που επιβεβαιώνουν και αποδεικνύουν, συγκρίνοντας το παρόν με το μέλλον, τη διαχρονικότητα του σκοταδισμού. Τραγικά παραδείγματα του μεσαιωνικού σκοταδισμού των νεότερων χρόνων αποτελούν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι με τις εκατόμβες των θυμάτων. Ειδικότερα, η γενοκτονία των Ποντίων και η εικόνα του Αουσβιτς είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις, που ξεδιπλώνουν και προβάλλουν με έντονο και απόλυτο τρόπο τη θηριωδία και την παράνοια των κατακτητών, αλλά και την αγριότητα και τον κυνισμό του ανθρώπινου είδους. Είναι περιπτώσεις που κλονίζουν συθέμελα τη λογική και πληγώνουν την ελπίδα. Είναι περιπτώσεις, που μετατρέπονται σε ένα αιώνιο ουρλιαχτό, που βγαίνει απ' τα σωθικά της ιστορίας. Όταν είσαι νέος βλέποντας την κατρακύλα και τον εξευτελισμό του ανθρώπου από την περιρρέουσα βία, ελπίζεις ότι αύριο όλα θα αλλάξουν. Γερνάς και νιώθεις ότι ξαναζείς το παρελθόν και ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, τα ίδια και τα ίδια. Μήπως τα κράτη θα πρέπει να μιμηθούν το παράδειγμα του Νέλσον Μαντέλα και Φρέντερικ ντε Κλερκ, τους «ειρηνευτές του 1991» (Νόμπελ Ειρήνης 1993); Να αντιληφθούν ότι χωρίς τον Μαντέλα και τον Κλερκ οι λευκοί και οι μαύροι της Νότιας Αφρικής θα ζούσαν για γενιές ολόκληρες τον πιο αιματηρό φυλετικό πόλεμο στην ιστορία. Μήπως θα χρειαστεί η ανθρωπότητα στη σημερινή ιδίως εποχή, που υπάρχει έξαρση του εθνικισμού, της ανεργίας και της μετανάστευσης, που ναρκοθετούν την ειρήνη, να θωρακίσει τη δημοκρατία και την προστασία των πολιτικών δικαιωμάτων; Μήπως τα κράτη θα πρέπει να ασχοληθούν περισσότερο με τον άνθρωπο, παραμερίζοντας τους ανταγωνισμούς, να τον αποσπάσουν από την περιχαράκωσή του στην αλλοτρίωση, αδιαφορία και απάθεια, που επιδεικνύει τα τελευταία χρόνια; Για να θυμηθούμε τον Κορνήλιο Καστοριάδη, οι άνθρωποι έχουν γίνει «πολίτες ιδιωτικοποιημένοι, που έχουν πέσει με τα μούτρα σ' αυτό που ονομάζω καταναλωτισμό και τηλεοπτικό αυνανισμό». Μήπως τα κράτη θα πρέπει να πλάσουν νέα οράματα ενεργοποιώντας την ανθρωπιά και την αγάπη στον συνάνθρωπο; Γιατί κάποτε τα κράτη θα πρέπει να σταματήσουν να βγάζουν σκελετούς από το ντουλάπι της ιστορίας. Γιατί κάποτε οι άνθρωποι πρέπει να αντιληφθούν ότι σε κάθε πόλεμο αυτός που ηττάται είναι ο άνθρωπος και ο πολιτισμός. Γιατί κάποτε θα πρέπει να σφραγίσει για πάντα τις καρδιές των ανθρώπων το μήνυμα των στίχων των Beatles, που δεν θα πάψει ποτέ να είναι επίκαιρο. «Το μόνο που λέω είναι δώστε μια ευκαιρία στην ειρήνη».
Από τον Αστέριο Καζλάρη
