«ΜΗΝ γράφεις άσχημα πράγματα σήμερα, μέρες που είναι, μη γράφεις τέτοια δυσάρεστα, για «Μαυρογιαλούρους» και «κωλοτούμπες»- με συμβουλεύει φίλος, ο οποίος... μπούχτισε στην απαισιοδοξία και στη μαυρίλα της (στερημένης από θετική σκέψη) καθημερινότητας. Και καλά η δική μας η γενιά, κουτσά στραβά θα τα βγάλει πέρα, άλλωστε έζησε και καλά χρόνια. Αλλά, να, με πειράζει πολύ όταν βλέπω τους νέους μας, τώρα που έχουν τη δύναμη να ... στύψουν την πέτρα, να ξεχαρβαλώνουν τις καρέκλες ξαπλαρωμένοι ολημερίς κι ολονυκτίς στα καφέ της πόλης. Δεν μπορώ να μην θυμώνω με εκείνους που δεν δίνουν καμία ευκαιρία στη νεολαία μας να προκόψει εντός των συνόρων της χώρας. Δεν μπορεί να είναι ανθέλληνες αυτοί. Ανόητοι είναι. Προφανώς, ανόητοι. Και με την ανικανότητα που τους διακρίνει έσπειραν φτώχεια και τώρα θερίζουν οικογενειακά δράματα και δυστυχία.
ΜΕΓΑΛΗ φτώχεια στον πληθυσμό. Άφησαν τους Έλληνες, τους αγρίως φορολογούμενους οικογενειάρχες, να γίνουν για πολλά χρόνια βορά στα αχόρταγα στόματα των ξένων οικονομικών διευθυντηρίων και αρπακτικών που με πρόφαση να βοηθήσουν, τρέφονται από καταστάσεις δυστυχίας των λαών. Μπορούν να ξεκινούν τη δράση τους ως «σωτήρες» και να τη συνεχίζουν ανενόχλητοι, εκεί που βρίσκουν έδαφος. Σε χώρες όπου το πολιτικό τους προσωπικό είναι ανίκανο και η αντίστασή του ανεπαρκής. Σε χώρες όπου ο κρατικός μηχανισμός χρησιμοποιείται σε βάρος των πολιτών και όχι προς όφελός τους. Σε χώρες σαν τη δική μας - όπως την κατάντησαν λεηλατώντας την τραγικές πολιτικές...
ΝΑ έχουν στραγγίζει στη φορολογία τους ελάχιστους εναπομείναντες πολίτες του παραγωγικού πληθυσμού και να δημιουργούν απογοητευμένους, θυμωμένους νέους και απελπισμένους συνταξιούχους. Και να πλακώνουν στα αυτόφωρα τις γιαγιάδες που ...λυμαίνονται την αγορά, πουλώντας χόρτα και τερλίκια στο δρόμο! Αλλά ποιον θα πιάσει ο κρατικός μηχανισμός; Τον εφοπλιστή ή τον μεγαλέμπορο; Τον βιομήχανο που κάνει ό,τι θέλει, ή τον μοιραίο, τον φουκαρά εργάτη, τον βιοπαλαιστή και τον απόμαχο συνταξιούχο;
ΠΡΟΦΑΝΩΣ μου δίνετε δίκαιο και δικαιολογημένο θυμό που τα γράφω. Ας είναι όμως αυτές οι ημέρες αγάπης και ελπίδας. Ημέρες που ο πολύς κόσμος στριμώχνεται στους ιερούς ναούς για να παρηγορηθεί και να αντλήσει δύναμη. Αυτές τις ημέρες λοιπόν, οι πολιτικοί στριμώχνονται στα προεκλογικά «παράθυρα» της τηλεόρασης και «λυσσομανούν» προκειμένου να εξασφαλίσουν την εκλογή τους. Φέτος θα είναι η 10η χρονιά που δεν θα έχει νεκραναστηθεί η χώρα. Είθε η πραγματική Ανάσταση του Θεανθρώπου να σημάνει αυτή τη φορά και τη δική μας ανάσταση. Την ανάσταση της ελπίδας για τη νεολαία μας που θα κληθεί να ανυψώσει τη χώρα από τον βάραθρο της οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης. Είθε οι ευχές για «χρόνια πολλά» φέτος να γίνουν για όλους και ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ.
Από τον Χρήστο Τσαντήλα
