Οι δύο αυτοί πολιτικοί φορείς ως κύριοι εκφραστές της μεταπολιτευτικής Ελλάδας είναι – όπως και όλα τα κόμματα - συλλογικές οντότητες, που λειτουργούν με τη μορφή νομικών προσώπων κατά τη νομική ορολογία. Και όπως όλα τα κόμματα, τα δύο συγκεκριμένα τα αποτελούσαν εκατομμύρια Ελλήνων. Κάποιες χιλιάδες από αυτά αποτελούσαν τις ηγετικές ομάδες, τους υπουργούς, τις κοινοβουλευτικές εκπροσωπήσεις και τα φυσικά πρόσωπα που κατά καιρούς στελέχωναν τα Υπουργεία, τις Αποκεντρωμένες Διοικήσεις καθώς και τις ΔΕΚΟ της χώρας. Μέσα στους πολιτικούς σχηματισμούς, που αντικατοπτρίζουν το κοινωνικό σύνολο του τόπου υπάρχουν άνθρωποι ικανοί και ανίκανοι, ευφυείς και ανόητοι, καλοί και κακοί, μέτριοι ή ειδικού πολιτικού βάρους. Υπάρχουν και οικονομικοί εγκληματίες.
Τα κόμματα ούτε μπορούν, ως συλλογικότητες, ούτε είναι δυνατόν να δημιουργούν θετικά ή αρνητικά γεγονότα. Είναι κάθε φορά συγκεκριμένοι άνθρωποι που πιστώνονται ή χρεώνονται τα θετικά ή αρνητικά προτάγματα, τις πράξεις ή τις παραλήψεις της εκάστοτε συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης. Αναγράφοντας λοιπόν ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν έφεραν την κρίση, δεν έγραψα παρά το αυτονόητο. Αντιλαμβάνομαι ότι πολλές φορές τα αυτονόητα καταντούν ζητούμενα.
Μιλώντας για τη χρεοκοπία της χώρας, αυτή πρέπει να χρεωθεί σε πολιτικές, ή για την ακρίβεια σε πράξεις ή παραλείψεις, συγκεκριμένων ανθρώπων. Εάν λ.χ. οι κύριοι Αλογοσκούφης και Παπαθανασίου ως υπεύθυνοι υπουργοί έβαζαν φραγμό στη διασπάθιση δημοσίου χρήματος θα είχε αποφευχθεί ο εκτροχιασμός. Πιθανότατα, αν όχι βέβαια, υπήρχαν είτε στο ΠΑΣΟΚ είτε στη ΝΔ πρόσωπα ή ομάδες πίεσης για ικανοποίηση αιτημάτων στα πλαίσια του ελληνικού συντεχνιασμού και πελατειασμού. Τα υπεύθυνα όμως Υπουργεία για τον έλεγχο των δαπανών όφειλαν να αντιδράσουν. Στην περίπτωση του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή, των δύο υπουργών του επί των Οικονομικών, και του κ. Παυλόπουλου υπευθύνου για τον διορισμό 200 και πλέον χιλιάδων ανθρώπων δεν μπορεί να βρεθεί δικαιολογία για την οικονομική καταβύθιση της δεύτερης κυρίως κυβερνητικής περιόδου.
Ειδικότερα οι δύο αρμόδιοι υπουργοί γνώριζαν καλά τι συμβαίνει με τις δημόσιες δαπάνες. Γνώριζαν επίσης καλύτερα, ότι από το 2004 μέχρι και τις αρχές του 2009, το πρωτογενές χρέος της γενικής Κυβέρνησης είχε εκτιναχθεί άνω των 100 από το σύνολο των 290 δισ. ολόκληρης της μεταπολιτευτικής περιόδου 1974 – 2009. Δεν βρίσκεται δικαιολογία γι’ αυτή την εκτίναξη του χρέους. Αμφιβάλλω δε αν η συντριπτική πλειοψηφία του στελεχιακού δυναμικού των δύο Κυβερνήσεων Καραμανλή γνώριζε τι συμβαίνει. Υπήρχαν οι ετήσιες εκθέσεις της ΤτΕ. Αν προσέχονταν από όποιους ειλικρινά ενδιαφέρονταν θα μπορούσαν να ζητηθούν εξηγήσεις για τα αριθμητικά μεγέθη. Δυστυχώς στο εγχώριο πολιτικό κατεστημένο δεν υπήρξε από πάρα πολλούς ιδιαίτερη υπευθυνότητα. Ελάχιστοι υπήρξαν εκείνοι που έχουν διασώσει, όσο μπόρεσαν, αυτό που αποκαλείται Ελληνικό Κράτος.
Ας δούμε λίγο τις χρονιές 1974 – 2004. Για 30 χρόνια το δημόσιο χρέος είχε φτάσει στα 180 περίπου δισ. ευρώ μαζί με το έως τότε ελληνικό εξωτερικό χρέος. Η δυσαναλογία μεγεθών ως προς το δημόσιο χρέος των 30 ετών και των 5 μετά το 2004 είναι …μεταφυσικών διαστάσεων. Επιπλέον καλό είναι να έχουμε υπόψη ότι τα πλουσιότερα κράτη του κόσμου έχουν, σε σχέση με το ΑΕΠ, υπέρμετρο ποσοστό δημοσίου χρέους, που φτάνει ακόμη και το 1000%. Ταυτόχρονα πολύ φτωχές χώρες δεν έχουν χρέη, γιατί ως αναξιόχρεες δεν μπορούν να δανειστούν. Αυτό συνέβαινε και με την Ελλάδα όλα τα χρόνια μέχρι τη μεταπολίτευση. Εκείνοι που επιχειρηματολογούν περί μικρού δημοσίου χρέους επί Καραμανλή είναι εκτός πραγματικότητας. Η ελληνική μεγέθυνση μεταξύ 1974 – 2004 επέτρεπε την εκπλήρωση των χρεών μας και με συνετό εξωτερικό δανεισμό. Η οικονομική (;)όμως πολιτική της 5ετίας Καραμανλή, και ενός εξειδικευμένου προσωπικού των Υπουργείων δημιούργησε ανεξέλεγκτη κατάσταση. Χάθηκε ο έλεγχος. Και δυστυχώς δεν χάθηκε, αλλά από συγκεκριμένα πρόσωπα αφέθηκε να χαθεί.
Κάποιες πρόσθετες παρατηρήσεις τώρα ώστε ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης, ότι το δημόσιο χρέος από μόνο του δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Η Ιαπωνία έχει σήμερα απολύτως εξυπηρετούμενο δημόσιο χρέος 238%, ενώ της Ελλάδας είναι πολύ λιγότερο (182%). Το χρέος του Λουξεμβούργου σε δισ. ευρώ είναι διπλάσιο της Ελλάδος, αλλά λόγω του πολύ υψηλού ΑΕΠ ανέρχεται μόνο σε 23%. Το χρέος επίσης των ΗΠΑ σε δολάρια είναι 19,5 τρισ. δολάρια. Όμως το μέγεθος της χώρας, η διεθνής ισχύ της και το υπερτριπλάσιο του Ελληνικού ΑΕΠ δεν δημιουργεί πρόβλημα στη χώρα αυτή. Και η Σιγκαπούρη – μια από τις πλουσιότερες οικονομίες του πλανήτη – έχει χρέος 104% του ΑΕΠ, αλλά η οικονομία της είναι ανθηρή και τα χρέη της είναι στο σύνολό της εσωτερικά, συνεπώς και απόλυτα διαχειρίσιμα.
Η Ελλάδα με την είσοδο του 21ου αιώνα εμφάνισε σοβαρό έλλειμμα ανταγωνιστικότητας, και υπερβολικού αρνητικού ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών. Το 2006 για παράδειγμα οι εισαγωγές μας ήταν διπλάσιες από τις εξαγωγές. Καθώς μάλιστα η χώρα δανειζόταν αφειδώς χρήματα τα οποία οι πολίτες της αγοράζοντας ξένα καταναλωτικά αγαθά διοχέτευαν απευθείας στην αλλοδαπή, προέκυψε μια δραματική κατάσταση και βραδυφλεγή βόμβα που εξερράγη στα χέρια της Κυβέρνησης Παπανδρέου. Έτσι λοιπόν ήρθαν τα μνημόνια.
Θα κλείσω με μια σημαντική κατά την άποψή μου παρατήρηση. Οι αποκαλούμενοι εγκληματίες του λευκού κολάρου μέσα στις εκάστοτε Κυβερνήσεις απαξιώνουν πολλές φορές καθοριστικά τα κόμματα στα οποία λειτουργούν, ενώ οι υπεύθυνοι της απώλειας εκατοντάδων ή δεκάδων δισεκατομμυρίων (ευρώ στη δική μας περίπτωση) κατά παράδοξο τρόπο παραμένουν άσπιλοι και αμόλυντοι και με πολύ ισχυρά τα κόμματά τους. Η κοινωνική αντίληψη για τις πολιτικές και οικονομικές συνθήκες στις Δημοκρατίες εμπεριέχει αντιφατικές αντιλήψεις για τα μεγέθη των ευθυνών και τα μεγέθη της οικονομικής βλάβης.
