Η δραστηριότητα αυτή δημιούργησε μέσα μου μια κατάσταση χαρμολύπης. Ένα συναίσθημα αθυμίας. Το αποτέλεσμα της σύγκρουσης της χαράς από τη μια μεριά που κάποιοι νέοι μας άνεργοι πτυχιούχοι θα βρουν δουλειά και της λύπης απ’ την άλλη, γιατί θα εγκαταλείψουν την οικογένειά τους, τον τόπο τους, την Ελλάδα. Αυτή που αντί να δημιουργεί εδώ ευκαιρίες απασχόλησης για τα παιδιά της τα «διώχνει» μακριά. Στη μαύρη ξενιτιά. Στην καταραμένη όπως την αποκαλεί ο λαϊκός στιχουργός. Αυτή, δυστυχώς είναι η μοίρα αυτής της χώρας. Να «τρώει» τα παιδιά της. Παραμελώντας τα και δείχνοντάς τα με την απραξία της και την αμέλειά της τον δρόμο του ξενιτεμού. Που δυστυχώς τις περισσότερες φορές δεν έχει γυρισμό. Γιατί κατά τον ποιητή η ξενιτιά είναι «μαγίστρα». Μαγεύει τους νέους και δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω στην πατρίδα.
Κι όμως τη διαδικασία της φυγής αυτής την εμφανίζουμε ως τη μεγάλη ευκαιρία απασχόλησης των νέων μας. Χωρίς βέβαια ν’ αναλογιζόμαστε, πέραν της εργασίας, τις βαρύτατες δημογραφικές, κοινωνικές και εθνικές επιπτώσεις. Γιατί ο συνεχιζόμενος ξενιτεμός των άνεργων παιδιών μας στερεί το τόπο μας απ’ το αναπαραγωγικό του δυναμικό. Αυτό που μπορεί να γεννήσει, ν’ αναζωογονήσει, ν’ αυξήσει και να σταματήσει τη φθίνουσα πορεία της αριθμητικής δυνάμεως των Ελλήνων. Δυστυχώς, αυτό το ανάχωμα στις επόμενες δεκαετίες θα καταστεί δραματικά αδύναμο, λόγω της μεγάλης μείωσης του πληθυσμού μας και ενδεχομένως της αλλοίωσής του απ’ την ολοένα και αυξανόμενη εισροή μεταναστών, με κίνδυνο να καταστούμε μειονότητα στον τόπο μας…
Πέραν, όμως αυτού η μείωση του πληθυσμού και ιδιαίτερα της νεολαίας μας θα έχει και κοινωνικές συνέπειες. Αφού λόγω αυξήσεως του μέσου όρου ζωής θα εργάζονται, όσοι φυσικά δεν είναι άνεργοι, όλο και πιο λίγοι νέοι για να συντηρούν όλο και πιο πολλούς μεγάλης ηλικίας. Με λίγα λόγια όπως πάνε τα πράγματα, αν δεν αλλάξει κάτι, η χώρα μας θα καταντήσει ένα απέραντο γηροκομείο. Με δυσμενείς συνέπειες στην εθνική μας οικονομία. Αφού οι καινοτόμες ιδέες στο επιχειρείν και στην επιστημονική έρευνα θα εκλείψουν, γιατί μαζί με τους νέους μας θα μεταναστεύσουν κι αυτές στο εξωτερικό για ν’ αναγνωρισθούν, να εκτιμηθούν και ν’ αξιολογηθούν ηθικά και υλικά απ’ τις χώρες εγκατάστασής τους…
Και το χειρότερο που δημιουργεί η φυγή των νέων μαζί με την υπάρχουσα υπογεννητικότητα είναι ο κίνδυνος διατάραξης της εθνικής μας οντότητας. Γιατί σ’ αυτόν το βράχο ανάμεσα σ’ ανατολή και δύση δε ζούμε μόνοι μας. Και το σημαντικότερο στα ανατολικά μας σύνορα έχουμε έναν προκλητικό και οξύθυμο γείτονα που ο πληθυσμός του αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο. Σε αντίθεση με τον δικό μας που φθίνει συνεχώς. Όπως αντιλαμβάνεται κανείς ο κίνδυνος είναι ορατός και εθελοτυφλεί όποιος δεν το βλέπει. Επομένως, το μοναδικό όπλο αντιμετώπισης μιας ενδεχόμενης εθνικής συμφοράς είναι η αύξηση των γεννήσεων και ο σταματημός της μετανάστευσης. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνον με την ανάπτυξη της οικονομίας μας. Για να εργάζονται οι Έλληνες και κυρίως για να στεριώσουν οι νέοι μας στον τόπο τους. Και το κυριότερο να παύσουμε να κάνουμε εκδηλώσεις και προγράμματα για απασχόληση στο εξωτερικό, παρά μόνον δραστηριότητες που θα δίνουν δουλειά στο σύνολο του λαού και των ελληνοπαίδων στον τόπο τους. Στην Ελλάδα μας.
Από τον Κων/νο Τσιρονίκο
