άνθρωπο στη ζωή αυτή και ότι το μέλλον ανήκε στους Χριστιανούς. Από τα διάφορα δε περιστατικά της ζωής του Αγίου τα πλέον αξιοπρόσεκτα, κατά τη γνώμη μου, ήταν τα εξής: α) Η γνωριμία του με τον Μ. Κων/νο: Κατά τη νεότητά του ο Αρτέμιος είχε καταταγεί στον στρατό του Μ. Κων/νου, που περνώντας το 311 τις Άλπεις, είδε στον ουρανό το θαυμαστό σημείο του Σταυρού με την επιγραφή «Τούτω νίκα». Αυτό δε το σημείο του Σταυρού, που άστραφτε στον ουρανό «υπέρ τον ήλιον», το είδε τότε μαζί με όλο τον στρατό και ο ίδιος ο Αρτέμιος, που στάθηκε από τη στιγμή εκείνη στο πλευρό του Μ. Κων/νου σε όλες τις δύσκολες στιγμές. Για τη φιλία του δε αυτή, ο Μ. Κων/νος τον ανακήρυξε Αυγουστάλιο της Αλεξάνδρειας, δηλ. άρχοντα - στρατηγό για τις τελετές που γίνονταν προς τιμήν των διαδόχων του Αυγούστου κατά την επιστροφή τους από νικηφόρες μάχες. β) Η πρωτοστασία του στη μεταφορά ιερών λειψάνων στην Κων/πολη: Ιδιαίτερη αγάπη όμως προς τον Αγιο Αρτέμιο δεν έδειχνε για την πιστότητά του μονάχα ο Μ. Κων/νος, αλλά και ο γιος του Κωνστάντιος, που του ανέθεσε τη μεταφορά των ιερών λειψάνων του αποστόλου Ανδρέα από την Πάτρα και του ευαγγελιστού Λουκά από τη Θήβα. Στο αίτημα όμως εκείνο του αυτοκράτορα οι Χριστιανοί της Πάτρας αντιδρούσαν στην αρχή έντονα, γιατί δεν ήθελαν να αποχωριστούν τα ιερά λείψανα του πολιούχου και προστάτη τους. Για τούτο ο άγιος υπέδειξε τότε στους Πατρινούς εύσχημα να ζητήσουν από τον βασιλιά, σαν αντάλλαγμα, κάτι πάρα πολύ σπουδαίο για την πόλη τους, δηλ. την κατασκευή νέου υδραγωγείου, που θα έφερνε νερό στην Πάτρα από το όρος Παναχαϊκό. Με τον τρόπο δε αυτό ξεπέρασε την αντίδραση των Χριστιανών της Αχαΐας και μετέφερε τελικά το ιερό λείψανο του αποστόλου Ανδρέα στην Κων/πολη. γ) Η συμπαράστασή του σε δύο αδικούμενους ιερείς και η υπομονή του στα βασανιστήρια: Ύστερα από τον Κωνστάντιο (337-361) έγινε αυτοκράτορας το 361 ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, που πρόσταξε ένα διωγμό σκληρό και ύπουλο εναντίον των Χριστιανών. Κατά τον διωγμό δε αυτό οι άνθρωποι του αρνησίθρησκου βασιλιά συνέλαβαν αρχικά δύο ζηλωτές στη πίστη τους ιερείς της Αντιόχειας, τον Ευγένιο και το Μακάριο, που άρχισαν να ανακρίνουν και να πιέζουν, για να αρνηθούν τη Χριστιανική πίστη. Ύστερα δε από την αποτυχία των προσπαθειών τους, διατάχθηκε η άγρια μαστίγωσή τους. Την ώρα όμως των βασανισμών, που εκείνοι υπέμειναν καρτερόψυχα, εισπήδησε στο μέσο των δικαστών ο Αρτέμιος και στρεφόμενος προς τον παρόντα εκεί αυτοκράτορα είπε "Βασιλιά μου γιατί δέρνεις ανελέητα άγιους ανθρώπους, για να αρνηθούν την πίστη τους, εφόσον δεν έφταιξαν σε τίποτε; Ξεχνάς ότι και συ είσαι άνθρωπος όμοιος με όλους τους άλλους ...Μάθε λοιπόν ότι η δύναμη του Χριστού είναι ανίκητη και αήττητη στους αιώνες". Ακούγοντας τα πιο πάνω, ο Ιουλιανός πρόσταξε τότε να αφαιρέσουν παρευθύς τη ζώνη του αξιώματός του και να μαστιγώσουν τον άγιο με βούνευρα, ενώ εκείνος έμεινε, παρά τα πιο πάνω, ακλόνητος στην πίστη του, σαν να έπασχε κάποιο άλλο σώμα. δ) Η ομολογία του Χριστού μπροστά στον αυτοκράτορα: Ύστερα από τα βασανιστήρια, διατάχθηκε ο εγκλεισμός του αγίου στη φυλακή, ενώ την επόμενη ημέρα ο Ιουλιανός τον κάλεσε να προσφέρει θυσία στον ψευτοθεό Απόλλωνα, για να τον απαλλάξει από κάθε κατηγορία, νομίζοντας ότι αυτός είχε φονεύσει τον πατέρα του. Για τούτο ο άγιος τον διαβεβαίωσε τελικά ότι για τίποτε στον κόσμο δεν θα αρνιόταν την πίστη του Χριστού, στην οποία, σε μια αποστροφή του λόγου, παρακάλεσε και τον ίδιο να ξαναγυρίσει, γιατί η ευσπλαχνία Του είναι απροσμέτρητη και είναι πάντοτε έτοιμος να τον δεχθεί και πάλι κοντά Του. Ο Ιουλιανός όμως παρέμεινε ασυγκίνητος. Για τούτο εξύβρισε τον άγιο και πρόσταξε να τον βασανίσουν πιο σκληρά με πυρωμένες σούβλες, ενώ ο ίδιος «όρμησε επί την Δάφνην», για να ριχτεί στις ακολασίες, τις χαρακτηριζόμενες και ως ασωτίες, ως μη σώζουσες δηλαδή τον άνθρωπο.
Από τον Αχ. Πιτσίλκα, Δρ Θεολογίας
