Στην κριτική της Αντιπολίτευσης – ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα- διακρίνει κανείς ένα ασυγκράτητο μένος. Αντιλαμβάνεται ότι πρώτος στόχος είναι να «εξοντωθεί» ο αντίπαλος και ο αμέσως επόμενος η κατάληψη της εξουσίας. Τα «Μέσα», όσο πιο αντικειμενικά γίνεται, αναπαράγουν τις επιδιώξεις αυτές και στήνουν μια παθιασμένη πληροφόρηση με φραστικές καταχρήσεις που προσβάλλουν και τη γλώσσα και τη λογική – αλλά εξοστρακίζουν και την περιλάλητη δημοσιογραφική δεοντολογία.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί ο λόγος που εκφέρεται από ένα κομμάτι της προοδευτικής παράταξης. Αποπνέει μια μισαλλοδοξία, μια εκδικητικότητα, λόγος ρηχός, ανερμάτιστος. Γινόμαστε δέκτες – συχνά – μιας ανοίκειας, για την Αριστερά φρασεολογίας! Κι όμως η Αριστερά ήταν πάντα ευπρεπής! Τους αριστερούς διέκρινε η ευγένεια, ο σεβασμός στο διαφορετικό και η συγκροτημένη σκέψη.
Ασκείται λοιπόν κριτική για τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια. Οι πιο συχνές επιθέσεις:
* που δεν έσκισε τα μνημόνια όπως υποσχόταν
* που δεν έδιωξε την Τρόικα/ τους θεσμούς
* που δεν ταπείνωσε τη Μέρκελ…
Συχνή είναι και η μομφή πως ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπάτησε τους Έλληνες…
Ο αντίλογος σε όλα αυτά, όταν πρωταγωνιστεί η σκέψη μπορεί να εξοπλίσει τον κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο ώστε να απαλλαγεί από την ευκολία της απόρριψης, της αστόχαστης καταδίκης και τους δογματισμούς, όπως και από τη λήθη.
Είναι αλήθεια πως η εφτάχρονη Δικτατορία σημάδεψε πολλαπλώς τη σύγχρονη ιστορία μας και τους ανθρώπους. Στη Μεταπολίτευση γενιές μεγάλωσαν με το όραμα της ανατροπής του συστήματος και της θεμελίωσης μιας άλλης κοινωνίας. Θεωρητικά η ανατροπή είχε οργανωθεί (ίσως με όρους και αναλογίες της κατάληψης των χειμερινών ανακτόρων ή της γκεβαρικής εμπειρίας, της Μαοϊκής στην Κίνα… κλπ). Την είχαμε φανταστεί εύκολη, του χεριού μας. Ο χώρος της Αριστεράς – πάντα διασπασμένος, συγκρουσιακός και «αγέρωχος», αλλά βαθιά έντιμος- λειτουργούσε με συνθήματα που σου επιβάλλονταν με τη γοητεία τους. Λόγος σαγηνευτικός, αλλά συνάμα απόλυτος δογματικός, παραπλανητικός.
Η ζωή, όμως, προχωρούσε… Μας ξεπέρασε! Ωστόσο η Επιθυμία, το Όνειρο ζητούσαν επίμονα και απαιτητικά πάντα τη δική τους ζωή: την πραγματοποίησή τους.
Ήταν χρήσιμη η ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από μια κυβέρνηση της Αριστεράς. α) Γιατί αποδείχθηκε ότι οι εκλογές μπορεί να γίνουν χρήσιμο όπλο στα χέρια του λαού, β) Γιατί αν δεν ζούσαμε την «κυβερνώσα αριστερά» θα μέναμε με την πίστη ότι τα μνημόνια σκίζονται, ότι μπορούμε να παίζουμε τους ζουρνάδες και να κάνουμε τους άλλους να χορεύουν στον ρυθμό που θέλουμε.
Αλλά, όπως αποδείχθηκε, τα «όπλα» που διαθέταμε ήταν λίγα. Το σύστημα/ο καπιταλισμός είναι πια παγκόσμιος. Το Ταμείο Διεθνές… Ο συσχετισμός δυνάμεων δεν άφηνε περιθώρια παρά μόνο στην… «αυτοχειρία».
Ποια θεωρία προτείνει να αγνοούμε την αντικειμενική πραγματικότητα και να προχωρούμε αγέρωχοι στο «σφαγείο»!
Ο υποκειμενικός παράγοντας ήταν έτοιμος για τη ρήξη; Ποιοι θα στήριζαν το επόμενο βήμα του ΟΧΙ. Ας θυμηθούμε πώς αντιδράσαμε όταν ο αντίπαλος (οι εταίροι μας) κούνησε το δαχτυλάκι του και επέβαλλε τα capital controls. Ξεχάσαμε τον πανικό και το ανάθεμα εναντίον της πρώτης αριστερής κυβέρνησης που μας οδήγησε στις ουρές των ΑΤΜ. Στην πραγματικότητα του 21ου αιώνα μια μειοψηφία δύναται να δράσει χωρίς στηρίγματα και να ανατρέψει το υφιστάμενο οικονομικό-κοινωνικό-πολιτικό κατεστημένο με μόνη τη Βούλησή της!
Μετά από όλη αυτή την καταστροφή ας σκεφτούμε: τι μάθαμε; Μπορούμε να επεξεργαστούμε την εμπειρία αυτή της δεκάχρονης κρίσης και να τη μετατρέψουμε σε γνώση που θα τροφοδοτήσει τη δράση σήμερα-αύριο;
To παλιό σύνθημα: «τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα» ακούγεται όμορφα και δημοκρατικά ζητά το αυτονόητο: τη ζωή πλήρη. Η πραγματοποίησή του όμως δεν είναι ούτε εύκολη ούτε αυτόματη στην κοινωνία του θεάματος και της αστικής αλλοτρίωσης που ζούμε.
Από τον Απόστολο Σιέρρα, φιλόλογο
