Λοιπόν, πατέρα, μπορεί να συνεργάστηκες με τη Χούντα, αλλά οφείλω – μεταθανατίως δυστυχώς!- να ομολογήσω πως ήσουνα μεγάλο αλάνι.
- «Τι να κάνεις πιδί μ; Άπαξ και δεν τσ’ λαδώσεις αυτούς τσ’ κερατάδες δεν κάνεις δουλειά», μου έλεγες, αλλά… σημασία εγώ. Ένα ξένοιαστο τζιτζίκι, με το μυαλό... «όλο μπάλα και ξιλίκι». Αλλά εγώ τώρα θα σε αποκαλύψω. «Θα σε δώσω» που λεν κι οι σύγχρονοι. «Στεγνά». Πιο στεγνά δεν γίνεται, στεγνοκαθαριστήριο σκέτο. Που με έβαζες μικρό παιδί, δίπλα σου στο αυτοκίνητο, και μ’ έστελνες να χτυπάω κουδούνια… Μετά, οι πόρτες άνοιγαν, και σαν να ήταν όλοι συνεννοημένοι –που ήταν!- έβγαιναν κάτι κύριοι με «μοβόρικες» φάτσες, έπαιρναν χωρίς να μιλούν τα πεσκέσια, συνήθως ένα μεγάλο κεφάλι βούτυρο, ή ένα μικρό τενεκέ τυρί, πεντόκιλο, φτιαγμένα όλα με αγνά υλικά, παραγωγής του γαλακτοζαχαροπλαστείου μας. Κάπως έτσι, τα δικά μας γιαούρτια, δεν έβγαιναν ποτέ… λειψά, στους ελέγχους της Αγορανομίας, τα εύρισκαν όλα εντός ορίου, μεταξύ 304-320 γραμμαρίων όπως όριζε η κείμενη Νομοθεσία, και τα βούτυρα σωστά σε λιπαρά. Οι υπάλληλοι της Αγορανομίας, που διενεργούσαν ελέγχους στο μαγαζί μας, βλοσυροί και με σκληρό υπηρεσιακό βλέμμα καθώς άρμοζε σε κρατικούς υπαλλήλους του καθεστώτος του Παπαδόπουλου, υπέγραφαν στα γρήγορα κι έφευγαν. Όλα «εν τάξει».
Με τον ίδιο τρόπο –υποθέτω- κατεργάρη πατέρα, έπαιρνες τη δουλειά με τον Στρατό. Η μία πίσω από την άλλη φορτώνονταν από το μαγαζί μας οι λαμαρίνες με τα κοκ και τις πάστες που κάθε Σάββατο και Κυριακή χορηγούσε το σιτηρέσιο των φαντάρων της 1ης Στρατιάς, που τότε ήταν μιλιούνια και που λαχταρούσαν οι φουκαράδες να φάνε ένα γλυκό, γιατί ήταν χρόνια στέρησης και μια... πάστα δεν την εύρισκες κι εύκολα.
Αλλά, λίγο ως πολύ όλοι τα ίδια έκαναν, όλοι είχαν τις δοσοληψίες τους με τη Χούντα μην το συζητάς καν. Καθόμουν, χρόνια μετά, και «ψάρευα» τους φίλους του πατέρα μου και τα μάθαινα. Τι να σου πω; Ότι ο Κώστας που είχε καφενείο «τα ’σπρωχνε» χοντρά στους Ασφαλίτες γιατί το είχε μετατρέψει κρυφά σε χαρτοπαικτική Λέσχη, όπου τ’ ακουμπούσαν κάμποσα «ευυπόληπτα» χαρτόμουτρα της τότε «ηθικής» κοινωνίας της Λάρισας; Μέχρι που την έστησαν σ’ έναν υψηλόβαθμο «καραβανά» που δεν τον είχαν πάρει χαμπάρι, του... τα πήραν και μετά... τους πήραν σηκωτούς, πάει η Λέσχη, έκλεισε, κι ο κυρ-Κώστας έκανε καιρό να φανεί στη γειτονιά.
Για την «καρφωτή» αυτή στη Λέσχη, αρχικά όλοι υποψιάστηκαν τον κυρ- Σταμάτη, έναν κεφάλα με μουστάκι ποντικοουρά που ήταν χωροφύλακας και έμενε απέναντί μας. Στη γειτονιά δεν τον είχαν σε μεγάλη υπόληψη, «ρουφιάνο» τον ανέβαζαν, «μουσκάρι» τον κατέβαζαν, αλλά δεν πρέπει να την έκανε αυτός τη δουλειά. Μοσχάρι – ξεμοσχάρι, πάντως, όλοι τον έγλυφαν, όλοι ήθελαν να τα ’χουν καλά μαζί του και πολλές φορές στην ταβέρνα του Παύλου, όλο και του έλεγαν, «άστα κυρ–αστυνόμε, αυτά κερασμένα από μας» κι εκείνος όλο και κατέβαζε μεζεδάκια, τας–κεμπάπ, κοιλίτσες, όλο τέτοια… Τι να κάνεις, οι δημόσιες σχέσεις με την εξουσία πάντα κοστίζουν.
Στην ίδια ταβέρνα σύχναζε κι ο Θεόδωρος, που, αφού έγλειψε έναν μεγαλοκαραβανά όπως ήξεραν όλοι, προβιβάστηκε σε τμηματάρχη στη Νομαρχία Λαρίσης. Ο κ. τμηματάρχης λοιπόν, τα έπινε ως αργά, μετά έσιαχνε τη γραβάτα του και αναχωρούσε ξανά για τη Νομαρχία.
-Καλά ρε συ Θόδωρα, δουλεύετε και το απόγευμα; τον ρώταγαν κάτι «ρεμάλια» εργολάβοι οικοδομών που «λάδωναν» κι αυτοί με τη σειρά τους τους χουνταίους για να τους σβήνουν τα πρόστιμα που τους έβαζε το ΙΚΑ.
-Αμέ; Τι νομίζετε ρε; Το Κράτος δουλεύει, τι είμαστε μεις; Τεμπελόσκυλα σαν κι εσάς;
Πράγματι, πολλοί υπάλληλοι της Νομαρχίας πήγαιναν αρκετά απογεύματα στην Υπηρεσία. Εκεί τους επιβίβαζαν σε ναυλωμένα λεωφορεία με προορισμό διάφορα χωριά του Ν. Λαρίσης που επρόκειτο να επισκεφτεί ο κ. Νομάρχης. Έφταναν εκεί καμιά ώρα πριν και μόλις αφικνούταν ο Νομάρχης μετά της συνοδείας του ξεσπούσαν –υποχρεωτικά- σε ενθουσιώδεις ζητωκραυγές και παλαμάκια. Μετά οι υπηρεσιακοί αυτοί κλακαδόροι τα μάζευαν και μετέβαιναν εσπευσμένα στο γειτονικό χωρίο, όπου πάλι ζητωκραύγαζαν ενθουσιασμένοι και πάλι χειροκροτούσαν τον κ. Νομάρχη, για τον οποίο –την άλλη ημέρα- οι τοπικές φυλλάδες έγραφαν ότι έγινε «ενθουσιωδώς δεκτός εις τας Νέας Καρυάς και εις την Βαμβακού Φαρσάλων» (ακολουθούσε κατάλογος εξαγγελιών συνήθως των ίδιων και των ίδιων).
Κάτι χρόνια μετά, όταν η Χούντα είχε πέσει, όλους αυτούς τους... ερίφηδες, τους άκουγες στα ίδια πάλι καφενεία, να μιλάνε –φωνακλάδικα- για τη Δημοκρατία. Οι πιο πολλοί δήλωναν τώρα Καραμανλικοί, άλλοι πάλι – από πού ξεφύτρωσαν τα πουλάκια μου, εγώ για μια χαρά «φιλήσυχους πολίτες» τους ήξερα- δήλωναν «Κάπα – Κάπα» κι αποκαλούσαν τους άλλους... «φασιστόμουτρα». Α, ρε Παπαδόπουλε… Δρυός πεσούσης, πας ανήρ λέει ό,τι θέλει…
Στα 1981, όλοι αυτοί –ναι, και συ μπάρμπα Νίκο, είπαμε θα σε δώσω στεγνά σήμερα- ανακάλυψαν τη γοητεία της «Αλλαγής» και πήγαν και ψήφισαν «Παπαντρέα». Μικροεργολάβοι επί Χούντας, προαχθέντες δημόσιοι υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες που λάδωναν το καθεστώς για να κάνουν τις μικρο-παρανομίες τους, αγροφύλακες που τά ‘πιαναν απ’ τους αγρότες, όλοι μα όλοι... «ΠΑΣΟΚ κάργα». Και πιο φανατικός ΠΑΣΟΚτζής απ’ όλους, ο... κυρ – Σταμάτης! Συνταξιούχος χωροφύλακας πια, που είχε κόψει την «ασφαλίτικη» ποντικοουρά και ήταν κάθε μέρα στην «Κλαδική» με τους συντρόφους. Άιντε, να μην «δώσω στεγνά» κι άλλους… Ήταν ας πούμε κάποιος που σε μια... ιστορική επίσκεψη του (αδερφού Στέλιου) Πατακού στη Λάρισα πήγε πρώτος και του... φίλησε το χέρι ! Κάμποσα χρόνια μετά, ήταν ο ίδιος που, ανεβασμένος σ’ ένα «Ντάτσουν» βαμμένο στα χρώματα του ΠΑΣΟΚ, γύριζε στις γειτονιές και με μια ντουντούκα καλούσε τον κόσμο στη συγκέντρωση του μεγάλου ηγέτη Αντρέα… Ήταν ακόμη και ένας δάσκαλος που – με αντάλλαγμα μια καλή μετάθεση στο σχολείο μας, στο κέντρο της πόλης, κάθε 21 Απριλίου ανέπεμπε πύρινους λόγους και ενθουσιώδεις διθυράμβους υπέρ της Εθνοσωτηρίου Επαναστάσεως… Αργότερα, συνδικαλιστής στην ΠΑΣΚΕ πια, σου μιλούσε για «τις... κατακτήσεις και τα …δημοκρατικά δικαιώματα του κλάδου». Αχ… καρδιά παραπονιάρα κι απαρηγόρητη!
-Τι έκανες στη Χούντα πατέρα;
-Τι να κάνω ρε... ξυπνοπούλι; Δουλειές έκανα, τι να έκανα δηλαδή; Αυτούς είχαμε τότε, μ’ αυτούς συνεργαζόμασταν τι θες τώρα; (θα μου έλεγε –είμαι βέβαιος- ο μακαρίτης)…
Και είναι απόλυτα φυσιολογικό, γιατί έτσι είναι τα ανθρωπάκια, αδύναμα μπροστά σε κάθε εξουσία και κοιτάνε πώς να τη βγάλουνε καθαρή. Κι εμείς δεν απολογούμαστε ορέ Τσίπρα, γι’ αυτούς ό,τι κι αν έκαναν, έτσι ήταν η κατάσταση. Αλλά εσύ έχεις χτίσει καριέρα με την αριστεροσύνη και σε τσούζει τώρα που σου τα λένε. Και συ μωρέ Κυριάκο, τι θες να μας πεις; Ότι πρέπει να ντρεπόμαστε όσοι ανήκουμε σε οικογένειες που έφαγαν ψωμί από τη Χούντα; Αμ τουλάχιστον, όλοι αυτοί Κυριάκο μου ήταν φτωχοδιάβολοι της επιβίωσης! Δεν ήταν... Μητσοτάκηδες, παναπεί «Κρατικοί Αξιωματούχοι» αναντάμπαπαντάμ, να τους ταΐζει πεντέξι γενιές τώρα ο Κρατικός κορβανάς και σωμό να μην έχουν!
Όχι ορέ… Δεν νιώθουμε καμιά τύψη για τους γονιούς μας και για τα πεπραγμένα τους. Και κεράκι θα τους ανάβουμε να αναπαυτεί η ψυχούλα τους, και τις ιστορίες τους θα λέμε και θα σκάμε στα γέλια…
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalesssis@yahoo.gr
