Δεν είναι, όμως, άμοιρη ευθυνών και η εκάστοτε αντιπολίτευση, η αξιωματική κυρίως, γιατί απ’ τη στάση της εξαρτάται, κατά ένα μεγάλο μέρος, η υλοποίηση ή μη ενός κυβερνητικού προγράμματος. Βεβαίως, θεσμική αποστολή της αντιπολίτευσης είναι να ελέγχει, να επισημαίνει τις αδυναμίες του κυβερνητικού έργου και να προσπαθεί να τις ακυρώσει, προκειμένου αυτό να γίνεται καλύτερο και να αποβαίνει προς όφελος του λαού και του τόπου. Τίποτε, όμως, δεν την εμποδίζει, μαζί με τα όχι της και τη σκληρή κριτική προς την κυβέρνηση, όταν διαφωνεί μαζί της, να καταθέτει δικές της προτάσεις και να υπερψηφίζει νομοσχέδια, που κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση και μέσα σε κλίμα συναινετικό. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η αντιπολίτευση ασκείται δημιουργικά και συμβάλλει αποφασιστικά στη βελτίωση τα ζωής των πολιτών.
Είναι παρατηρημένο, ωστόσο, ότι τα κόμματα εξουσίας στη χώρα μας, ευθύς ως βρεθούν στην αντιπολίτευση, βιάζονται να επανέλθουν στον κυβερνητικό θώκο και, γι’ αυτό, ενδιαφέρονται, κυρίως, για τη φθορά των κυβερνώντων και υιοθετούν, συνήθως, τακτική στείρας αντιπολίτευσης και μηδενισμού κάθε δημιουργικής προσπάθειας εκ μέρους των εκάστοτε κυβερνώντων.
Ως εκ τούτου, ένα κυβερνητικό πρόγραμμα και η υλοποίησή του δεν εξαρτάται μόνο απ’ την κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά, εν πολλοίς, και από την ακολουθούμενη αντιπολιτευτική τακτική εκ μέρους των αντιπολιτευομένων κομμάτων και, κυρίως, αυτού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γι’ αυτό και κάθε φορά, που γίνονται εκλογές, δεν αξιολογείται και δεν κρίνεται μόνο η κυβερνητική πλειοψηφία και το έργο της, αλλά και η αντιπολίτευση, η οποία, κατά περίπτωση, εισπράττει δια της ψήφου του εκλογικού σώματος είτε τα εύσημα, είτε την τιμωρία.
Τα αναφέρω όλα αυτά, γιατί ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο ήταν στην αντιπολίτευση, αλλά και τώρα, που έχουν κυβερνητικό παρελθόν και είναι πολύ νωπή η ετυμηγορία του λαού, προσπαθούν να φορτώσουν όλες τις ευθύνες για τα λάθη του παρελθόντος, που είναι, πράγματι, πολλά, μόνο στις πλάτες των κομμάτων, που κυβέρνησαν πριν απ’ αυτούς τη χώρα, λες και αυτοί προέκυψαν από παρθενογένεση και είναι αθώες περιστερές. Η δικαιολογία τους; επειδή, λέει, δεν κυβέρνησαν ποτέ στο παρελθόν, οπότε τα λάθη είναι άλλων, και επειδή κατατάσσουν τους εαυτούς τους στην αριστερά, παρότι συγκυβέρνησαν με τον κ. Καμμένο.
Ξέχασαν, γρήγορα, φαίνεται, τα προβλήματα, που δημιούργησαν και τα εμπόδια, που έστησαν, όταν ήταν στην αντιπολίτευση, για να σκοντάψουν και να πέσουν, πριν την ώρα τους, οι πριν απ’ τις δικές τους μνημονιακές κυβερνήσεις, καθώς, επίσης, και τη μεταμόρφωσή τους κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής τους θητείας. Τι να πρωτοθυμηθεί, άλλωστε, κανείς, προκειμένου να φρεσκάρει τη μνήμη τους; Μήπως τους αγανακτισμένους στις πλατείες, την ανοχή τους στο κάψιμο Τραπεζών και στις καταστροφές των μπαχαλάκηδων, που, δυστυχώς, συνεχίζεται και σήμερα, τo δεν πληρώνω διόδια, ΕΝΦΙΑ και φορολογία, ή μήπως τον λαϊκισμό τους και την ακατάσχετη υποσχεσιολογία για σχίσιμο μνημονίων μ’ ένα νόμο, που έκαναν την πλειοψηφία του κόσμου να πιστέψει, ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος, εκτός Ευρώπης, προκειμένου να βγούμε από την κρίση;
Αλλά και τα περί Μερκελιστών, Ολαντρέου και Γερμανοτσολιάδων, που ξεσήκωναν τον κόσμο, ηχούν, ακόμα στ’ αυτιά μας, χωρίς να ξεχνιούνται τα καμώματα του κ. Βαρουφάκη, οι ομολογημένες αυταπάτες και οι κωλοτούμπες, που στοίχισαν, σε ελάχιστο χρόνο, πολύ ακριβά στη χώρα μας. Κι όλα αυτά, όχι μόνο χωρίς να καταργήσουν κανένα μνημονιακό μέτρο απ’ αυτά, που αναγκάσθηκαν να πάρουν οι προηγούμενοι, αλλά προσέθεσαν και τρίτο μνημόνιο και άλλα πιο επώδυνα μέτρα, για να γίνουν αρεστοί στους δανειστές, να εξασφαλίσουν τη στήριξή τους και να διατηρήσουν τις καρέκλες τους.
Δυστυχώς, όμως, γι’ αυτούς, επειδή φοβόντουσαν, μη χάσουν την ευκαιρία να κυβερνήσουν, δεν είχαν την υπομονή να περιμένουν, για να βγάλουν οι άλλοι τα κάστανα απ’ τη φωτιά και κάηκαν οι ίδιοι. Ας πρόσεχαν. Ούτως ή άλλως, όμως, και οι δικές τους ευθύνες για την πορεία της χώρας είναι πολλές και αυτές πληρώνουν τώρα.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
