Με τι «να πάμε μπροστά»;
Το επίδομα των ψευδαισθήσεων
όπως ξέρετε, κόπηκε κι αυτό.
Εκτός κι αν μας δώσει δάνειο η Ελπίδα,
αλλά κι αυτή έχει κατακλέψει την Αλήθεια!
Κική Δημουλά
Σαφώς και με λυπεί η εκάστοτε εκλογική συμπεριφορά του Νεοέλληνα και η σαθρή εμμονή στο «μη χείρον βέλτιστον», στο μικρότερο κακό, σαν να εξέλειπε το καλό, το ίσιο, το κανονικό. Δεν λείπουν, βέβαια, φωνές που αυτό μαρτυρούν: « Γυναικοκτονίες, βιασμοί - bullying κι αυτοκτονία 15χρονου gay - κλοπές μετά φόνου, οργανωμένο έγκλημα.
Πότε θα προβληματισθούμε ως κοινωνία για τη νοοτροπία και τα μυαλά μας; Όλα ξεκινούν απ΄ την παιδεία του σχολειού και του σπιτιού. Τα πολλαπλά περιστατικά στη χώρα, αναιρούν τη θεωρία περί μεμονωμένου, τάχα αρρώστου καλής οικογένειας. Νοσούμε ομαδικώς. Είμαστε προβληματική κοινωνία, βαθύτατα πατριαρχική, ακραία συντηρητική.
Το χειρότερο; Υποκρινόμαστε τους Δικαίους - προοδευτικούς». (Γ.Κατσάρας)
Κάποτε ο Οδυσσέας ζήτησε να τον δέσουν σε κατάρτι, να μην παρασυρθεί από τις σειρήνες. Δεν τρέφω τώρα, αυταπάτες αντίδρασης. Ως έχει μέγα μέρος των «πολιτών» δεν θ’ αποφύγει περαιτέρω φτωχοποίηση - πείνα και «η κοιλιά που πεινά δεν έχει αυτιά» και μάτια βεβαίως. Τυφλή τότε η αντίδραση, παρών! ο ξένος παράγων και καταλαβαίνετε τι έπεται…
«Χρόνια τραβάμε κουπί κι εγώ απ΄ την άλωση (1453). Έπεσε η Πόλη κι εγώ στη θάλασσα, για 400 χρόνια κολυμπούσα για ν’ αποφύγω το οθωμανικό… Το 1821 με γλυτώνει ο Κολοκοτρώνης κι ενώ πάω να πατήσω στεριά, τον Γέρο τον βάζουν φυλακή. Γερμανοί, Γάλλοι, Πορτογάλοι μας φέρνουν Έλληνα βασιλιά εισαγόμενο από Γερμανία κι εγώ τράβαγα κουπί.1920 ο Βενιζέλος ονειρεύεται τη Μ. Ελλάδα, τραβάμε για Μ. Ασία μα το ΄22 μάνα μου η Σμύρνη καίγεται κι εγώ τράβαγα κουπί. 1936 έρχεται ο Μεταξάς, με βάζει ρετσινόλαδο κι εγώ τράβαγα κουπί.
1940, ρίχνουμε τους Ιταλούς στη θάλασσα κι ο Τσώρτσιλ θα πει: «Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες», όμως στη μοιρασιά, το 1945 μας λένε δεν δίνουμε σημασία και τους ήρωες και τους Έλληνες. 1946, μας βάζουν φίλος να σκοτώνει φίλο κι αδερφός, αδερφό! Και εγώ έβλεπα κι έκλαιγα. 1967 έρχεται η Χούντα και πάω στον πάτο της θάλασσας μαζί με το κουπί. 1960 και 1974 έρχεται ο Καραμανλής, μας βάζει στην ΕΟΚ κι άλλο κουπί. 1981 ο Α. Παπανδρέου καινούριο κουπί. 1989 ο Μητσοτάκης εκεί να δεις κουπί. Φεύγει αυτός έρχεται ο Σημίτης κι ο Κωστάκης Καραμανλής. Μετά ο Γιωργάκης και τον ρωτώ τι κάνουμε;
- Τί να κάνω, παρέλαβα καμένη γη.
- Τι λέτε μωρέ, ο ένας παρέλαβε καμένη γη , ο άλλος χάος, τώρα τι κάνετε ρε…
Εγώ ήξερα ότι στις φορτούνες φαίνονται οι καλοί καπεταναίοι! Στις θάλασσές μας, τις φορτούνες τις φέρνουν οι ίδιοι καπεταναίοι.
Ήθελα να ‘ξερα, θα βρεθεί ένας που ν΄ αγαπήσει αυτό το καράβι; Ν’ αγαπήσει τούτη τη χώρα και να του πούμε εμείς θέλουμε και σε ψηφίζουμε, εσύ μπορείς να μη μας γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια;
- Έλα μωρέ…
- Μας λένε μάζα κι εννοούνε μπάζα και δεν θυμώνουμε. Μας φιμώνουν και δεν θυμώνουμε. Μας χαντακώνουν και δεν θυμώνουμε.
Γιατί δεν θυμώνουμε; Τι φταίει;
«― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; Ωρύεται σε ηχητικό ο Στάθης Ψάλτης.
Kανένα στόμα δεν το βρε και δεν το ‘πε ακόμα.
Έτσι σε σκοτεινή ταβέρνα πίνουμε πάντα σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα»! (Βάρναλης)
Ο Στάθης έφυγε νικημένος από καρκίνο, την 21η Απριλίου του ’17, μα απάντηση θα πάρουμε απ΄ το στόμα του Ελύτη: «Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να 'ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις ...
Ο φίλος Βασίλης Καλαϊτζίδης, χαρακτηρίζει την πλειοψηφία των Ελλήνων: «ανεπίδεκτη μαθήσεως. Του θυμίζουν, κακοποιημένη γυναίκα χαμηλής αυτοεκτίμησης, που ανέχεται το ξύλο, γιατί τον αγαπά, γιατί είναι άνεργη, γιατί έχει παιδιά, μύρια όσα. Τελική κατάληξη; Ίσως αυτοκτονία ή δολοφονία και κάθειρξη!
Έτσι και οι Έλληνες ενώ έχουν υποστεί, πάνδεινα από «σωτήρες», άμεσα ή έμμεσα τους επικροτούν!
Θα μου πείτε: μήπως έχουμε επιλογές; Συμφωνώ, δεν υπάρχουν τώρα, αλλά κάνουμε κάτι για να έχουμε αύριο»;
Κατοχυρώνουμε το αύριο των παιδιών μας, ατενίζοντας τη φωτιά που έρχεται; Αξίζει η παγίδευσή τους για ένδεχόμενο διορισμό, μετάθεση ή μετάταξή μας; Αγαπάμε την πατρίδα, βάζοντας σε κίνδυνο γενιές που έπονται; Οξύμωρο.
«Αν θέλουμε ν’ αλλάξει κάτι, δεν πετάμε σε μπλε συννεφούλες, αλλά προτάσσουμε ιδέες και προτάσεις.
- Ν΄ αλλάξουμε, πρώτα εμείς και ν’ αποδείξουμε στον εαυτό μας και μετά στους άλλους, ότι νοιαζόμαστε περισσότερο για το εμείς, παρά για το εγώ.
- Να προτρέψουμε υγιείς δυνάμεις αυτού του τόπου να ασχοληθούν με την πολιτική (εννοώ τους αυτόφωτους, που δεν την χρειάζονται για επιβεβαίωση) κι αυτό έπρεπε να ξεκινήσει, χθες»!
Αν φίλες και φίλοι η ηττοπάθεια συμπαρέσυρε και δασκάλους, φοβάμαι, την κάτσαμε τη βάρκα!
Ο Πέτρος Ιωάννου είναι καθηγητής, μέλος της Περιφερειακής κίνησης «Πρωτοβουλία».
