ς
Από το Δημήτρη Νούλα
Οι ολοένα και αυξανόμενοι μη προνομιούχοι Έλληνες, στην αρχή με δυσπιστία και κατόπιν πιο ελεύθερα, έστρεψαν τις ελπίδες τους στο ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως στο νέο πολιτικό ηγέτη Αλέξη Τσίπρα ο οποίος στην παρατεταμένη προεκλογική περίοδο (Ιούνιος 2012-Ιανουάριος 2015) εξέπεμψε ριζοσπαστικό και λαϊκιστικό λόγο, όπως έκανε στο παρελθόν και ο Α. Παπανδρέου τον οποίο-κατά δήλωσή του-θαυμάζει. Αρκετές φορές μάλιστα ανέχθηκε «δυναμικές» κινήσεις οπαδών του σε βάρος των εκφραστών του «παλαιοκομματισμού» και της πολιτικής των μνημονίων.
Η κυριαρχία Τσίπρα στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό, μετά τις εθνικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, επιβεβαιώθηκε και εμπεδώθηκε με την επικράτηση του ΟΧΙ στο αχρείαστο, διχαστικό και, εν σπέρματι, υπονομευτικό της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δημοψήφισμα που, όπως εξηγήσαμε σε προηγούμενο σημείωμα, μετατράπηκε, με μαεστρία, πολύ γρήγορα, σε ΝΑΙ στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας μέσω του ΟΧΙ. Ο πρωθυπουργός, ευφυώς και ευτυχώς, την εσχάτη στιγμή, εξέφρασε τον κύριο όγκο των Ελλήνων ψηφοφόρων που επιθυμούν την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη έστω και με θυσίες και σκληρή προσπάθεια, έστω και με ένα τρίτο μνημόνιο.
Έτσι, όμως, αποκαλύφθηκε, παρά τη διαρκή προσπάθειά του να ισορροπεί στις δύο «βάρκες» του κόμματός του, ότι κι ο ίδιος τάσσεται με τους ευρωπαϊστές κι όχι με εκείνους που επιθυμούν τη ρήξη. Η αποκάλυψη αυτή προκάλεσε βαθύ ρήγμα στην κοινοβουλευτική του ομάδα που μπορεί να γίνει και βαθύτερο, μπορεί όμως και όχι. Διότι δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι, αυτή, η ετερόκλητη ομάδα των 32 εκ των 149 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, διαθέτει ισοδύναμη κοινωνική αντιστοίχιση πόσο μάλλον που στερείται εκείνων των πολιτικών μεγεθών που θα αντιπαρατεθούν ισότιμα με τον Αλέξη Τσίπρα. Ούτως ή άλλως, πάντως, η έλλειψη ποιοτικών-και με εμπειρία-στελεχών είναι μια από τις πιο φανερές αδυναμίες του κυβερνητικού χώρου πράγμα που οδηγεί σε «κωμικές» επιλογές για την κάλυψη κυβερνητικών ή άλλων θέσεων και δεν εννοούμε μόνο τον κ. Χαϊκάλη.
Το «φαινόμενο» Αλέξης Τσίπρας, λοιπόν, με το υψηλό πολιτικό κεφάλαιο, δεν δημιουργήθηκε τυχαίως. Ο λαϊκισμός του και η εκφορά ριζοσπαστικού λόγου, όπως προαναφέραμε, το ελκυστικό του προφίλ, η ανάγκη ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού με άφθαρτα πρόσωπα, η ταύτιση των πρώην κομμάτων εξουσίας με τον παλαιοκομματισμό και τη διαφθορά και μια σειρά από άλλους λόγους που πολλάκις αναλύσαμε παλαιότερα, ήταν οι αιτίες που έκαναν τους πολίτες να τον αναζητήσουν ως πολιτική έκφραση, να τον εμπιστευτούν και να τον ανεβάσουν στον πρωθυπουργικό θώκο. Ο Τσίπρας εμφανίστηκε την κατάλληλη στιγμή και σαν έτοιμος από καιρό λειτούργησε ως «ανάχωμα» ώστε να μην στραφούν οι ψηφοφόροι σε πιο ακραίες και επικίνδυνες κατευθύνσεις..
Στον ταλαντούχο Αλέξη, όμως, δεν «επένδυσε» μόνον ο ελληνικός λαός. Το έκαναν ήδη άλλες δυνάμεις που από το 2012, μετά τα αποτελέσματα των εκλογών του Ιουνίου, του πρόσφεραν απλόχερα διεθνή προβολή και υποστήριξη (CNN, “Liberation”, «Παρί ματς» κοκ). Πολλά άλλα ΜΜΕ, επίσης, του έκαναν αναφορές και αφιερώματα δημιουργώντας το διεθνές του προφίλ. Προσπάθησαν με κάποιο τρόπο να τον «επιβάλλουν» ως τον ηγέτη που θα ανανέωνε το ελληνικό πολιτικό σύστημα και θα «αναστάτωνε» την Ευρώπη. Ειδικώς και περιέργως οι ΗΠΑ του παρείχαν-και για τις δικές τους ανάγκες-απροκάλυπτη υποστήριξη στη διάρκεια των πρόσφατων διαπραγματεύσεων.
Στη διάρκεια της θητείας του ως επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και στο εξάμηνο της πρωθυπουργίας του ο Αλέξης υπέπεσε σε σοβαρά λάθη αλλά και σε πλάνες. Αποκάλεσε για παράδειγμα τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο της Γαλλίας «Ολανδρέου», οραματίστηκε πως θα ξεσηκωθούν οι «κολασμένοι» της Ευρώπης κάτω από τη δική του «παντιέρα ρόσα», επεδίωξε αστόχως να απομονώσει την Μέρκελ και πίστεψε ότι ο Βαρουφάκειος σχεδιασμός (τσίκεν γκέϊμ) θα οδηγούσε τους δανειστές σε άτακτη υποχώρηση ή ότι «οι αγορές θα χόρευαν πεντοζάλη». Τα αποτελέσματα σε όλα αυτά λίγο-πολύ είναι γνωστά.
Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, πάντως, ότι την κρίσιμη, την τελευταία, σχεδόν, στιγμή, έδειξε την απαιτούμενη γενναιότητα και μεταξύ του διχασμού του κόμματος ή της χώρας έδωσε προτεραιότητα στο ΕΘΝΙΚΟ καθήκον κι όχι στο κομματικό ή στο ταξικό. Αυτό οριοθέτησε και το τέλος των ψευδαισθήσεων, των φαντασιώσεων και των υπερβολών του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς που τώρα καλείται να πληρώσει το δικό της μερίδιο πολιτικού κόστους για τον εκσυγχρονισμό της πατρίδας μας ώστε αυτή (η πατρίδα) να γίνει ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος μέσα σε μια Ευρώπη που πρέπει να αλλάξει και που ήδη αρχίζει να αλλάζει.
Η στροφή του Α. Τσίπρα προς το ρεαλισμό και η υπερψήφιση μιας τόσο επώδυνης συμφωνίας όπως αυτή που ψηφίστηκε (προαπαιτούμενα) ή αυτής που επίκειται να ψηφιστεί συνιστά αναγκαστική μεν αλλά όντως θαρραλέα πολιτική πράξη καθώς πρόκειται για τη «βίαιη ωρίμανση» της πλευράς εκείνης του πολιτικού φάσματος που για πρώτη φορά απολαμβάνει τις «χάρες» της κυβερνητικής εξουσίας και που για πρώτη φορά, επίσης, έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει ότι η εξουσία εκτός από «χάρες» έχει και πολλές ευθύνες και σε βάζει απέναντι σε τραχιά διλήμματα υπό την επίβλεψη μάλιστα του κ. Σόϊμπλε. Πρόκειται, κυριολεκτικώς, για το γκρέμισμα, το τέλος κάθε αριστερής ψευδαίσθησης κα τη δεξιοτεχνική μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε «συστημική» δύναμη.
Πριν από κάποιες ημέρες, στο ευρωκοινοβούλιο, ο Γκι Φερχόφστατ κάλεσε τον Α. Τσίπρα να δείξει «ότι είναι πραγματικός ηγέτης κι όχι ψευδοπροφήτης». Τον παρότρυνε δηλαδή να κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρώπη και στον 21ο αιώνα κάνοντας όλες εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται και να εγκαταλείψει τις ονειροφαντασίες για δήθεν εναλλακτικές επιλογές που οδηγούν σε κάποιο απροσδιόριστο παράδεισο. Ο Πρωθυπουργός έκανε την επιλογή του. Η ταχεία ωρίμανσή του στο διάστημα αυτού του εξαμήνου, καθώς «χτυπήθηκε» στις μυλόπετρες των διαπραγματεύσεων με τους εταίρους-δανειστές και παρά τις αστοχίες του σε πρόσωπα και πολιτικές, είναι βέβαιο ότι του δίδαξε ότι ο κόσμος μας δεν είναι παιχνίδι play station αλλά είναι ένας κόσμος γεμάτος αδυσώπητους ανταγωνισμούς με βία και αίμα.
Η διαδικασία πρόσκτησης αυτής της γνώσης «πίεσε» αφόρητα τον ίδιο και στοίχισε, ασφαλώς, πολλά (περίπου 30 δις ευρώ σύμφωνα με το Ρώϊτερς) στην οικονομία-και όχι μόνο-της χώρας αλλά δεν στάθηκε ικανή να κλονίσει την εμπιστοσύνη της πλειονότητας των πολιτών στο πρόσωπό του. Ως εκ τούτου, με τόση και τέτοια εμπειρία μπορούμε, βασίμως, να υποθέσουμε ότι η περαιτέρω πολιτική του παρουσία θα ισχυροποιήσει το χώρο της ελληνικής αριστεράς, θα εμπλουτίσει το πολιτικό μας σύστημα και θα αναδείξει έναν αξιοσημείωτο ηγέτη της ευρωπαϊκής αριστεράς που, ασφαλώς, και δεν θα είναι διάττων αστέρας.
Ο Δημήτρης Νούλας είναι Χημικός
