Είχαμε πει ότι" η αγάπη μας θα μείνει σαν τον ήλιο που γυρνά στον ουρανό". Λόγια, λόγια. Έβλεπα από καιρό, τα σημάδια, τα καμώματα, τα ψου ψου, αλλά αρνιόμουν να αντικρύσω κατάματα την αλήθεια. Εκείνος ο μπροστινός όμως τα φταίει όλα. Που δεν έκανε στην άκρη να περάσω. Κι από τα νεύρα μου δεν έβλεπα ούτε τους ατμούς που θόλωσαν το παρμπρίζ ή μήπως ήταν καπνοί, ούτε την τεράστια μερσεντές πίσω μου που έκοψε ξαφνικά ταχύτητα κι αναρωτιόμουνα γιατί. Εμένα με ενοχλούσε ο προπορευόμενος. Ένα Φιατάκι εκεί πέρα. Αυτόν ήθελα να προσπεράσω, πράγμα που κατάφερα. Πετάω μέσα πέμπτη, πιάνω 130, κι ασ΄τον να ψάχνεται. Μπράβο μεγάλε φωνάζω. Είσαι μεγάλος. Είσαι τεράστιος. Δεν προλαβαίνω όμως να χαρώ τον θρίαμβό μου και βλέπω έντρομος τον θερμοστάτη να ανεβαίνει στο κόκκινο. Ταυτόχρονα ένα σφυρί ξεδιπλώνεται από την οροφή και μου αστράφτει μια στο δόξα πατρί, που μου 'ρχεται ο ουρανός σφοντύλι. Καπάκι, ένα τεράστιο STOP βάφει κόκκινο το καντράν, ενώ ανάβουν τα λαμπάκια. Όλα τα όργανα νεκρά εκτός από το ραδιόφωνο που επέμενε με 22 βαθμούς θερμοκρασία, να τραγουδά: "Κοντά στο τζάκι, αγκαλιά στην πολυθρόνα" με τη γάτα της Ζαχά. Συνήλθα πάραυτα. Έπιασα δεξιά. Και σταμάτησα πιο κάτω από το Ζαχάρεως.
Ήμουν περιδεής. Όχι. Περιδεής δεν είναι η κατάλληλη λέξη, αλλά τέλος πάντων. Εκεί θα κολλήσουμε; Εδώ κόλλησε ολόκληρη μηχανή κι εσύ παίζεις με τις λέξεις; Για να είμαι απόλυτα, απόλυτα όμως, ειλικρινής, δεν με πείραξε τόσο αυτό καθ' αυτό το γεγονός, όσο τα χασκόγελα, και τα δηκτικά σχόλια προφανώς, αυτών που περνούσαν και ειδικότερα των επιβατών του Φίατ, αλλά και του ίδιου του Φίατ που χοροπηδούσε από εκδικητική χαρά. Ακολούθησε η μερσεντές. Αυτή δεν καταδέχτηκε ούτε να κορνάρει. Ούτε κοίταξε προς το μέρος μου. Πέρασε αργά, μεγαλοπρεπώς, σίγουρη για τον εαυτό της. Άλλης ποιότητας άνθρωποι αυτοί. Ντρεπόμουν να βγω από το αμάξι. Και ήταν τόσο όμορφη μέρα. Πρώτη της άνοιξης. Και όλη η Λάρισα στον δρόμο για τον Πλαταμώνα. Ποιος να βοηθήσει, όταν πιο κάτω περιμένει η άνοιξη; Να είχε ξεμείνει η Μπιγιονσέ, μάλιστα. Θα γινόταν διαδήλωση. Αλλά το αμάξι αυτηνής ποτέ δε χαλάει.
Τέλος ήρθε η οδική βοήθεια.
Μα γιατί μου συμβαίνουν αυτά; Δεν πλήρωσα αρκετά τα λάθη μου; Αναρωτιέμαι μήπως φταίω και εγώ. Μη διανοηθώ να βάλω κάτι στο μυαλό μου. Θα πραγματοποιηθεί. Να, ένα πρόσφατο παράδειγμα. Τα κορίτσια που αγωνίζονταν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα πατινάζ. Τη στιγμή που κάποια πηδούσε για το τριπλό toeloop και το διπλό axel, όπως το λέει ο εκφωνητής, που μιλάει συνέχεια και δε μ' αφήνει να ευχαριστηθώ τη μουσική που συνοδεύει τις αθλήτριες, λέω με τον νου μου, τώρα θα πέσει. Και πέφτει. Μα τόση δύναμη έχω ώστε η σκέψη μου να περνά την οθόνη, να ταξιδεύει χιλιάδες μίλια, να φτάνει στην Ιαπωνία και να επηρεάζει τα γεγονότα; Νισάφι πια. Ποιος είμαι; Τις προάλλες πάλι, βλέπω από μακριά μια όμορφη κυρία να περπατά αγέρωχη στον δρόμο, κρατώντας από το χέρι μια μικρή. Ας μην πέσει λέω. Κρίμα είναι. Δεν απόσωσα τη σκέψη μου, παραπατάει, κάνει τρία τέσσερα βήματα έτοιμη να πέσει, δεν πέφτει. Ισορροπεί. Ευτυχώς. Θα σκέπαζε το πεζοδρόμιο η πανώρια ομορφιά της. Κι όμως είμαι άκακος σαν αρνάκι. Του γάλακτος.
Επί του προκειμένου τώρα. Από καιρό σκεφτόμουν να πάρω καινούργιο. Εικοσάρισε πια. Γέρασε. Καιρός για αλλαγή. Αυτά μουρμούριζα, σίγουρος πως δεν με άκουγε. Με άκουγε όμως. Και με εκδικήθηκε. Φυσικά βρίσκεται στο συνεργείο. Από φλάντζα. Μεγάλη υπόθεση η φλάντζα. Χωρίς φλάντζα δεν κινείται τίποτα. Και με τη νέα φλάντζα, μάλλον θα αναβάλω την αγορά καινούργιου για πεντέξι χρόνια. Θα μου στοιχίσει ο κούκος αηδόνι βέβαια η φλάντζα, αλλά τι να γίνει; Οι ολιγωρίες πληρώνονται.
Πάντως το Φίατ το ξεπέρασα.
Από τον Νίκο Κύρκο
