι προσκυνητές, αποζητούν την προστασία την ευλογία της.
Η εκκλησία έχει δύο εισόδους, την κεντρική την επίσημη και η ανεπίσημη απ' την πίσω πόρτα της. Βγαίνοντας σαν βαδίσεις λίγα μέτρα θα βρεθείς σ' ένα στενό δρομάκι όπου σε πάει κατευθείαν στο ποτάμι του Πηνειού. Κατά μήκος λοιπόν απέναντι απ' τις όχθες του υπάρχει η οδός Γκύζη.
Σ' αυτή θα πάμε μαζί, εφόσον άγνωστη σε πολλούς θέλω να τη γνωρίζουμε όπως παλιά. Με το πέρασμα του χρόνου κι αυτή έχει αλλάξει αρκετά, όπως κι όλη η πόλη μας, η αγαπημένη μου Λάρισα έχει υποστεί πολλές σημαντικές τροποποιήσεις που δεν θα 'πρεπε να είχαν γίνει. Της λείπει το χρώμα, το σήμα κατατεθέν της, η ταυτότητά της.
Θα αναφέρω τα υπέροχα νεοκλασικά της, τη Δημοτική αγορά, κι άλλα πολλά απ' την παλιά Λάρισα που τόσο ωραία μας παρουσιάζει γράφοντας απλά, κατανοητά, ο γιατρός και συγγραφέας Νίκος Παπαθεοδώρου, στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ την οποία διαβάζω ανελλιπώς.
Καθώς η θύμησή μου με οδηγεί στην παλιά οδό Γκύζη, με τις μονοκατοικίες της, η μία κοντά στην άλλη, με τις αυλές να 'ναι ολάνθιστες, καταπράσινες, χάρμα ομορφιάς και ευωδίας.
Όλα αυτά από τη μία πλευρά της οδού, από την άλλη απέναντι στην κοίτη του ποταμού πίσω από ένα τσιμεντένιο, χαμηλό τοίχωμα υπήρχαν δένδρα πανύψηλα, πυκνά και όταν ο δυνατός αέρας περνούσε ανάμεσα απ' το φύλλωμά τους ιδίως τα βράδια του χειμώνα, ο θόρυβος τρομακτικός, ηχούσε ως πέρα σ' όλη την περιοχή του ποταμού. Σε κυρίευε φόβος εφόσον ο φωτισμός του δρόμου ελάχιστος. Θυμάμαι να τον διασχίζω τρέχοντας στο σκοτάδι πηγαίνοντας για το σπίτι μου.
Εκεί, λοιπόν, στον στενό δρόμο του Γκύζη από την πλευρά των μονοκατοικιών υπήρχε το εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας ιδιοκτησίας Τσιρούκη που απασχολούσε αρκετούς άνδρες και γυναίκες στη δούλεψή του. Ο θόρυβος των μηχανών αντηχούσε ως πέρα δημιουργικά. Με το πέρασμα του χρόνου σταμάτησε η λειτουργία του, έκλεισε και παρέμεινε ερειπωμένο, εγκαταλελειμμένο έως ότου στη θέση του οικοδομήθηκαν δύο πολυώροφες πολυκατοικίες, που διαθέτουν μεγάλες βεράντες με θέα το ποτάμι είναι μοναδικά.
Ο χώρος γύρω από αυτό από καιρό έχει αξιοποιηθεί κατάλληλα, καθώς τα πελώρια δέντρα, η πολύ πυκνή βλάστηση αδιαπέραστη κόπηκε, καθάρισε, άνοιξε κι έγιναν δρόμοι για περίπατο, αναψυχής μες στο πράσινο, δίπλα στη ροή του νερού του Πηνειού να κυλά ήσυχα, είναι όαση δροσιάς, ομορφιάς, γαλήνης για όλους μας στην πόλη. Σίγουρα όλες οι αλλαγές πάνω σ'αυτή είναι για το καλό της.
Δεν θα μπορούσε να παραμείνει για πάντα εκείνη η παλιά Λάρισα που βλέπουμε στις εικόνες της. Πρέπει να 'ναι σύγχρονη και λειτουργική, όμως είμαι της γνώμης πως κρατάμε το παλιό, μετρά η αξία του ή ιστορία του. Δεν αρνούμαι και το καινούριο, να δένουν αρμονικά, να αποτελούν κόσμημα για την πόλη.
* Από την Κωνσταντίνα Κότση
* Η Κωνσταντίνα Κότση είναι μέλος της Ενωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και της Ε.Λ.Ο.Σ.Υ.Λ.
