Μια από αυτές τις έννοιες είναι και ο Εθνικισμός, ο οποίος στην πραγματικότητα είναι αγνός και εκδηλώνεται με την αληθινή αγάπη και προσήλωση προς την Πατρίδα, και όσα αναφέρονται σ’ αυτή, γιατί Έθνος σημαίνει ένα σύνολο ανθρώπων, ομογενών με κοινή Ιστορία και όμοιο πολιτισμό. Από το Έθνος παρήχθη ο Εθνικισμός. Αρχικά δηλαδή πριν αρκετές δεκαετίες, σήμαινε την ιδεολογία, που εμφανίστηκε, στο πλαίσιο των αστικών Επαναστάσεων και τον έθετε ως πολιτικό θεμέλιο του κράτους και την έννοια του έθνους.
Δυστυχώς όμως, αυτή η έννοια του Εθνικισμού, έχει διαστρεβλωθεί από τους Μαρξιστές, όπως άλλωστε και πολλοί θεσμοί, αρχές και αξίες. Την έχουν ταυτίσει με τον Σωβινισμό και τη θεωρούν ως πολιτική, της άρχουσας τάξης η οποία αποβλέπει τάχα στον ιμπεριαλισμό. Έτσι ο όρος «Εθνικιστής» θεωρείται σήμερα ως μειονεκτικός και προσβλητικός. Είναι ένα υπερεγώ, που δεν ανέχεται να το κρίνουν και οδηγείται στα άκρα. Σήμερα Εθνικισμός σημαίνει τον Εθνικό φανατισμό. Τον αδιάλλακτο και τυφλωμένο άνθρωπο. Τον Σωβινιστή. Τον Ιμπεριαλιστή.
Εθνικιστές χαρακτηρίζονται σήμερα οι Χρυσαυγίτες, το Κόμμα Λεπέν και ακραίες Ευρωπαϊκές τάσεις που εμφανίζονται ανερχόμενες στην Ευρώπη. Συμπεριφέρονται με βία και επιβάλλουν τα ιδεολογήματα και τις ιδεοληψίες τους, αλλά όχι με Δημοκρατικά μέσα.
Απέναντι όμως από τον Εθνικισμό αυτού του είδους στέκεται αλώβητος ο Πατριωτισμός. Όμως κι αυτόν τον Πατριωτισμό τείνουν να παραχαράξουν την έννοιά του. Αλλά ο Πατριωτισμός είναι το αίσθημα μας ζωντανής πραγματικότητας. Δηλ. ό, τι κλείνει ο νους και η ψυχή μας, από τη μέχρι τώρα ζωή μας. Είναι τα πρώτα βήματά μας μπροστά στο άγνωστο μέλλον. Είναι οι αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας. Οι πρώτοι φίλοι. Οι πρώτες εικόνες της γειτονιάς, της κοινότητας. Είναι η κοινή γλώσσα του περιβάλλοντος. Τα παραμύθια του παππού και ο λόγος των γονέων γεμάτος αγάπη και στοργή. Οι εμπειρίες της εφηβείας μας, ο πρώτος έρωτας, τα πρώτα φτερουγίσματα. Τα όνειρα. Είναι ο Λόγος του Χριστού, έρεισμα πανίσχυρο. Είναι τα πρώτα κονταροχτυπήματα με τη ζωή. Νίκες και ήττες. Προσδοκίες και απογοητεύσεις. Η ζωή άλλωστε δεν τα φέρνει όλα αίσια. Κρύβει μέσα της καλές και άσχημες στιγμές. Είναι τέλος τα ήθη και τα έθιμά μας.
Πατριωτισμός είναι να σέβομαι τα μεγαλουργήματα των προγόνων μας. Να στέκομαι μπροστά στον Παρθενώνα ενεός και να συλλογιέμαι τον Αρχαιοελληνικό Πολιτισμό που κατάπληξε όλη την οικουμένη. Να μην καταστρέφουμε βλακωδώς και ανεξήγητα τα σύμβολά μας, τις προτομές μεγάλων ανθρώπων, ηρώων και Δασκάλων μας, όπως εγκληματικά ενεργούν οι χωρίς καμία ιδεολογία, οι ψυχανώμαλοι και τα κοινωνικά ράκη.
Πάνω δε απ’ όλα πρέπει να γνωρίζουμε την Ιστορία μας, που είναι πλούσια σε παραδείγματα και διδαχές. Και μόνη η γνώση της μας κάνει πραγματικούς πατριώτες. Μας οδηγεί αλάνθαστα στον αμιγή πατριωτισμό.
Πατριωτισμός είναι να παραμερίζουμε κάθε δοξασία μας ή ιδεοληψία και να τον θεωρούμε σαν το μεγαλύτερο ανάλλημα στις σκέψεις και τις πράξεις μας. Γι’ αυτό κάθε Έλληνας πρέπει να είναι σε εγρήγορση και να αντιστέκεται σθεναρά, σε κάθε ιταμή προσπάθεια παραποίησης προαιώνιων λέξεων και ονομάτων. Όσα κράτησαν όρθια την Πατρίδα μας, που σήμερα συνθλίβεται από τους απάτριδες και το πνεύμα της διεθνοποίησης, της χώρας δίχως σύνορα. «Πατρός τε και μητρός και των άλλων προγόνων, απάντων τιμιώτερον εστί η Πατρίς και σεμνώτερον και αγιώτερον, εν μείζονι μοίρα και παρά Θεοίς και παρ’ ανθρώποις τοις νουν έχουσιν» (Σωκράτης). Ας μην ξεχνάμε λοιπόν πως ο Πατριωτισμός είναι φυσιολογικό σύμπτωμα της ανθρώπινης φύσης και όχι το παλιομοδίτικο, που μας λανσάρουν οι «Χαλασοχώριδες» κατά τον Παπαδιαμάντη.
Ίσως κάποιοι εκσυγχρονιστές θα οικτίρουν τον Πατριωτισμό, σαν πρωτογονισμό των Ελλήνων. Όμως μ’ αυτό το Ελληνικό Έθνος, οι Έλληνες ενωμένοι εμεγαλούργησαν.
Αυτή την ανόητη φανατική κομματική τάση, την παραποίηση των λέξεων, ο μεγαλύτερος Ιστορικός του κόσμου ο Θουκυδίδης την κατεδίκασε με δύο λόγια: «… Και άλλαζαν την καθιερωμένη σημασία των λέξεων, ώστε να ταιριάζει με τις πράξεις τους…».
Δυστυχώς στα χρόνια μας, ο μηδενισμός λάνσαρε μεθοδικά και με επίταση, ώστε να πνιγεί τον διάλογο. Και χωρίς διάλογο δεν έχουμε Δημοκρατία.
Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
