Οτι ουδείς χάνεται, αρκεί να μην το θέλει, ότι ο Βενιζέλος με σικέ συμφωνίες ή και διαφωνίες εν καιρώ προτείνεται από τον πρωθυπουργό (τότε) Μητσοτάκη, για Πρόεδρος Δημοκρατίας, ότι ΓΑΠ και Φώφη δεν χάνονται από την πρώτη γραμμή, ότι Ανδρουλάκης, Νικολάκης, Πολάκης και άλλοι τόσοι σε ... άκης πιάνουν τις καλύτερες «πολεμίστρες» (να μου θυμηθείτε και τον Αβραμόπουλο θα τον δούμε ως υπουργό Εξωτερικών) και τέτοια πολλά γεγονότα που υποδηλώνουν την... υποδούλωση ενός ολοκλήρου λαού, την πλήρη υποταγή μας στο αποτυχημένο, την παράδοση, αμαχητί, του νέου, στο παλιό...
ΔΙΟΤΙ το νέο, το ελπιδοφόρο, το αισιόδοξο και το δυναμικό έχει αποθάνει στην Ελλάδα, αν και ποτέ δεν κατάφερε να... ξεμυτήσει. Εκτός από τις γνωστές πολιτικές οικογένειες, που από τη μεταπολίτευση και μετά σχεδόν μισό αιώνα τώρα, διαφεντεύουν τον τόπο, τους «δεινόσαυρους της πολιτικής» (από πάππου σε πάππου) Παπανδρέηδες και Μητσοτάκηδες, μπορεί άραγε να διακρίνει κανείς πέντε, τρεις, δύο, ή έστω και έναν βρε αδελφέ, από τους νέους ανθρώπους (στην ηλικία και στην πολιτική), που να μπορεί να ηγηθεί ενός λαού τόσο απογοητευμένου και δοκιμασμένου στη στέρηση όσο και επιρρεπή στην πολιτική κοροϊδία;
ΕΝΑΣ νομίζω, που ξάφνου πριν λίγα χρόνια ξεπρόβαλε γεμάτος θέληση και ελπίδα για έξοδο από «την ομηρία του παλιού», δυστυχώς απέτυχε να πείσει. Νέος, δυνατός ως ταύρος, τα ... πήρε όλα σβάρνα, καθώς λέει ο λαός, χόρεψε στο... ταψί τους δανειστές ώσπου έσπασαν τα βιολιά και τα νταούλια... Μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια γκρέμισε τα όνειρα εκατομμυρίων Ελλήνων ψηφοφόρων και απογοήτευσε τα χαμηλά και τα μεσαία στρώματα απ’ όπου είχε αντλήσει και την δύναμή του...
ΚΑΙ μετά από αυτή την ευκαιρία, εάν το νέο μετά τις εκλογές αποδειχθεί ότι υπήρξε μια «θλιβερή παρένθεση», οι Έλληνες θα έχουν ήδη αποδείξει πως τους κάνει περισσότερο το παλιό, το δοκιμασμένο σε «δανεικές ευημερίες» και αφύσικες σπατάλες των ευκαιριών για ανάπτυξη που κατά καιρούς παρουσιάζονται και χάνονται σε πελάγη ιδιοτέλειας εξουσιαστών και εξουσιαζομένων. Αν πιστεύει κανείς ότι ο λαός ψηφίζει κάθε φορά σωστά, τότε θα πρέπει να πιστέψει ότι στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν. Ή στην πλειοψηφία τους οι Έλληνες λόγω συνήθειας απέκτησαν μια... χρόνια πάθηση με το παλιό, ή απέκτησαν μια ιδιόμορφη όσο και ιδιοτελή εξάρτηση από αυτό. Και κάθε 30 με 35 χρόνια, κάνουν και καμία δοκιμή με το νέο!
Του Χρήστου Τσαντήλα
