Ξεκίνησα ενθουσιασμένος από το επίπεδο των ανθρώπων του Ποταμιού τόσο από την πολιτική όσο και από την επιστημονική τους κατάρτιση. Το ερώτημα πώς ο Σταύρος, ένας άνθρωπος δίχως ακαδημαϊκό τίτλο, κατάφερε να συνθέσει και να ηγηθεί ενός τόσο αξιόλογου ανθρώπινου δυναμικού, απαντιόταν κάθε στιγμή που αποδείκνυε την τεράστια κοινωνική του μόρφωση. Μια πολύτιμη μόρφωση που απέκτησε από τη δημοσιογραφία αλλά κι από τα τόσα επαγγέλματα που πρόθυμα έκανε από μικρός, μεγαλώνοντας σε μια οικογένεια με πολλή δουλειά και αγάπη όπως συνήθισε συχνά να λέει. Εργασιομανής, ρομαντικός, επικοινωνιακός και χαρισματικός. Μαζί με όλους τους ανθρώπους του Ποταμιού που δεν είχαν πολιτικές προκαταλήψεις, φανατισμούς ή απωθημένα υπήρχε κάτι το φρέσκο και στο επίκεντρο βρισκόταν πάντα η νεολαία. Όπως σε όλη τη χώρα, έτσι και στη Λάρισα το ψηφοδέλτιο είχε στελέχη με υψηλό επίπεδο πολιτικής σκέψης, κοινωνικής αποδοχής αλλά και με επιτυχημένη επαγγελματική δράση στον ιδιωτικό μάλιστα τομέα. Πιστεύοντας βαθιά στην πολιτική μετριοπάθεια που εκφράζει την αριστοτελική «μεσότητα», ένιωθα ότι βαδίζουμε καλά όσο τα πολιτικά άκρα μας αποστρέφονταν.
Μετά τις εθνικές εκλογές, ακολούθησε το άσκοπο, άκυρο και διχαστικό δημοψήφισμα που μας έφερε απέναντι στο αρεστό της μάζας. Εκεί σύσσωμοι στηρίξαμε το ΝΑΙ ως πρόταση λογικής αλλά και ως επιστροφή του ερωτήματος σ’ αυτούς που ανεύθυνα προσέτρεξαν στο συναίσθημα του λαού για να παρακάμψουν το δικό τους αδιέξοδο. H λάσπη που είχε αρχίσει το 2014 περί «πουλημένων ανθρώπων του Μπόμπολα» και «ανεψιού του Σημίτη» (κορυφαίο fake), έφτασε τότε στην τερατογένεση «Μερκελιστών» «γερμανοτσολιάδων» κ.λπ… Ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα οχλαγωγίας σε μια κοινωνία κουρασμένη από την κρίση. Έτσι, στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, το ποσοστό του κόμματος μειώθηκε. Κι ο Σταύρος, συνέχιζε αυτό που έμαθε καλά να κάνει στη δημοσιογραφία: να ψάχνει βαθειά τις αλήθειες και να τις βγάζει στο φως, δίδοντας λόγο ακόμα και στο περιθώριο. Καμία σχέση με τους επαγγελματίες της πολιτικής…
Ακολούθησε στη συνέχεια η διαρροή Βουλευτών του Ποταμιού δεξιά κι αριστερά, ως εγγυημένη συνταγή πολιτικής καριέρας. Η συρρίκνωση αυτή ήταν που ώθησε στη συμμετοχή μας στο ΚΙΝΑΛ ως «νέου» φορέα του μεσαίου χώρου. Δεν ήταν όμως ανανέωση αλλά «παγίδα», δεδομένου ότι το παλιό εκεί κυριαρχούσε κατά κράτος. Έτσι, το ρίσκο της διεύρυνσης μέσω μιας σύμπραξης με το παλιό που ήθελε απλά να αλλάξει ΑΦΜ, μείωσε περαιτέρω το ποσοστό, την αυτονομία και κυρίως την αξιοπιστία του Ποταμιού…
Η «αντιμνημονιακή» συγκυβέρνηση λυκοφιλίας, άρχιζε να τρίζει μπροστά στο ονοματολογικό πρόβλημα των Σκοπίων. Το Ποτάμι είχε εξαρχής στο πρόγραμμά του θέση υπέρ της λύσης που θα έδινε ο ΟΗΕ, θέση η οποία επικυρώθηκε από τα 2/3 των μελών του. Προσωπικά ανήκα στο υπόλοιπο 1/3 και το διατύπωσα δημόσια με το άρθρο μου «Πλατειάζοντας με το σκοπιανό» (εφημερίδα «Ελευθερία», 14-6-2018). Ωστόσο, δεσμευόμενος ηθικά από την απόλυτα πολιτισμένη στάση του κόμματος στην οποιαδήποτε αντίθετη άποψη, όφειλα να σεβαστώ την πλειοψηφούσα θέση, η οποία στηρίχθηκε από τον επικεφαλής με σκληρό πολιτικό ρεαλισμό και όπως αποδείχθηκε χωρίς καμία απολύτως συναλλαγή. Αντίθετα, επέφερε ένα κόστος που υπήρξε διαλυτικό για το κόμμα. Μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει ως πολιτική αφέλεια έως και πολιτική αυτοκτονία αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να προσδώσει στο Ποτάμι και τον επικεφαλής του, κουτοπονηριά ή ωφελιμισμό. Είναι γνωστό εξάλλου, ότι η Συμφωνία των Πρεσπών θα ψηφιζόταν και χωρίς το Ποτάμι, το οποίο ενίσχυσε πολιτικά τη νομιμοποίησή της χωρίς κανένα όφελος. Έτσι, αντί να εκβάλλει σε νέες θάλασσες, εγκλωβίστηκε στα στάσιμα νερά των λιμνών του παλαιο-δι-κομματισμού. Ο κόσμος μάς «τιμώρησε» συνολικά για τις υπερβάσεις. Κανείς όμως δεν μπορεί να κατηγορήσει τόσο το Ποτάμι όσο και τον Σταύρο ότι χάιδεψαν αυτιά, ότι κολάκεψαν το σύστημα, ότι έκαναν συναλλαγές, ότι υπήρξαν ουρά κάποιου ή ότι δεν προσέφεραν πολιτικό πολιτισμό και αξιοπρέπεια, συντασσόμενοι τις περισσότερες φορές με την μη δημοφιλή άποψη της πολιτικής. Η ιστορία σύντομα θα κάνει τον δικό της απολογισμό που θα χαθεί στα πελάγη της, ειδικά στη χώρα μας όπου έχουν ξεχαστεί τόσα και τόσα…
Ας μην ανησυχούν λοιπόν οι συντηρητικοί όλων των αποχρώσεων. Η τολμηρή φωνή του Ποταμιού θα πάψει στο εξής να τους ενοχλεί στη Βουλή. Έχει ηττηθεί μαζί με όλους εμάς που δεν βλέπουμε μόνον άσπρο-μαύρο στην πολιτική. Γιατί στο τέλος μιας συλλογικής πορείας, ο καθένας μένει μόνος με τη δική του αλήθεια.
Από τον Μιλτιάδη Γ. Δεληχά
* Ο Μιλτιάδης Γ. Δεληχάς είναι διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ
