Από τον Οδυσσέα Τσιντζιράκο
Αναμφίβολα τον τελευταίο καιρό εκόντες άκοντες οι Έλληνες καταντήσαμε θεατές του πλέον ανεκδιήγητου ιστορικά και πολιτικά θεάτρου του παραλόγου, σχετικά με τα όσα τεκταίνονται στο πολιτικό και οικονομικό προσκήνιο και παρασκήνιο της Ευρωζώνης, σε σημείο που να με κάνει να πιστεύω πως για τη χώρα μας πλέον ισχύει μια παλιά Λατινική ρήση: «Una salus victis, nullam sperare salute = μια σωτηρία υπάρχει στους ηττημένους, να μην ελπίζουν δηλαδή καμία σωτηρία». Το γνωρίζω πως κάτι τέτοιο φαντάζει απαισιόδοξο, ηττοπαθές, πεσιμιστικό. Το θεωρώ όμως πιο ρεαλιστικό μπροστά σε κάποιες εθνικιστικές κορώνες του τύπου «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» και άλλα παρόμοια, που λειτουργούν ως ενέσεις που δημιουργούν εθνικές ψευδαισθήσεις σε γενιές και γενιές Ελλήνων. Όμως με ψευδαισθήσεις και ουτοπίες δεν προχωρεί η ζωή και η ιστορία.
Και η πίστη μου αυτή ενισχύεται καθημερινά, όταν απ’ την μία παρατηρώ τον βαθύ ανθελληνισμό ορισμένων ευρωπαίων αξιωματούχων, που συμπεριφέρονται απέναντι στην Ελλάδα δίκην Μέττερνιχ, κι όταν από την άλλη βλέπω όλους αυτούς που τα τελευταία χρόνια πήραν στα χέρια τους τις τύχες της πατρίδας μας συμπεριλαμβανομένων και των σημερινών, να φαντάζουν πλέον «ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες» καταπώς θα έλεγε και ο Γ. Σεφέρης.
Τούτες τις στιγμές η Ελλάδα βρίσκεται στην πιο δεινή ίσως θέση της μακραίωνης ιστορίας της, πιο δεινή κι απ’ τις τόσες εθνικές της τραγωδίες. Ζει ήδη έναν ανεπίτρεπτο πολιτικό και οικονομικό Λουδοβικισμό, καθόσον ολοένα και περισσότερο στη συνείδηση των Ελλήνων γίνεται πλέον ισχυρή πεποίθηση η άποψη του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΕ΄(1715 – 1774), που πίστευε ότι τα οικονομικά της χώρας του δεν βελτιώνονται με τίποτα και συνεπώς είναι περιττό ν’ ασχολείται κανείς μ’ αυτά! Και ταυτόχρονα ήταν πεπεισμένος ότι η Γαλλία θ’ αντέξει όσο την κυβερνά ο ίδιος! Και για να βαστάξει η χώρα, έφτασε ο βασιλιάς να φορολογεί ακόμα και τον αέρα που ανέπνεαν οι Γάλλοι υπήκοοι, κυρίως των κατώτερων στρωμάτων, με επακόλουθο να παρατηρούνται καθημερινά ουρές έξω απ’ τις υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών, καθώς εκατομμύρια πολίτες παρέδιναν ακόμα και τα κλειδιά των σπιτιών τους αδυνατώντας να πληρώσουν τους φόρους! (Τι συμπτώσεις και τούτες…). Παράλληλα άρχισαν να μαστίζουν τη Γαλλία σιτοδείες, αυχμοί, λιμοί, καταποντισμοί. Φυσικό επακόλουθο η έκρηξη της Γαλλικής επανάστασης επί Λουδοβίκου ΙΣΤ΄…
Επιπρόσθετα σε καθημερινή βάση κακίζουμε την αδιαλλαξία ορισμένων εταίρων μας, του Γερμανικού κατεστημένου, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ, τους θεσμούς. Ας αναλογιστούμε όμως ότι η διπλωματία κινείται με μοναδικό γνώμονα την ψυχρή λογική των συμφερόντων, γυμνωμένη εντελώς από συναισθηματισμούς. Κι ας καταλάβουμε, επιτέλους, ότι λαοί που πολλάκις αιματοκύλησαν την ανθρωπότητα δεν είναι δυνατό να συγκινηθούν με τη δυστυχία των αδυνάτων, όσο και αν οι τελευταίοι επαιτούν την εθνική τους ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια. Ζωντανό διαχρονικό και πανανθρώπινο παράδειγμα η στάση των Αθηναίων απέναντι στους Μηλίους, όταν οι πρώτοι ωμά και κυνικά απέρριψαν το αίτημα των δεύτερων για ουδετερότητα και ανεξαρτησία. «Μας συμφέρει να υποταχτείτε σε μας όχι με τη θέλησή σας αλλά με τη βία∙ γιατί μονάχα έτσι θα δείξουμε τη δύναμή μας απέναντι σε όσους έχουν τα ίδια αιτήματα με σας…». Ο παραλληλισμός ευνόητος. Και οι νοούντες νοείτωσαν.
Η ιστορία μας βεβαιώνει πως τα γεγονότα κινούνται κυκλικά, μόνο και μόνο γιατί ο άνθρωπος δεν εννοεί να διδαχθεί από τα λάθη του, ώστε να μην τα επαναλαμβάνει. Αποτροπιασμό λ.χ. προκαλούν οι φρικαλεότητες που έλαβαν χώρα το 427 π.Χ. κατά τον εμφύλιο ανάμεσα σε Δημοκρατικούς και Ολιγαρχικούς στην Κέρκυρα. Παρ’ όλα αυτά οι εμφύλιοι έκτοτε και απλώνονται και μαίνονται αδιάλειπτα. Τη φρίκη ζωντανή δίπλα του αντιμετωπίζει κάποιος διαβάζοντας για τη «Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου», αλλά σαν έρθει η στιγμή να διεκδικήσει ο άνθρωπος το άνομο κέρδος τότε ξερνάει όλο του το μένος μη διστάζοντας μάλιστα να φορέσει μανδύα θρησκευτικό. Οι βιαιότητες των γενοκτονιών δε συνέτισαν κανέναν Κεμάλ και κανέναν Χίτλερ. Αντίθετα τους εξαγρίωσαν. Αλλά και η κοινή κατάληξη όλων ανεξαιρέτως των στρατηλατών δε στάθηκε ικανή ν’ αποτρέψει κανέναν επίδοξο κατακτητή απ’ τα χιμαιρικά του σχέδια.
Εκείνο όμως που στις μέρες μας έχει και τη δική του σημειολογία, είναι το ότι οι δυο απανωτοί παγκόσμιοι του περασμένου αιώνα, που προκλήθηκαν απ’ τον οικονομικό επεκτατισμό των Γερμανών και κατέληξαν κι οι δυο στον όλεθρο της Γερμανίας, που αναγκάστηκε να υπογράφει τους όρους που της υπαγόρευαν οι νικητές, φαίνεται ότι ούτε συνέτισαν, ούτε παραδειγμάτισαν στο ελάχιστο το συγκεκριμένο λαό, που και πάλι επιχειρεί – με άλλα μέσα τούτη τη φορά - να υλοποιήσει τους σκοπούς του επιβάλλοντας τη δύναμή του ως «δίκαιο» και επιδιώκοντας από τον αδύνατο να θεωρήσει την υποταγή του ως «καθήκον» αναγκάζοντάς τον μάλιστα να υπογράψει τους όρους που του υπαγορεύει! Εδώ είναι που δεν ξέρω αν αυτοί που εκπόνησαν ένα τέτοιο σχέδιο θεωρούν πως είναι πιο ηθικό να χάνονται ανθρώπινες ζωές με οικονομικό αποκλεισμό απ’ ότι είναι να χάνεται εξαιτίας των όπλων. Εκείνο όμως που ξέρω είναι ότι σίγουρα δεν κατανόησαν ότι καμία οικονομική υπερδύναμη δεν μένει παντοτινά Κυρίαρχη.
Αλλά και μείς οι ίδιοι δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Πριν καλά - καλά συμπληρώσουμε δύο αιώνες ανεξάρτητου εθνικού βίου, ζήσαμε ήδη έξι χρεοκοπίες και φτάσαμε σήμερα να επαιτούμε απ’ τους δανειστές μας την ίδια μας την ύπαρξη! Οποία κατάντια ενός έθνους που δίδαξε στην οικουμένη τη δημοκρατία και την ισοπολιτεία. Ουδέν περαιτέρω σχόλιον… Αλλά δυστυχώς αυτή είναι η μοίρα ενός λαού που μεταλλάσσει την ιστορία του και ευνουχίζει τη γλώσσα του. Να δούμε πότε επιτέλους θα το καταλάβουν ότι δε θα μας σώσει πια κανένας από μηχανής θεός κι ότι ήρθε η στιγμή οι λαοί να πάρουν στα χέρια τις τύχες τους.
Και φτάσαμε έτσι ανάμεσα στα τόσα δεινά μας να βιώνουμε και το πιο βασανιστικό και συνάμα δυσοίωνο. 1.500.000 νέοι μας στην καθαυτό παραγωγική ηλικία, με πτυχία, τίτλους, μεταπτυχιακά και περγαμηνές, για την απόκτηση των οποίων δαπανήθηκαν περιουσίες, βρίσκονται στοιβαγμένοι μέσα στην απύθμενη δεξαμενή του επιστημονικού μας προλεταριάτου μην έχοντας που την κεφαλήν κλίναι! Αλλά και όσοι απ’ αυτού υποαπασχολούνται, όλο και πιο πολύ αισθάνονται να κρέμεται από πάνω τους η δαμόκλειος σπάθη της απόλυσης, της αβεβαιότητας, της πλήρους ανασφάλειας.
Κι απορώ, τέλος, σε ποιο μέλλον μπορεί να προσβλέπει ένα έθνος έχοντας το πιο ζωτικό κομμάτι του πληθυσμού του καθημαγμένο, αποπροσανατολισμένο, φοβισμένο και άβουλο, εντελώς ξεστρατισμένο απ’ τη φυσική και την κοινωνική του πορεία. Και πώς μπορεί κανείς να ζητήσει απ’ αυτά τα παιδιά προσήλωση στα εθνικά ιδεώδη, όταν σε καθημερινή βάση τους φαλκιδεύει τα δικαιώματα και τους βομβαρδίζει με φορολογικές υποχρεώσεις, ενώ ήδη έχει διαλύσει τα οράματά τους και τους έχει φράξει το δρόμο για το όνειρο και τη δημιουργία. Σε ποια πατρίδα να πιστέψουν αυτά τα παιδιά, όταν βλέπουν ότι αυτή η πατρίδα κατάντησε αντικείμενο χλεύης, ειρωνείας και ελεεινολογίας απ’ τους ανάλγητους εταίρους της; Και το βαρύτερο κακό είναι πως τα παιδιά αυτά πληρώνουν ξένες ενοχές. Πού, πότε και πώς θα βρουν το δίκιο τους;
Ο Οδυσσέας Β. Τσιντζιράκος είναι Φιλόλογος.
